Η Ν.Δ., το Ταμείο και η μπάλα

3' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​κυβέρνηση Τσίπρα μετά την ψήφιση των μέτρων της πρώτης αξιολόγησης έχει περάσει τον Ρουβίκωνα. Δεν είναι πια το «μπουλούκι» που απειλούσε να τινάξει τη χώρα με τις «καινοτόμες» ιδέες του, παλινδρομώντας μεταξύ λεονταρισμών, συμβιβασμού και χρεοκοπίας. Οι αβεβαιότητες άρθηκαν όχι επειδή προηγήθηκαν κάποιες βαθιές προγραμματικές διεργασίες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ (παύση και ελαφρό μειδίαμα…) αλλά επειδή τις έλυσε η ίδια η ζωή. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπορούν να ανακτήσουν την πολιτική τους παρθενία ακόμα κι εάν διέπρατταν μια νέα κυβίστηση 180 μοιρών. Αλλά αυτή δεν είναι πιθανή, με δεδομένο το ευρωπαϊκό πλαίσιο κινήτρων και κυρώσεων στο οποίο (ευτυχώς) ως κυβέρνηση έχουν υπαχθεί. Εχουν πια προαχθεί επαξίως από μια πολύ επικίνδυνη κυβέρνηση σε μια πολύ κακή κυβέρνηση, και μπράβο τους. Αυτό για τα δεδομένα της εξελικτικής τους πορείας, είναι ήδη άλμα προόδου.

Ομως θέμα μου σήμερα δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση. Η Ν.Δ. έχει έναν νέο αρχηγό με γνήσιο μεταρρυθμιστικό στίγμα και βιογραφικό. Εάν ήταν πρωθυπουργός, η χώρα θα κέρδιζε επί τη εμφανίσει ένα σημαντικό μέρισμα επενδύσεων και ανάπτυξης, μόνο και μόνο από την εμπιστοσύνη που εμπνέει στον ιδιωτικό τομέα, ότι προτίθεται να κάνει ακριβώς αυτά που πιστεύει.

Και γι’ αυτό τον λόγο, η αντιπολίτευση στελεχών της Ν.Δ. εναντίον των κυβερνητικών μέτρων δημιουργεί προβληματισμούς. Πόση αξιοπιστία προσθέτουν στο κόμμα τους όταν καταγγέλλουν τον Τσίπρα ως «νεοφιλελεύθερο»; Πόση σοβαρότητα εκπέμπει η δαιμονοποίηση του σωστού μηχανισμού αυτόματης δημοσιονομικής διόρθωσης (που ατυχώς σταδιοδρομεί ως «κόφτης») από μια κεντροδεξιά που πρέπει να εκπέμπει δημοσιονομική υπευθυνότητα; Είναι δουλειά της Ν.Δ. να απορρίπτει το νέο Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων, και μάλιστα λόγω «εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας»;

Η κριτική στο ανεξάρτητο Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων είναι αβάσιμη. Πρώτον, διότι η εμπειρία κρατικής αξιοποίησης υπήρξε διαχρονικά άθλια, εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Ο Πάσχος Μανδραβέλης («To τίμημα της αναξιοπιστίας», 24.5.2016) εξηγεί πώς συντεχνίες και καταπατητές, σε συνεργασία με μια διάτρητη πελατειακή εξουσία, ιδιοποιήθηκαν τη δημόσια περιουσία. Η δημιουργία ανεξάρτητων αρχών (στη βάση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων) είναι η μόνη ρεαλιστική στρατηγική διάσωσης των δημοσίων πόρων από τα νύχια της άπληστης κρατικής και κομματικής παρεοκρατίας. Η μακροχρόνια προοπτική (99 έτη) επιτρέπει καλύτερη εκμετάλλευση και αναπτυξιακή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αποτρέποντας τα fire sales. Κάθε μεγιστοποίηση εσόδων αξιοποίησης μειώνει την ανάγκη λιτότητας, υπερφορολόγησης και περικοπής δαπανών.

