Λίγο συγκινήθηκα, να πω την αλήθεια· και χάρηκα, επίσης, γιατί αυτός ο άνθρωπος –ας το παραδεχθούμε, επιτέλους– τιμωρήθηκε περισσότερο από όσο του άξιζε. Ο Γιώργος μας, ο ΓΑΠ, πήγε και μίλησε στο ωραίο Αγρίνιο, όπου οι περήφανοι Αιτωλοί και οι γενναίοι Ακαρνάνες τον υποδέχθηκαν με αγάπη. Τινές εξ αυτών δε τον έραναν με άνθη: γαρίφαλα και γαρδένιες. «Ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ στην εμορφιά του», που λέει ο ποιητής, του οποίου το όνομα όχι σπανίως οι νεότεροι συγχέουν με εκείνο του δικτάτορα Καντάφι.
Εδώ είναι όμως που εισάγεται ορμητικά το στοιχείο της συγκίνησης: τι ωραία χειρονομία και τι λεπτότητα στον συμβολισμό! Ο Γιώργος είναι γιος Του. Εμείς τείνουμε συχνά να το ξεχνάμε (για ευνόητους λόγους), αλλά είναι ο γιος Εκείνου. Εκείνου που αναβίβασε κοινωνικά και πολιτισμικά το μπουζουξίδικο στο επίπεδο του Μεγάρου της Μουσικής. Τι άλλο του πρέπει λοιπόν του Γιώργου, αν όχι λευκά λουλούδια; «Ιστορία μου, αμαρτία μου», που λέει ένας άλλος ελάσσων ποιητής.
Αλίμονο, όμως! Παραμένει αμετανόητος και πάντα το ίδιο αδύναμος να κάνει μια νέα αρχή. Υπερασπιζόμενος, π.χ., την κυβέρνησή του, λέει –και πολύ σωστά– ότι το μνημόνιο δεν είναι η αιτία των δεινών, πραγματική αιτία είναι η εκτίναξη δαπανών και δανεισμού από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. Σύμφωνοι, αλλά και αυτός εξελέγη με τον ισχυρισμό ότι λεφτά υπάρχουν. Εξελέγη και αμέσως ξόδεψε ένα δισ. για τους ψηφοφόρους του. Τέλος, του πήρε κάμποσους μήνες να καταλάβει κι όταν κατάλαβε… Πώς το λένε; Μύρισε ξαφνικά άνοιξη. Καλύτερα, λοιπόν, ας μείνουμε στα λουλούδια. Μια χαρά θέμα είναι: ο Γιώργος και τα λουλούδια. Αν μάλιστα έχει επιτυχία, θα το κάνω σειρά: ο Γιώργος και τα ζώα του αγρού, ο Γιώργος και τα ζώα του δάσους κ.ο.κ.
Δεν έχει χρώμα
Παραδεδεγμένη σοφία, στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς, είναι ότι ο ρατσισμός αποτελεί ίδιον και αποκλειστικότητα του λευκού ανθρώπου και του καπιταλιστικού πολιτισμού του. Ρωτήστε όποιον θέλετε, από τον τελευταίο αφισοκολλητή μέχρι τον Τσίπρα. Αυτό θα σας πει ή, τέλος πάντων, αυτό θα είναι η κεντρική ιδέα της απάντησής του.
Ζούμε σε έναν ιδιότυπο πνευματικό Μεσαίωνα, εδώ στον Υπαρκτό Ελληνισμό, εξαιτίας της πρωτοφανούς για ευρωπαϊκή χώρα κυριαρχίας της Αριστεράς στον χώρο των ιδεών και του πνεύματος. Ετσι, η δήθεν αποκλειστικότητα των λευκών στον ρατσισμό είναι μία από τις πολλές «θρησκευτικές» βεβαιότητες της Αριστεράς, που γίνονται πια σεβαστές από πολλούς και πέραν της Αριστεράς, ακόμη και αν δεν συμφωνούν με αυτές.
