Ο ξερολισμός, νεολογισμός που περιγράφει την πλαστή εικόνα κάποιου για τον εαυτό του, κακώς δεν έχει ενταχθεί ακόμα ως λήμμα στο λεξικό των -ισμών (εξαιρετικό στο είδος του το σχετικό παλαιό εγχειρίδιο του Αντώνη Διαμαντίδη). Γραφικοί ή βλάκες, ευφυείς, ισχυροί ή τυφλωμένοι από έπαρση, οι ξερόλες συστεγάζονται στη σχολή που ανταγωνίζεται εκείνη που ιδρύθηκε στην αρχαιότητα, δηλαδή του «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Στη δεύτερη είναι αλήθεια ότι οι εγγραφές φθίνουν συνεχώς, ενώ στην πρώτη ανθεί εργολαβικώς η απονομή πλαστών, τζάμπα πτυχίων. Είτε από ανασφάλεια και θράσος, είτε από ανεξέλεγκτη οίηση, ο ξερόλας δηλώνει παρών παντού και μέσα σε όλα, αυτόκλητος κηδεμόνας σε κάθε κουβεντολόι. Από τη φύση του αγύριστο κεφάλι, αδυνατεί να εκστομίσει το ατιμωτικό «δεν γνωρίζω»,«έκανα λάθος», η συγγνώμη είναι γι’ αυτόν κώνειο.
Ο ξερόλας εκδηλώνει άποψη επί παντός, η γκάμα του επεκτείνεται σε πάμπολλα και ετερόκλητα γνωστικά αντικείμενα· ένας κραυγαλέα κίβδηλος Homo universalis. Αυτή είναι και η αθέατη από αυτόν αχίλλειος πτέρνα. Μονίμως εκτεθειμένος στους αέρηδες, κάτοικος ρετιρέ στο από τραπουλόχαρτα οικοδόμημα της παντογνωσίας και της φαιδράς σιγουριάς, αργά ή γρήγορα θάβεται στα ερείπια. Για τους φιλοπαίγμονες, ακόμα και τους πρωτοετείς της μαιευτικής των λόγων, οι ξερόλες αλλά και οι σύντροφοί τους, οι ξεσκολισμένοι στον φαφλατισμό (κι άλλος νεολογισμός), αποδομούνται ως δημόσιο θέαμα, με την πιο κλασική μέθοδο, εγγυημένη εδώ και πάνω από 2.000 χρόνια: Ρωτάς ζητώντας σαφείς απαντήσεις που κατά κανόνα δεν λαμβάνεις, ξαναρωτάς, απορείς ως ο ύστατος των αδαών –όχι αμνημόνων– και τότε το κουβάρι των παλινωδιών και των ψευδών γίνεται αόρατος βρόχος για τους γυμνόποδες του θεαθήναι. Είτε «βασιλείς», είτε «στρατιώτες».
Η τελευταία σελίδα του λεξικού των -ισμών δεν θα γραφτεί ποτέ όσο υπάρχουν άνθρωποι. Θα εμπλουτίζεται με ιδέες, κινήματα, φιλοσοφικές τάσεις, καλλιτεχνικά ρεύματα, που εκτρέπουν βίαια ή αρδεύουν γόνιμα την Ιστορία και τη ζωή μας. Ποιoς αδυνατεί να αποτυπώσει δολιχοδρομώντας νοερά στη δημόσια και στην ιδιωτική σφαίρα, απλώς ενδεικτικά, έννοιες όπως νεποτισμός, καιροσκοπισμός, κανιβαλισμός, εργατοπατερισμός, δωσιλογισμός, βυζαντινισμός, βελονισμός, ακτιβισμός, εξπρεσιονισμός, καπιταλισμός, κομμουνισμός, κιτρινισμός, παπανδρεϊσμός – ας βάλω μια άνω τελεία· ρεφορμισμός, σαρδαναπαλισμός, ταρτουφισμός, χαφιεδισμός, πεσιμισμός, κομφορμισμός, παυλοφισμός, μακιαβελισμός, συβαριτισμός, καμποτινισμός, παλιμπαιδισμός; Στην ημετέρα τρέχουσα θητεία ο όρος συριζαϊσμός, τάχιστα γυμνωμένος και μη εξαιρετέος, πολιτικώς παρά φύσιν ενισχυμένος από τον ανελισμό, πάσχει, μεταξύ άλλων, από ψιττακισμό, παλινωδισμό, αμνησισμό. Αλίμονο, για ψηφοφόρους τους και μη, ο συριζανελισμός αριστεύει στον ξεδιαντροπισμό – αυτός κι αν είναι νεολογισμός, έτσι; Ευρείας χρήσης.