Ενα παλιό καλό ανέκδοτο ήθελε τον γιο ενός κομμουνιστή να ρωτά τον πατέρα του: «Μπαμπά, πετάει ο ελέφαντας; «Τι ανοησίες είναι αυτές;», απαντά ο άνθρωπος που είχε φάει τη διαλεκτική με το κουτάλι. «Φυσικά όχι. Γιατί ρωτάς;», «Μα το γράφει η “Πράβδα”…», «Ε, καλά τώρα. Ενα, δύο μέτρα μπορεί να σηκωθεί. Αν αυτό λογίζεται…».
Αυτό μας θύμισε το άρθρο του κ. Νίκου Μπελαβίλα στην εφημερίδα «Αυγή» (9.6.2016), σύμφωνα με τον οποίο η πώληση του Ελληνικού «δεν είναι ούτε για πανηγυρισμούς, ούτε για κατάρες. Ψυχραιμία λοιπόν, καθώς έπεται συνέχεια». Να θυμίσουμε ότι ο επίκουρος καθηγητής του ΕΜΠ, ήταν επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας του Πολυτεχνείου που το 2012 σήκωσε μεγάλη σκόνη με μια μελέτη που κατέληγε πόσο εγκληματική ήταν η λύση αξιοποίησης του Ελληνικού με τον τρόπο που συνυπέγραψε πριν από λίγες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ.
Την περίοδο εκείνη ο κ. Μπελαβίλας σημείωνε πως είναι αδύνατον να πετάξει ο ελέφαντας: «Κατά πόσο μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι το φαραωνικό έργο που διαφημίζεται σήμερα κόστους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, με κατασκευές και πωλήσεις δεκάδων χιλιάδων κατοικιών και εμπορικών κέντρων, χιλιάδων ξενοδοχειακών κλινών, σε μία αθηναϊκή αγορά που κατέρρευσε ακριβώς λόγω της υπερπροσφοράς και των δανείων είναι ρεαλιστικό; Αντίθετα, η κοινά πλέον αποδεκτή πρόταση των δήμων, των τοπικών κοινωνιών, του ΤΕΕ, η ιδέα δηλαδή της επιστημονικής ομάδας του ΕΜΠ, για ένα έργο χαμηλού κόστους, άμεσης ανταπόδοσης (σ.σ.: τη δημιουργία ενός αχανούς μητροπολιτικού πάρκου)… όχι μόνο είναι εφικτή αλλά και υλοποιήσιμη άμεσα από τη στιγμή που θα αποφασιστεί, σε ελεγχόμενα στάδια, με ορίζοντα λίγου χρόνου, είναι μια πρόταση ασφαλής χωρίς ρίσκο, ένα έργο για την Αθήνα και όχι για τους κερδοσκόπους της κτηματαγοράς».
Προχθές, ο ελέφαντας σηκώθηκε ένα με δύο μέτρα. «Εξασφαλίστηκαν όμως 2.000 στρέμματα αμιγώς δημόσιου πάρκου ανοιχτού στην πόλη και στη θάλασσα και άλλα 600 στρέμματα πράσινων κοινόχρηστων χώρων σε συνέχεια του πάρκου, συνδεδεμένων με την πόλη και τη θάλασσα», σημείωσε ο κ. Μπελαβίλας.
Δεν είναι κακό να αλλάζει κάποιος γνώμη. Στην περίπτωση του Ελληνικού είναι σωτήριο. Κι αυτό διότι είδαμε τη διαχείριση των ανοιχτών χώρων που κάνει το κράτος. Ρημάζουν. Αν επικρατούσε η αρχική άποψη του κ. Μπελαβίλα, θα είχαμε τη μεγαλύτερη έρημο εντός του αστικού ιστού. Κάτι σαν το πεδίον του Αρεως, που διαχειρίζεται η Περιφέρεια Αθηνών, αλλά στο εικοσαπλάσιο…