Οι περισσότερες ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Αθήνας καταρρέουν εγκαταλελειμμένες, θλιβερή υπενθύμιση πολλών πληγών της νεότερης Ελλάδας: οι χαμένες ελπίδες, το παραλήρημα μεγαλείου και το υπερβολικό κόστος κατασκευών, η προχειρότητα και η έλλειψη συνέπειας στη διαχείριση της περιουσίας μας και η τραγική αδυναμία να χτίσουμε πάνω σε αυτά που υπάρχουν και όχι συνεχώς να γκρεμίζουμε και να χτίζουμε από την αρχή. Φθάσαμε σε σημείο η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή να απειλεί την Ελλάδα με αποπομπή λόγω διαφωνίας της ΔΟΕ με σχέδιο νόμου για τη λειτουργία των εθνικών ομοσπονδιών των αθλημάτων. Δώδεκα χρόνια μετά την Αθήνα 2004 και έξι αφότου ξέσπασε η μεγάλη ελληνική κρίση, αυτές οι εικόνες δεν πρέπει να τρέφουν περισσότερη μελαγχολία, αλλά να προκαλούν ιδέες και συζητήσεις στην αναζήτηση διαφυγής από το σημερινό αδιέξοδο.
Το Ρίο ντε Τζανέιρο ετοιμάζεται να υποδεχθεί όλο τον κόσμο στους φετινούς Αγώνες. Ακολουθεί το Τόκιο το 2020. Το 2012 το Λονδίνο φιλοξένησε τους Αγώνες και το 2008 το Πεκίνο. Σε θερινούς και χειμερινούς Αγώνες, η Ολυμπιακή Φλόγα συνεχίζει το ταξίδι της σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, μακριά από τη γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων στις όχθες του Αλφειού ποταμού στην Πελοπόννησο. Κάθε χώρα και κάθε πόλη που φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς δίνει τον καλύτερό της εαυτό – και στο τέλος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μένει εξουθενωμένη και υπερχρεωμένη. Η Ελλάδα ξεπέρασε κάθε προσδοκία για να πετύχει εξαιρετικούς αγώνες και κορυφαίες τελετές έναρξης και λήξης, και μετά, σαν ντοπαρισμένος αθλητής, συνέχισε να ξοδεύει δανεικά, να μην προσαρμόζεται με την πραγματικότητα. Εως την κατάρρευση. Οι Αγώνες της Αθήνας δεν ευθύνονται για την κρίση, αλλά οι παράγοντες που οδήγησαν στη σπατάλη της εθνικής προσπάθειας και της ολυμπιακής περιουσίας είναι οι ίδιοι που μας έφεραν στη χρεοκοπία. Σήμερα η Βραζιλία ζει μια πολυδιάστατη κρίση – και όπως στην Ελλάδα, δεν ευθύνονται οι Αγώνες αλλά οι ιδιαιτερότητες του εκεί πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Με τον πρόσθετο φόβο του ιού Ζίκα και τη ρύπανση στο Ρίο, οι Ολυμπιακοί κινδυνεύουν να χάσουν αρκετή λάμψη. Οσο ο οικονομικός βρόχος ταλανίζει τις χώρες, το υψηλό κόστος εγκαταστάσεων, υποδομών και συστημάτων ασφαλείας θα οδηγήσει σε μειωμένο ενδιαφέρον από υποψήφιες πόλεις. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι πέρυσι οι δημότες του Αμβούργου απέρριψαν, σε δημοψήφισμα, την υποψηφιότητα της πόλης τους για τη διεκδίκηση των Αγώνων του 2024.
Χωρίς πίεση, χωρίς πατριωτικά ξεσπάσματα για την πατρότητα των Αγώνων, ίσως πλησιάζει η ώρα να υπενθυμίσουμε στη διεθνή κοινότητα την πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη μόνιμη εγκατάσταση των Ολυμπιακών στην Ελλάδα. Οι εγκαταστάσεις υπάρχουν, το κλίμα είναι καλό, η χώρα όμορφη. Ο λαός μας έδειξε το 2004, αλλά και με την οικονομική κρίση και τώρα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ότι έχει τεράστιες ικανότητες να υπερβαίνει εαυτόν, να ξεπερνάει τα εμπόδια της καθημερινότητας. Δεν έχουμε βιομηχανία, το δημογραφικό πρόβλημα μας καταδικάζει σε μαρασμό, οι υψηλοί φόροι και εισφορές μάς πνίγουν. Μόνοι μας δεν έχουμε πολλές ελπίδες. Εάν, όμως, αναλαμβάναμε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών με σοβαρότητα, εάν γινόμαστε ικανοί τελετάρχες, ίσως να σώζαμε εαυτούς αλλά και τους Αγώνες.