Ηταν ανοικτός ο τηλεοπτικός δέκτης, προσπαθούσα να γράψω ενώ άκουγα παραλλήλως τον πρωθυπουργό να μιλάει στην ιστορική συνεδρίαση του Κοινοβουλίου την περασμένη Κυριακή. Η ένταση της ημέρας δεν μου επέτρεψε εκείνη τη στιγμή να αξιολογήσω τον νέο του ρόλο. Αγορεύοντας σε τόνους ήπιους, ο οργισμένος αριστερός που μάχεται το κακό ΔΝΤ και τους αδίστακτους δανειστές, ο ακτιβιστής που δεν πλήρωνε ΕΝΦΙΑ και διόδια, ο αντιμνημονιακός πολιορκητής που έσπερνε τρόμο στα πέρατα της Ευρώπης, ο ultra πατριώτης που δεν θα πωλούσε ούτε μία μετοχή δημόσιας περιουσίας, ξαφνικά χάθηκε. Παρακολουθούσαμε έναν Ευρωπαίο εκσυγχρονιστή, ο οποίος επιτέλους άλλαζε όσα δεν κατάφεραν τα αστικά κόμματα εξουσίας. Μας οδηγούσε στο κλείσιμο της αξιολόγησης στην οποία απέτυχαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και αναρωτιόταν γιατί άραγε δεν ψηφίζουν, μαζί με την κυβέρνηση, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να ήταν γύρω στις δέκα όταν αποφάσισε να απολογηθεί για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, για τα ματαιωμένα προγράμματα, για τα ψέματα. Με φωνή που ράγιζε ελαφρώς από παράπονο, μας παρακάλεσε να μην τον αδικούμε, να μην κατηγορούμε για ψέματα τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται για εξαπάτηση του λαού διαβεβαίωσε.
Και τότε τι ήταν όλο αυτό; Μια απλή αυταπάτη, μας εξομολογήθηκε, ναι, αυτό το παραδέχεται, τα περί ψεμάτων όχι. Πολιτεύτηκαν αυταπατώμενοι, λοιπόν, να το δεχτούμε και να είμαστε χαρούμενοι και ανακουφισμένοι; Μας ζήτησε ο πρωθυπουργός να μην κατακρίνουμε τον ίδιο και το κόμμα του για ανηθικότητα, αλλά για ανεπάρκεια. Δεν εκτίμησε μάλλον ότι αυτό είναι χειρότερο. Κατ’ αρχάς, διότι το αποτέλεσμα της εξαπάτησης ή της αυταπάτης είναι το ίδιο: κάποιος απατάται. Στην προκειμένη περίπτωση όσοι πίστεψαν αυτόν τον περίφημο άλλο δρόμο της Αριστεράς.
Εκτός αυτού, όμως, ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι οι αυταπάτες τέλειωσαν και ότι, μέσω κάποιου μαγικού μηχανισμού, η ανεπάρκεια ήρθη άπαξ διά παντός; Μόνο εάν μειωθεί το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος κι αν η Ελλάδα μετατραπεί σ’ ένα απέραντο παραγωγικό «εργοτάξιο» με χιλιάδες μικρούς και μεγάλους επενδυτές, θα σωθούμε. Θέλει η κυβέρνηση, μπορεί;