Υπήρξαμε επικριτικοί για την υποβάθμιση της κοινοβουλευτικής λειτουργίας από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Γράφαμε ότι «υπάρχει ένα βαθύτατο πρόβλημα δημοκρατικής λειτουργίας… Υπουργικά συμβούλια δεν γίνονται, παρά το γεγονός ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε θεσμοθετήσει τη διπλή ανάγνωση των νομοσχεδίων. Ο πρωθυπουργός δεν πατά στη Βουλή… κάποιοι υπουργοί δεν εμφανίζονται να απαντήσουν ούτε στον κοινοβουλευτικό έλεγχο» («Οι Υβρεις του Μαΐου», 4.5.2014). Δικαίως ήμασταν προβληματισμένοι, διότι στη Βουλή χτυπά η καρδιά της Δημοκρατίας. Δεν ξέραμε, όμως, τα χειρότερα, αυτά που κάνει η νυν κυβέρνηση στη Βουλή.
Δεν θα αναφερθούμε στο γεγονός ότι οι βουλευτές καλούνται να διαβάσουν, να συζητήσουν, να επεξεργαστούν και να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο 7.500 σελίδων σε τρεις μέρες. Ετσι κι αλλιώς, τα νομοσχέδια –όπως αποδεικνύεται από τα προβλήματα που δημιουργούν όταν γίνουν νόμοι– αδιάβαστα πάνε. Δεν θα αναφερθούμε καν στο πολλαπλάσιο των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που πέρασε η πρώτη φορά, σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Ούτε στο γεγονός ότι η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 2015 δεν πέρασε από τη Βουλή, διότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονταν ότι είναι συνέχεια της προηγούμενης και συνεπώς δεν χρειάζεται ο δημοκρατικός έλεγχος. Τώρα φέρνει και στις επιτροπές της Βουλής μισά νομοσχέδια…
Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά, παγκοσμίως, να καλείται ένα Σώμα να συζητήσει και να ψηφίσει ένα κείμενο που δεν είναι ολόκληρο. Η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο με τα δεύτερα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης, αλλά όχι και τα παραρτήματά του, εκείνα που αφορούν την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο νέο ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Το έκανε από προχειρότητα; Δεν θέλει να μάθουν οι βουλευτές της τι θα παραχωρήσουν διά της ψήφου των, αφού μέχρι σήμερα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ελεεινολογούσαν οποιονδήποτε τολμούσε να μιλήσει για αποκρατικοποιήσεις; Ή μήπως υπάρχει κάποιο σκάνδαλο εν τη γενέσει του; Πιθανολογούμε το δεύτερο, αλλά τέτοια στρέβλωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας δεν έχει ματαγίνει. «Να προχωρήσουμε και όπου να ’ναι θα κατατεθούν και τα παραρτήματα», είπε σε κάποια φάση της συζήτησης ο προεδρεύων στην επιτροπή κ. Μάκης Μπαλαούρας. Στη χώρα έχουμε τη «δημοκρατία τού όπου να ’ναι» και την «κυβέρνηση του ό,τι κάτσει»…
Η υποβάθμιση του Κοινοβουλίου επισφραγίστηκε από την απόφαση του προεδρεύοντος να μην κάνει καν ψηφοφορία επί του θέματος που δημιουργήθηκε, δηλαδή της κατάθεσης ελλιπούς νομοσχεδίου. Δήλωσε ότι υπάρχει δεδηλωμένη, κι αυτό αρκεί! Μα, αν είναι έτσι, γιατί συζητιόνται τα νομοσχέδια στη Βουλή; Δεν θα μπορούσε ο κ. Μπαλαούρας, αυτοπροσώπως, να αποφασίζει ότι υπάρχει δεδηλωμένη και τα σχέδια να γίνονται νόμοι με ένα νεύμα του; Τι τη χρειαζόμαστε τη Βουλή; Να μην έχει βουλευτές και να αποφασίζει το Προεδρείο, ώστε να γλιτώνουμε και τα έξοδα.
Ο αντιδημοκρατικός κατήφορος του Προεδρείου της Βουλής δεν έχει τέλος και συναγωνίζεται αυτόν της κυβέρνησης. Τα πλήγματα στη Δημοκρατία που επιφέρει η πρώτη φορά αριστερά είναι τρισχειρότερα από εκείνα των προηγουμένων. Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο: Είναι τα χείριστα ή θα έχουμε κι άλλα;