Κυριαρχία: η αποκλειστική ικανότης της αυτοδιάθεσης και του αυτοπεριορισμού». «Κυρίαρχος: ο μη υποκείμενος σε εξουσία άλλου».
Με την ψήφιση του νομοσχεδίου από τη Βουλή των Ελλήνων, η Ελλάδα παύει θεσμικά πλέον να είναι ισότιμο μέλος της Ε.Ε. έχουσα ειδικό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον αυτοπεριορισμό και την εκχώρηση, οικεία βουλήσει, μέρους της κυριαρχίας της, χάριν του σκοπού των κοινών συμφερόντων της Ε.Ε., όπως αυτά διαμορφώνονται μέσα από τα θεσμικά όργανα. Πάντα σε πνεύμα ισοτιμίας, τόσο θεσμικής όσο και πολιτικής.
Το φαινόμενο να επιχαίρουν οι εκατόν πενήντα τρεις βουλευτές, να αλληλοσυγχαίρονται και να αποθεώνουν εαυτούς εν μέσω χειροκροτημάτων σημαίνει πλήρη διαστροφή λέξεων και νοημάτων χάριν του ατομικού τους συμφέροντος, δηλαδή της απρόσκοπτης νομής της εξουσίας με οποιοδήποτε τίμημα για τη δύσμοιρη χώρα. Το υπερταμείο και ο «αυτόματος κόφτης», στην περίπτωση μη εκπλήρωσης των τεθέντων δημοσιονομικών στόχων, είναι η κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας.
Αυτό δεν έγινε βέβαια αιφνιδιαστικά, αλλά χρειάσθηκαν χρόνια ασύνετης εγκληματικής διαχείρισης της χώρας, από το πολιτικό σύστημα, σε κάθε επίπεδο. Ατιμωρητί. Με αποκορύφωμα την αλλοπρόσαλλη καταστροφική τελευταία διακυβέρνηση.
Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας βρίσκεται σε παρόμοια οικονομική συγκυρία. Και το 1898, μετά την πτώχευση της χώρας μας και την ήττα από τους Τούρκους, τεθήκαμε υπό τον έλεγχο των έξι τότε μεγάλων δυνάμεων, προκειμένου να αποπληρωθεί το δάνειο που λάβαμε, αφενός για την καταβολή πολεμικής αποζημιώσεως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και αφετέρου να αντιμετωπισθεί σχετικώς το μεγάλο έλλειμμα.
Η πολιτική όμως συγκυρία την εποχή εκείνη ήταν τελείως διαφορετική. Τότε η αγωνία ήταν για τη διαφύλαξη της κρατικής μας οντότητας.
Και τότε τεθήκαμε υπό διεθνή έλεγχο, προκειμένου να φανούμε συνεπείς στις δανειακές μας υποχρεώσεις. Η αποπληρωμή του δανείου προβλεπόταν ότι θα γίνει από συγκεκριμένες προσόδους κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, με ιδιαίτερα επαχθείς όρους. Αλλά τότε ουδείς διανοήθηκε, έστω και ως ενδεχόμενο, να επιτρέψει την εκχώρηση σε τρίτους την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. Αλλες εποχές, άλλοι πολιτικοί, άλλο ήθος.
Δικαίως παινευόμασταν για την ισχυρή Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ, και από το 2002 του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ΟΝΕ.
Η Ελλάδα τίθεται σήμερα, ως ανίκανη να διαχειρισθεί στοιχειωδώς τα του οίκου της, υπό καθεστώς κηδεμονίας, περιορισμένης κυριαρχίας.
Ουσιαστικά πρόκειται για κρατική οντότητα με περιορισμένη ικανότητα για δικαιοπραξία, σε αντιστοιχία με τα προβλεπόμενα από τον Αστικό Κώδικα για τα φυσικά πρόσωπα που έχουν τεθεί σε μερική δικαστική συμπαράσταση. Ως εκ τούτου, το πολίτευμά μας δεν μπορεί να λειτουργεί όπως το Σύνταγμα μας επιβάλλει, αφού τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος δεν θα ασκούνται διά των νομίμων εκλεγμένων κυβερνήσεων, στο διηνεκές και τουλάχιστον για τα επόμενα εκατό χρόνια. Ούτε οι τρεις συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες, η βάση του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα λειτουργούν ισοσκελισμένα, εξισορροπητικά και ισοδύναμα. Ούτε και συνεπής άσκηση εξωτερικής πολιτικής μπορεί να υπάρξει.
Κράτησαν όμως για τον εαυτό τους τις αυταπάτες τους και τη λειτουργία της Βουλής για κομματικούς διορισμούς, νομιμοποίηση κάθε κρατικής αυθαιρεσίας, πλυντήριο ποινικών εγκλημάτων.
Και έτσι συνεχίζεται και επεκτείνεται η συντήρηση του σημερινού κράτους «τέρατος» –Λεβιάθαν (όπως το περιγράφει ο Χομπς)–, το οποίο αφανίζει τους πολίτες, αλλά συγχρόνως καταστρέφει τον ίδιο του τον εαυτό, όπου επικρατούν η αναποτελεσματικότητα και η διαφθορά, που οδηγούν σε ηθική, κοινωνική και πολιτιστική παρακμή.
Τίποτα δεν διδάχθηκαν…
«Ανευ όρων και αμετάκλητα», ήδη από το πρώτο μνημόνιο, παραιτηθήκαμε από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Εγιναν όμως βήματα προς την κατεύθυνση μιας ισόρροπης ανάπτυξης και επαναφοράς στην κανονικότητα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Ηταν μια περίοδος έκτακτων προσωρινών μέτρων, προκειμένου να ξεπερασθεί η κρίση, όπως έγινε σε Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Μέχρι που φθάσαμε στο τελευταίο μνημόνιο, όπου πλέον η χώρα τίθεται υπό ειδικό καθεστώς σε μόνιμη βάση, δεσμεύουσα τις επόμενες και μεθεπόμενες γενιές.
Αναισθήτως. Χωρίς αιδώ.
Επανεκκίνηση και εξέγερση των συνειδήσεων απαιτείται, για να περισώσουμε την κυριαρχία μας, τους δημοκρατικούς θεσμούς, τον πολιτισμό μας.
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.