Υπάρχουν ημερομηνίες που ξέρουμε αμέσως ότι θα μείνουν στην Ιστορία. Την ημέρα που πάτησε ο άνθρωπος το πόδι του στη Σελήνη. Την ημέρα που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. Την 11η Σεπτεμβρίου. Το βράδυ του 2004 που η Εθνική μας κατέκτησε το Euro.
Και υπάρχουν λιγότερο προφανείς ημερομηνίες που δεν αποκαλύπτουν τόσο «εύκολα» τη σημασία τους. Το βράδυ της Κυριακής 22 Mαΐου του 2016 μπορεί να αποδειχθεί μία από αυτές. Η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την κυβερνητική πλειοψηφία σηματοδοτεί ένα ορόσημο «υπό προϋποθέσεις».
Αλλα τι το τόσο συναρπαστικό συνέβη προχθές που να διεκδικεί με «αυτοπεποίθηση» μια περίοπτη θέση στο χάος της Ιστορίας; Τη στιγμή, μάλιστα, που υπάρχει σοβαρή πιθανότητα περισσότεροι Ελληνες να ασχολήθηκαν με το καλάθι του Βασίλη Σπανούλη στο μπασκετικό ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός παρά με τα τεκταινόμενα στο Κοινοβούλιο.
Αλλά, είπαμε, πολλές φορές η Ιστορία γράφεται ερήμην μας. Αυτό που έγινε την Κυριακή ήταν ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς συνέταξε, προώθησε, υπερασπίστηκε και, φυσικά, ψήφισε ένα από τα πιο «ακραία», φορομπηχτικά και ιδεολογικά αμφιλεγόμενα πακέτα μέτρων που συνόδευσαν ποτέ μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας.
Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα ολοκληρώθηκε με την ταχύτερη και πιο θεαματική μεταστροφή που θα πρέπει να έχει καταγραφεί τις τελευταίες δεκαετίες σε καίρια θέματα άσκησης οικονομικής πολιτικής.
Ανεξάρτητα από επιμέρους συμφωνίες και διαφωνίες, ο Αλέξης Τσίπρας πετυχαίνει σε χρόνο ρεκόρ τον ακαριαίο και απόλυτο ευνουχισμό βασικών θέσεων της αριστερής ιδεολογίας όπως διαμορφώθηκε στη χώρα μας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Τι είδους αντιπολίτευση θα αποτολμηθεί στο μέλλον σε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, για παράδειγμα, όταν τα «χειρότερα» και τα πιο «νεοφιλελεύθερα» μέτρα θα τα έχει υπερασπιστεί ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Οτι ο πραγματικός φιλελευθερισμός δεν έχει καμία σχέση με τη φοροκαταιγίδα που έρχεται είναι λεπτομέρειες. Το σημαντικό παραμένει ότι αυτές τις ημέρες μια ολόκληρη κοινωνία, εκπαιδευμένη στην άρνηση της πραγματικότητας και στον λαϊκισμό, σύρεται στον ρεαλισμό (με τεράστιο κόστος για όλους μας αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι αυτό που «πέτυχε» ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ της Κυριακής δύσκολα θα μπορούσαν να το ονειρευτούν και οι πλέον σκληροπυρηνικοί «νεοφιλελεύθεροι». Και, χωρίς, μάλιστα να ανοίξει ρουθούνι.
Καταγράφεται, επομένως, μια τομή. Μύθοι και ιδεοληψίες που ταλάνισαν την ελληνική ζωή για δεκαετίες εξαερώθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, όσο διήρκεσε και η προχθεσινή ψηφοφορία. Αυτό σημαίνει ότι άλλαξε ξαφνικά η χώρα; Οτι ξαφνικά θα αγαπήσουμε την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις ή πως ξεμπερδέψαμε οριστικά με τις πιο παλαβές θεωρίες της Μεταπολίτευσης; Οχι. Αλλά μπήκε ένας σπόρος που μπορεί να δώσει καρπούς σύντομα. Πολύ πιο σύντομα από όσο φανταζόμαστε.