Δεύτερον, ο χρονικός ορίζοντας της δέσμευσης σε συναπόφαση Ελλήνων και Ευρωπαίων εταίρων του Ταμείου είναι ανάλογος του ορίζοντα μεταφοράς πόρων προς την Ελλάδα. Η διαφαινόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους μετά το 2018 συνιστά έμμεση μεταφορά πόρων από τις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης, διάρκειας πολλών δεκαετιών. Τι θα γινόταν εάν οι εταίροι κατέφευγαν κι εκείνοι στο επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας, αρνούμενοι τη μείωση της καθαρής παρούσας αξίας των δανείων τους προς την Ελλάδα;

Τρίτον, το επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας είναι έωλο σε μια νομισματική Ενωση που ειδικά οι Ελληνες έχουμε κάθε συμφέρον να μετεξελιχθεί σε στενότερη Οικονομική Ενωση με πολιτικές μεταβίβασης πόρων και αλληλεγγύης. Η αναρρίπιση της εθνικίζουσας ρητορείας υψώνει τείχη στις προσπάθειες ενοποίησης της Ευρώπης, ωφελώντας μόνο τους εχθρούς της – από το AfD μέχρι τη Λεπέν.

Αντιθέτως, είναι απόλυτα πειστική η Ν.Δ. όταν επικεντρώνει την κριτική της στα υπόλοιπα. Στο μείγμα πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, στις ανακολουθίες της να υπογράφει με το ένα χέρι και να διαγράφει με το άλλο. Στη γελοιότητα των υπουργών που μόλις ψηφίσουν κάτι, γνέφουν στην πελατεία τους ότι θα φροντίσουν μουλωχτά να το πάρουν πίσω, ή χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «εγκληματικά» μέτρα που αναγκάστηκαν να λάβουν. Στις θηριώδεις ευθύνες της κυβέρνησης Τσίπρα για την κατάρρευση εθνικής αξιοπιστίας, ώστε να είμαστε σήμερα μια χώρα υπό κηδεμονία Ευρωπαίων ενηλίκων σαν άμυαλος έφηβος ή ανώριμος κρετίνος. Αυτή είναι η συνέπεια των τυχοδιωκτισμών του 2015, που υφίστανται σήμερα όλοι οι Ελληνες.

Για τα δύο επιπλέον χρόνια ύφεσης μπορεί να μιλάει η Ν.Δ., για τα 45 δισ. (25% ΑΕΠ) που μας στοίχισε η «περήφανη διαπραγμάτευση» του 2015 (Lisbon Council). Για την ανεργία που καθηλώνεται στο 24% αντί να μειώνεται ταχύτερα, για τους δεκάδες χιλιάδες δημιουργικούς ανθρώπους που βρίσκονται σε τροχιά εξόδου από την αγορά, την επίσημη οικονομία, τη χώρα, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το ασήκωτο φορολογικό βάρος που συνεπάγεται ο «ταξικός πόλεμος» του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια σε κάθε παραγωγικό και επιτυχημένο πολίτη αυτής της χώρας.

Ολα αυτά θα ήταν η θεμιτή και καίρια αντιπολίτευση της Ν.Δ., εκφράζοντας και την ανανέωση που επιδιώκει ο νέος αρχηγός της. Τα μοτίβα όμως του εθνικολαϊκισμού δεν έχουν θέση σε μια σύγχρονη κεντροδεξιά. Τα δοκίμασε και η αντιμνημονιακή Ν.Δ. του 2010, κι άνοιξε δρόμο στον Καμμένο και τον αριστερο-εθνικολαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν υιοθετείς τα επιχειρήματα των λαϊκιστών, παίζεις μπάλα στο γήπεδό τους. Και στο δικό τους γήπεδο, οι γνήσιοι λαϊκιστές παίζουν πάντα καλύτερη μπάλα από κείνους που προσπαθούν να τους μοιάσουν.

*Ο κ. Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο της Ευρώπης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή