Ευτυχώς ή δυστυχώς, η Ελλάδα μας «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει», όπως λένε τα λόγια του γνωστού εμβατηρίου. Ετσι, μετά τις εξαγγελίες και τις θριαμβολογίες για την επικείμενη συμφωνία στην αξιολόγηση, ξαναζούμε το σχετικό «θρίλερ», με την έννοια «και ξανά προς τη δόξα τραβά» στη συνέχεια του εμβατηρίου. Οπου «θρίλερ», σε πρώτη φάση, η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, κυρίως από την κυβερνητική πλειοψηφία, σε συνδυασμό με τη στάση που θα κρατήσουν στη Βουλή τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά ακόμη περισσότερο «θρίλερ» η κατάληξη της διάστασης απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Eυρωπαίων δανειστών, ειδικά της Γερμανίας.
Με όσα είναι γνωστά, η γενική εκτίμηση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πολυνομοσχέδιο άμεσα και μετά ο λεγόμενος «κόφτης» θα περάσουν από τη Βουλή με την ψήφο της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Κρίνοντας από τις πληροφορίες και ακόμη περισσότερο από τις δηλώσεις βουλευτών και στελεχών των «Συριζανέλ», μάλλον «δεν θα ανοίξει μύτη». Είναι πραγματικά καταπληκτική η ευκολία και η άνεση με την οποία δικαιολογούν τη σημερινή συμπεριφορά της κυβέρνησης και βεβαίως τη δική τους, σε σύγκριση με όσα έλεγαν και έπρατταν στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν για τα ίδια θέματα. Δηλαδή τον ΦΠΑ, τους φόρους, το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, τις πωλήσεις ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, τις ιδιωτικοποιήσεις και όλα τα συναφή.
Ο όρος-κλειδί τώρα είναι «η ανάπτυξη» και το όραμά της. Αυτό πουλάνε προσπαθώντας ταυτόχρονα να πείσουν ότι είναι ήδη εδώ και θα αλλάξει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα την εικόνα της οικονομίας και της χώρας. Παίρνουν πάλι σαν δεδομένο το πιο αισιόδοξο σενάριο, ακολουθώντας τη γραμμή της καθοδήγησης (τη γραμμή που δίνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα), δίχως να περιμένουν «πού θα κάτσει η μπίλια» (αν κάτσει) στο Γιούρογκρουπ της 24ης Mαΐου. Δεν το σκέπτονται ή τους είναι αδιάφορο, προκειμένου να διατηρηθεί η κυβέρνηση στην εξουσία και οι ίδιοι να μη χάσουν τη βουλευτική έδρα που τόσο αναπάντεχα εξασφάλισαν; Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι το δεύτερο κυριαρχεί στη σκέψη τους και εξηγεί την προθυμία με την οποία δικαιολογούν τα πάντα σήμερα… Από την άλλη πλευρά, ευτυχώς, γιατί πολλά από αυτά που σήμερα δικαιολογούν είναι αναγκαία.
Η φιλολογία των ημερών επικεντρώνεται στον περιβόητο «κόφτη» και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που σηματοδοτεί, μαζί με τον τρόπο συγκρότησης του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, όπου θα μετέχουν και ξένοι με δικαίωμα «βέτο». Η λειτουργία του «κόφτη» θα συγκεκριμενοποιηθεί όταν ισορροπήσει η «τραμπάλα» μεταξύ ΔΝΤ και Eυρωπαίων δανειστών. Αυτό περιμένουμε τώρα και γι’ αυτόν τον λόγο η σχετική διάταξη δεν περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο, αλλά θα έλθει μετά στη Βουλή. Το ΔΝΤ άφησε να γνωστοποιηθούν οι απόψεις του περί αποπληρωμής του χρέους, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ότι δεν τις δέχεται και εφόσον επέλθει συμβιβασμός θα ρυθμιστεί ο «κόφτης», με την έννοια των δυνατοτήτων που θα έχει η ελληνική κυβέρνηση να καθορίσει τι και πώς θα κόβεται για να μη ξεφύγει η οικονομία. Αναμένεται επομένως ότι όσο λιγότερο ευνοϊκές είναι οι ρυθμίσεις για την αποπληρωμή του χρέους τόσο πιο κοφτερός θα είναι ο «κόφτης». Και να σκεφθεί κανείς ότι το «μισητό» ΔΝΤ είναι εκείνο που επιμένει για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις! Με αυτά και με άλλα, ένα είναι σαφές: ότι ο Αλ. Τσίπρας και το πολύ στενό του επιτελείο επιχειρούν μια στροφή, έως και κωλοτούμπα, με στόχο να ενταχθούν στο «σύστημα». Εχουν αποδεχθεί ότι οι «αυταπάτες» οδηγούσαν στον όλεθρο και στη δική τους εξαφάνιση. Το ερώτημα είναι αν μπορούν να τα καταφέρουν με το προσωπικό που διαθέτουν και τα λεφτά που δεν έχουν.