Εάν κάποιος δεν υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνεται την πολιτική εξαπάτηση, αλλά διαφωνεί και με τη συγκέντρωση «Παραιτηθείτε!», στην πλατεία Συντάγματος την ερχόμενη Τετάρτη, σε ποιους ανήκει; Εάν κάποιος βιώνει καθημερινά την έκπτωση της δημόσιας ζωής, την καταστροφή και συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, αλλά αγανακτεί με την αλλαγή δρομολογίων του ΟΑΣΑ, προκειμένου να παρακάμπτουν τη διακεκαυμένη ζώνη του Πολυτεχνείου, ή με την απόφαση του Δήμου Αθηναίων να αποσύρει αγάλματα από τα σημεία της πόλης που θεωρούνται επικίνδυνα για κλοπές ή βανδαλισμούς, σε ποιους ανήκει;
Αν κάποιος βλέπει το πολιτικό αδιέξοδο αλλά δεν θεωρεί και λύση τις εκλογές ή υποφέρει παρακολουθώντας την παραβατικότητα στην πρωτεύουσα να απλώνεται ανενόχλητη χωρίς να παρεμβαίνουν οι αρμόδιοι φορείς, σε ποιο είδος ανήκει; Με ποιανού το μέρος είναι αυτός που ξέρει πολύ καλά ότι κανένα άβατο που δημιουργείται δεν είναι προσωρινό γιατί έχει τίμημα διαρκείας, καθώς ισχυροποιεί το θράσος και αποδυναμώνει την ελευθερία; Του δήμου ή των «άλλων»; Και ποιοι είναι αυτοί οι βολικοί «άλλοι» που επινοούνται κάθε φορά που κάποια άποψη δεν εξυπηρετεί;
Είναι μια κατηγορία πολιτών, απροσδιόριστη αριθμητικά, που παραμένει σιωπηλή γιατί δεν αντιπροσωπεύεται από ένα συγκεκριμένο κόμμα. Είναι ένας πληθυσμός που διαχέεται στις παρατάξεις του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, δεν ανήκει στατιστικά στο δείγμα «δεν γνωρίζω/δεν απαντώ» γιατί και «γνωρίζει» και «απαντά», αλλά δεν συγκροτεί υπολογίσιμη δύναμη ούτε για το πολιτικό προσωπικό ούτε για τα ΜΜΕ.
Δεν είναι ριζοσπάστες, δεν είναι συντηρητικοί, αγαπούν την καινοτομία και τις αλλαγές, δεν μετέχουν υποχρεωτικά στα «likes» και στους «followers», προσπαθούν να ενημερώνονται και να κρατούν την επαφή τους με την πραγματικότητα –όλο και πιο δύσκολο όσο οι «αυταπάτες» πολλαπλασιάζονται–, μάχονται να επεξεργάζονται τις πληροφορίες με απόσταση και χωρίς εμπάθεια (κατά το δυνατόν). Αυτό το απροσδιόριστο είδος πολίτη, λοιπόν, που οι μεν απεχθάνονται και χλευάζουν ως «φιλελέ» ή «μενουμευρωπαίοι», οι δε κατηγορούν ως «απολίτικο» ή «αδιάφορο», που πληρώνει βογκώντας τους φόρους και ονειρεύεται συναινέσεις, παραμένει σιωπηλό και αόρατο γιατί κανέναν δεν εξυπηρετεί. Ούτε τους μεν ούτε τους δε.
Είναι το σιωπηλό «ανάμεσα», εκείνο που όσο αντέχει, αντέχει και η χώρα.