Οπως και άλλα φαινόμενα της παρακμής που ζούμε, οι βανδαλισμοί δεν άρχισαν με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Ξεκίνησαν στις αρχές του αιώνα με καταστροφές στα σήματα της Τροχαίας και στις όψεις των κτιρίων. Η κοινωνία έκανε ότι δεν έβλεπε. Βαθμιαία φτάσαμε σε κρεσέντο. Επίθεση στο σπίτι του υπουργού Αλέκου Φλαμπουράρη. Πυρπολήσεις τρόλεϊ που ανάγκασαν τον ΟΑΣΑ να αλλάξει δρομολόγια. Κλοπές ορειχάλκινων προτομών αγαλμάτων. Αποκεφαλισμοί μαρμάρινων αγαλμάτων. Μανία καταστροφής. Ορθώς αποδίδονται στους δράστες οι χαρακτηρισμοί «απολίτιστοι» ή «αλήτες». Μόνο που δεν ερμηνεύουν το φαινόμενο. Ούτε η κρίση το ερμηνεύει, επειδή δεν προηγήθηκε. Ούτε βέβαια η… Τουρκοκρατία. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος για να καταλάβει ότι πρόκειται για πράξεις απελπισίας. Για ανθρώπους που δεν ελπίζουν σε τίποτα και γι’ αυτό δεν πιστεύουν σε καμιά αξία. Για ανθρώπους χωρίς προοπτική, που δεν τους ενδιαφέρει ο πλησίον τους, σχεδόν ούτε ο εαυτός τους. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες, αλλά στη χώρα μας ο αριθμός τους ξεπέρασε την κρίσιμη μάζα και δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί; Στους εξαθλιωμένους ανασφαλείς νέους των Εξαρχείων πρέπει να προσθέσουμε τους μετανάστες δεύτερης γενιάς. Αντίθετα με τους γονείς τους, τα παιδιά αυτά δεν έχουν αναφορά, ούτε ρίζες, στη χώρα καταγωγής τους. Εδώ γεννήθηκαν, αυτήν τη χώρα ξέρουν, αυτήν τη γλώσσα μιλούν. Και όμως δεν τους έδιναν ούτε πιστοποιητικό γέννησης. Δηλαδή δεν υπάρχουν. Είναι αόρατα. Το 2010, με μεγάλη καθυστέρηση, έδωσε κάποια λύση ο νόμος Ραγκούση, αλλά κάτω από συνδυασμένες πιέσεις μητροπολιτών και εθνικιστών απορρίφθηκε από το ΣτΕ ως αντισυνταγματικός. Και μόλις πέρυσι η Βουλή ψήφισε νέο νόμο, ανεπαρκή λόγω του φόβου του ΣτΕ. Η μηδενιστική αντίδραση των παιδιών είναι η εκδίκηση στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία μας.
Με το ξέσπασμα της κρίσης προστίθενται και 1.057.050 άνεργοι, από τους οποίους επίδομα παίρνουν μόλις 107.623 άτομα, ενώ οι μακροχρόνια (απελπισμένοι) άνεργοι αγγίζουν τους 537.893. Αυτοί αποτελούν θύματα των πελατειακών πολιτικών όλων των κυβερνήσεων. Η ευθύνη της Αριστεράς όμως δεν εξαντλείται στην παραγωγή ανέργων. Επεκτείνεται στην εκμετάλλευση της απελπισίας τους για τη δημιουργία βίαιων επεισοδίων, που θα προπαγανδιστούν ως λαϊκή αγανάκτηση και θα πιέσουν προς την πτώση των κυβερνήσεων. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ το δήλωνε απροσχημάτιστα: «Θα βρισκόμαστε στους δρόμους μέχρι να τους ρίξουμε». Η ενθάρρυνση από την Αριστερά αποθράσυνε τους απελπισμένους στο μηδενιστικό τους έργο, εξουδετερώνοντας τον όποιο φόβο μιας αστυνομίας, ανεπαρκούς έτσι κι αλλιώς. Θα ήθελα να έχω κάτι να προτείνω για την αντιμετώπιση των βανδαλισμών. Δυστυχώς τα φαινόμενα της παρακμής δεν αντιμετωπίζονται μεμονωμένα. Και φοβάμαι ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν, αν είναι σωστή η πρόβλεψη του ΔΝΤ ότι «η Ελλάδα θα είναι καμένη γη για τα επόμενα 30 χρόνια». Μπορούμε να τη διαψεύσουμε;