Οι μεγαλύτεροι ίσως θυμάστε πως κάποτε, πριν από δεκαετίες, ήταν δύσκολο και ανοίκειο να αμφισβητήσεις δημοσίως τις βεβαιότητες της επίσημης θρησκείας του ελληνικού κράτους. Κάπως έτσι είναι πια και με τις βεβαιότητες της Αριστεράς, από το 1980 και ύστερα. Ο Βελουχιώτης, π.χ., είναι πια άγιος, είναι εικόνισμα πίσω από τους υπουργούς. Τον αντιμετωπίζεις δημοσίως όπως τον Aγιο Νεκτάριο, είτε πιστεύεις στην καθ’ ημάς εκδοχή του Θεού είτε όχι, είτε έχεις κάποια ιδέα από Ιστορία είτε όχι. Το ίδιο και με τους Χωροφύλακες στου Μακρυγιάννη: οριστικά ταγμένοι με την πλευρά του κακού, των ξένων, της μοναρχοφασιστικής ολιγαρχίας κ.λπ. Παρασύρομαι, όμως…
Oσοι λοιπόν δεν βολεύεστε με παρόμοιες αριστερές βεβαιότητες περί ρατσισμού, σας συνιστώ να αναζητήσετε το ρεπορτάζ του προηγούμενου τεύχους (4-10/6) του The Economist σχετικά με τον ρατσισμό στην Ινδία. Η ζωή των Αφρικανών φοιτητών στην Ινδία είναι απλώς αδιανόητη για τα δεδομένα της Δύσης, καθώς εκεί η περιφρόνηση για τους μαύρους είναι εντελώς πρωτόγονη και ανεπεξέργαστη, δηλαδή χωρίς ένα εμφανές ιδεολογικό ή άλλο υπόβαθρο. Απλώς, τους βλέπουν σαν ζώα και έτσι τους μεταχειρίζονται. Είναι δε χαρακτηριστικό αυτό που γράφει στην εισαγωγή ο συντάκτης του άρθρου: συναντήθηκε ο ίδιος με Αφρικανούς φοιτητές μόνο σε ιδιωτικούς χώρους, διότι, αν φανεί δημοσίως ότι Αφρικανός μιλάει σε δυτικό δημοσιογράφο για το θέμα τους, εκείνη την ώρα και στο σημείο όπου βρίσκονται, κινδυνεύουν με προπηλακισμούς, χειροδικίες και διαπόμπευση.
Βέβαια, η Ινδία βρίσκεται πολύ μακριά και ελάχιστα γνωρίζω για τη σπουδαία ιστορία της. (Συνειδητοποιώ τώρα ότι γνωρίζω πολλά για την Ινδία από την ώρα που βάζουν πόδι σε αυτήν οι Aγγλοι. Πριν από αυτό, δυστυχώς ελάχιστα. «Ε, βέβαια! Αφού είσαι ρατσιστής», ακούω τον αντίλογο. Μπα… Απλώς είμαι αδιάβαστος για το θέμα…) Eχω δε την εντύπωση ότι, πέραν των Αφρικανών (νομίμων) μεταναστών, είναι και η θέση των γυναικών κάπως ιδιάζουσα στην Ινδία. Σε σημείο ώστε να αισθάνεσαι κάποιες φορές τον πειρασμό της διαπίστωσης ότι ο ομαδικός βιασμός γυναικών είναι σχεδόν σαν εθνικό σπορ.
Ας μη βιαστώ να κρίνω, όμως. Ο ρατσισμός δεν έχει χρώμα. Είναι ανθρώπινος όσο και ο βαθύς και άλογος φόβος μέσα μας για το διαφορετικό. Από όλη αυτή τη συζήτηση, πάντως, το μόνο που μοιάζει κάπως περισσότερο με αντικειμενική διαπίστωση είναι ότι οι διακρίσεις εις βάρος του ανθρώπου έχουν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικότερα και συστηματικότερα (τελειότητα δυστυχώς δεν υπάρχει στα ανθρώπινα…) στις πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, εκείνες στις οποίες η αστική δημοκρατία με τον κοινοβουλευτισμό της έχουν βαθιές ρίζες και ακόμη αντέχουν. Από την εποχή του Πλάτωνα είναι γνωστό ότι η ελευθερία, στις σωστές δόσεις, είναι το καλύτερο αντίδοτο στην τυραννία. Ποιες είναι οι σωστές δόσεις; Πώς να ξέρω. Ούτε αριστερός είμαι ούτε ακριβώς δημοσιογράφος. Απλώς, εκμεταλλεύομαι τη δυνατότητα που μου δίνεται και σας πιάνω την κουβέντα…