Το ρίσκο της συμφιλίωσης

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι καβγάδες στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν εκπλήσσουν πια. Ούτε η σφοδρότητα ούτε η ένταση. Από τη στιγμή, δε, που η Χρυσή Αυγή έχει σταθερή εκπροσώπηση, χάνεται συχνά η ψυχραιμία και κατρακυλάει ο διάλογος στα τάρταρα. Δεν είναι οι θερμοκέφαλοι μόνο που προκαλούν με τις παρεμβάσεις τους· κάθε τόσο προκύπτουν και νέα ζεύγη αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε βουλευτές της κυβέρνησης και της ευρύτερης αντιπολίτευσης.

Η αλλαγή, μικρή αλλά όχι αμελητέα, είναι ότι, πλέον, παρόμοιες αντιδράσεις όλο και λιγότερο κινητοποιούν ή αφορούν τους πολίτες της χώρας. Απασχολούν για λίγο και ύστερα χάνονται στη μαύρη τρύπα κόπωσης και απάθειας. Η Βουλή της ελληνικής κρίσης διαθέτει ανοίκειες συμβιώσεις, απροκάλυπτες μετακινήσεις πολιτικού καιροσκοπισμού και ασυνάρτητες επιγαμίες. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη, τα δύο πρώτα κόμματα έχουν υπερψηφίσει και καταψηφίσει μνημόνια, ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται (κυβέρνηση ή αντιπολίτευση), με την ίδια θέρμη και πάθος.

Εως εδώ όμως. Οχι ότι δεν θα συνεχιστεί, από αδράνεια ή αδιέξοδο, η ίδια στάση. Ομως, δεν μπορεί να επηρεάσει «κρίσιμες μάζες» (όπως λέγεται) ψηφοφόρων. Το αντίθετο. Γιατί μπορεί η νυν κυβέρνηση να επισώρευσε δεινά, να χτύπησε τη χώρα στα βράχια από λαϊκισμό, άγνοια, αλαζονεία και κυνισμό, αλλά και η αντιπολίτευση δεν θα μπορεί να προσφέρει τίποτα ως επόμενη κυβέρνηση αν επαναλαμβάνει το ίδιο «διαφωνούμε με ό,τι λέτε» ρεπερτόριο.

Από τη Δευτέρα η χώρα θα μπει στον αυτόματο περικοπών και λιτότητας, αριστερής κοπής. Αυτή είναι η αλήθεια. Θα μπορούσε και σε ποιο βαθμό να αποφευχθεί, θα αποφασίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Η παρούσα συνθήκη δεν ευνοεί ούτε ψύχραιμες εκτιμήσεις ούτε και αποποίηση ευθυνών.

Χρειάζεται να πέσουν οι τόνοι και να ακουστεί ένας λόγος συναινετικός. Οχι άκριτος ούτε παραδομένος στη λήθη. Οι αμοιβαίες μετατοπίσεις, εφόσον μνημόνια ψηφίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, είναι η μόνη μη δοκιμασμένη συνταγή. Να σκύψουν στα προβλήματα, με από κοινού σχεδιασμό και όχι να καταφεύγουν στους εξαντλημένους ρόλους «ενοχικά μνημονιακοί» – «οργισμένα αντιμνημονιακοί». Η διαφωνία, η αγανάκτηση, η οργή, οι κρεμάλες, ανακυκλώνονται μία εξαετία τώρα. Κανέναν δεν βοηθάει μια Ν.Δ. εγκλωβισμένη στα «Ζάππεια», όπως κανέναν δεν βοήθησαν οι δήθεν «αυταπάτες» του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως να ρισκάρουν, αμφότεροι, τη συμφιλίωση με την πραγματικότητα;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή