Η Αγγλία που αγαπήσαμε

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το δημοψήφισμα στη Βρετανία την προσεχή Πέμπτη έχει προσλάβει μεταφυσικές διαστάσεις και διατυπώνεται με τον αφορισμό ότι «θα κρίνει την πορεία και την τύχη» του Ηνωμένου Βασιλείου ή της Ευρώπης, κατά περίπτωση και αναλόγως της τοποθετήσεως του όποιου παρατηρητού.

Το ασύμβατο της αγγλικής συμμετοχής στο εγχείρημα ενοποιήσεως της Ευρώπης προεβλήθη εξ αρχής από τον Γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ. Μόνον που η Ευρώπη της πολυμορφίας, των ανεξαρτήτων κρατών, των πολυεθνών αυτοκρατοριών του παρελθόντος, διασώθηκε στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, διότι η Βρετανία, αν και τελούσα σε «Λαμπρά Απομόνωση», απέτρεψε κατ’ επανάληψη την ανάδειξη κυρίαρχης δυνάμεως στην ήπειρο.

Χάρις στην πείσμονα αντίσταση του Δούκα του Ουέλιγκτον στο Βατερλώ αναχαιτίσθηκε η λαίλαπα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Οπως επίσης ο ηγετικός ρόλος της Βρετανίας στους δύο τελευταίους Παγκόσμιους Πολέμους ματαίωσε την επικράτηση της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Σήμερα η ισορροπία στην Ενωση έχει επικίνδυνα, εάν όχι ανεπανόρθωτα, διαταραχθεί, καθώς η Γερμανία κυριαρχεί απόλυτα στον οικονομικό τομέα. Κάποιοι –εκτός πλαισίου «πολιτικής ορθότητος»– υποστηρίζουν ότι αυτό που δεν κατέστη εφικτό με την προέλαση των panzers έχει πραγματοποιηθεί μετά από εβδομήντα ένα έτη με τον απόλυτο έλεγχο του Βερολίνου επί του ευρώ. Γερμανική κυριαρχία με ήπια μέσα, πλην όμως κυριαρχία απόλυτη.

Κατά συνέπειαν το ερώτημα τι είναι εκείνο που θα κρίνει το μέλλον της Ευρώπης έχει διπλή ανάγνωση. Ενδέχεται να είναι η παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ενωση, με αυτοεξαιρέσεις φυσικά, ή τελικώς η έξοδός του από αυτήν, που θα αναδείξει τη γερμανική αδυναμία διαχειρίσεως ενός πολυεθνούς συνόλου λόγω ανελαστικότητος και ελλείψεως της αναγκαίας αυτοκρατορικής εμπειρίας, κατά το παρελθόν.

Η τύχη της Ενώσεως, όμως, δεν απειλείται από την όποια απόφαση των Βρετανών στο δημοψήφισμα της Πέμπτης, αλλά από την αύξηση της ισχύος της εθνικιστικής Δεξιάς, που αντιδρά επί της ουσίας στη «σοβιετικοποίηση» της Ευρώπης με «πρόσημο καπιταλιστικό».

Το πρώτο σκέλος της τάσεως αυτής έλκει τη «ριζοσπαστική αριστερά», τη διάδοχο της «σοσιαλδημοκρατίας» στον ευρωπαϊκό Νότο, διότι εξυπηρετεί την εξομοίωση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων σε ένα κατώτερο επίπεδο. Εξ αντιδιαστολής, ο «καπιταλισμός» αποδιοργάνωσε την ευρωπαϊκή κεντροδεξιά που υπήρξε πάντα –με εξαίρεση την Ολλανδία– πρωτίστως κρατικιστική, από λίγο έως πολύ.

Αλλά επειδή είμαστε οι πολίτες μιας χώρας όπου κυριαρχούν οι μύθοι, όπου η αυτογνωσία είναι αίσθημα ανύπαρκτο, δεν θα ήταν άσκοπο να επισημανθεί ότι η συμπεριφορά των Βρετανών δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Ελλάς και οικονομική εξάρτηση είναι έννοιες ταυτόσημες. Η αναζήτηση «προστάτιδος» δυνάμεως υπήρξε διαχρονική επιδίωξη των ηγετών μας – ανεξαρτήτως ιδεολογικών τάσεων. Θα ακολουθήσουμε λοιπόν πορεία προδιαγεγραμμένη. Ας απολαύσουμε, ωστόσο, τα διαδραματιζόμενα σε μία χώρα με αίσθηση υψηλή θεατρικότητος, που πάντα αντέδρασε σε κάθε απόπειρα ομογενοποιήσεως. Είναι η Αγγλία που αγαπήσαμε, πείσμων και ανυπότακτη.

Ισως η απάντηση στην πρόκληση της παγκοσμιοποιήσεως δεν είναι ο ευρωπαϊκός τραγέλαφος, αλλά η πλήρης εναρμόνιση της ευρωπαϊκής οικονομίας με τις ΗΠΑ, όπως συνέβη με την άμυνα της Δύσεως. Και στην περίπτωση, όμως, αυτή η Βρετανία θα είναι ένας πολύτιμος «ενδιάμεσος».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή