Ο καλός δημοσιογράφος της Wall Street Journal δημοσίευσε, προχθές, ενδιαφέρον ρεπορτάζ που περιελάμβανε την πρόταση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ζήτημα του ελληνικού χρέους. Επικράτησε αναταραχή μεγάλη!
Αδίκως, πιστεύω. Η πρόταση ήταν γνωστή σε όσους είχαν την ευγενή καλοσύνη να παρακολουθούν όσα γράφονται από τούτη και άλλες στήλες αυτής της εφημερίδας. Μόλις πρόσφατα πάλι, στις 14 Φεβρουαρίου 2016, σημειώναμε πως «η Ευρώπη πρέπει να δεχθεί την αναδιάρθρωση του χρέους υπό τους νέους κανόνες εμπλοκής του Ταμείου». Προσέθετα μάλιστα ότι «τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να παραιτηθούν από τα σημερινά τους δικαιώματα και να εκχωρήσουν περίοδο αποπληρωμής των χρεών σε 70 χρόνια με χάρισμα τόκων επί 30 χρόνια».
Η συγκεκριμένη πρόταση του Ταμείου, παρεμφερής με αυτήν που πληροφορήθηκε ο κ. Walker από ελληνικά χείλη, παραμένει πρακτικώς ίδια εδώ και πολλούς μήνες.
Στις 19 Ιουνίου 2015, πριν σχεδόν έναν χρόνο, σημείωνα πως «το Ταμείο συζητεί μια νέα συμφωνία, η οποία θα αναδιοργανώσει το χρέος σε ορίζοντα 60 ετών, με αρχική περίοδο χάριτος 30 ετών».
Λίγες ημέρες αργότερα, σημειώθηκε δημόσια παρέμβαση του Ταμείου, εκκωφαντική και άκρως ενοχλητική για τους Ευρωπαίους. Με ειδικό σημείωμα (IMF Country Report No 15/165) στις 26 Ιουνίου το Ταμείο χαρακτήριζε «μη βιώσιμο» το ελληνικό χρέος.
Δύο ημέρες μετά, ο κ. Τσίπρας «τα έσπασε» με τους Ευρωπαίους ηγέτες και προκήρυξε το δημοψήφισμα των ανάποδων απαντήσεων.
Η Ολγα Γεροβασίλη θυμήθηκε την ευτυχή (όσο και παράδοξη, εκ πρώτης όψεως…) ταύτιση του Ταμείου με τη ρητορική που ΣΥΡΙΖΑ. Υπενόησε προχθές όχι μόνον ότι ««ήταν σαφής η θέση του Ταμείου από πάρα πολύ καιρό», αλλά η εκτίμηση ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο αποτελούσε «σημείο συμφωνίας με το ΔΝΤ» (sic!). Καλά καταλάβατε, η κυρία εκπρόσωπος είπε ότι το κόμμα της, από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση, συμφωνούσε με το Ταμείο και vice versa.
Εντάξει, άλλο να βάζουν τον κόσμο να ψηφίζει «ΟΧΙ» εκλαμβάνοντάς το ως «ΝΑΙ» κι άλλο να μη διαβάζουν προσεκτικά όσα λέγει το άραχλο ΔΝΤ.
Ο λόγος για τον οποίο το Ταμείο έχρισε αβίωτο το ελληνικό χρέος λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα, μια απερίγραπτη παρέμβαση σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή των πολιτικών ισορροπιών, ήταν «επειδή επί ένα ολόκληρο έτος οι δύο ελληνικές κυβερνήσεις, με τις παραλείψεις τους, αύξησαν τις χρηματοδοτικές ανάγκες κατά περίπου 60 δισ. ευρώ» εξηγούσαμε τότε. Η ανατροπή οφείλετο στη ζημία που προκλήθηκε στο τραπεζικό σύστημα με την παρεμπόδιση επίλυσης των «κόκκινων» δανείων, την απώλεια της εμπιστοσύνης των καταθετών και, τελικά, την επιβολή των capital controls. Παραμένει άξιο προσοχής πόσο εύκολα προσαρμόζονται η εκπρόσωπος και η κυβέρνηση που εκπροσωπεί.