Θα περίμενε κανείς από έναν νεοφιλελεύθερο –όπως θέλει η ΣΥΡΙΖΑϊκή προπαγάνδα τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη– απλώς να ευλογεί τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως, μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ (21.6.2016), δεν μάσησε τα λόγια του. Διευκρίνισε ότι αδικεί τη χώρα το αριστερό δηλητήριο που χύθηκε τα προηγούμενα χρόνια κατά των επιχειρήσεων: «Πολλοί συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν τις επιχειρήσεις ως μέρος του προβλήματος… Δεν έχουν δίκιο. Ανάπτυξη θα έρθει μόνο από επιχειρήσεις διατεθειμένες να επενδύσουν…». Επισήμανε όμως ταυτόχρονα ότι «η καχυποψία των πολιτών δεν είναι τελείως αδικαιολόγητη. Τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας διέφθειραν συνειδήσεις όχι μόνο της πολιτικής, αλλά κι ενός μέρους της επιχειρηματικής τάξης. Σε ένα σφιχταγκαλιασμένο ταγκό ενός συχνά κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, πολιτικές δυνάμεις και επιχειρηματίες υπονόμευσαν την παραγωγική βάση της χώρας…».
Ομως το πιο κρίσιμο μέρος της σημαντικής ομιλίας του δεν αφορούσε την κριτική (και αυτοκριτική εκ μέρους του πολιτικού κόσμου) για όσα έγιναν στο παρελθόν. Ηταν τα σταράτα λόγια για τη σχέση επιχειρηματιών και κράτους· αυτό που ονομάτισε «συμφωνία αλήθειας». Τι πρέπει να περιμένουν οι επιχειρήσεις από τον ίδιο και τι περιμένει ο ίδιος από τις επιχειρήσεις.
Πρώτον, να δώσει την ιδεολογική μάχη που χάθηκε τα προηγούμενα χρόνια «ότι η επιχειρηματικότητα είναι η μόνη οδός προς την ευμάρεια της χώρας». Αυτό προκύπτει μόνο από τις ξεκάθαρες σχέσεις των επιχειρήσεων με το κράτος κι εκεί υποσχέθηκε να καταργήσει τις «πρακτικές προνομιακών σχέσεων μέρους της επιχειρηματικής ελίτ με το πολιτικό σύστημα. (…) Χρέος του κράτους είναι η προώθηση της δημόσιας ευημερίας μέσα από την υποστήριξη της επιχειρηματικότητας συνολικά. Δεν είναι δουλειά μας η επιλογή εθνικών πρωταθλητών, συχνά με αμφίβολα κριτήρια. Τους εθνικούς πρωταθλητές τούς αναδεικνύει η ίδια η αγορά».
Δεύτερον και εξαιρετικά σημαντικό, το μπόλιασμα του κράτους με τις σύγχρονες μεθόδους διοίκησης αφού «οι επιχειρησιακές θέσεις ευθύνης θα καλυφθούν με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια. Θα αναζητήσω στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα για να μπολιάσουν την παραγωγή δημόσιας πολιτικής». Αμήν, για να μη ζήσουμε το σημερινό άγος του στρατηγικού σχεδιασμού στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Τρίτον, την «υποστήριξη της επιχειρηματικότητας ώς την παραγωγή, από το κράτος, ποιοτικών και ανταγωνιστικά κοστολογημένων δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών: παιδεία, υγεία, υποδομές, ενέργεια, χωροταξία, ασφάλεια». Οριοθετεί, δηλαδή, το παραγωγικό κομμάτι του κράτους, το οποίο δεν πρέπει να τσαλαβουτά σε όλα. Ταυτοχρόνως έκανε μια σημαντική εξαγγελία περιορισμού της… προληπτικής γραφειοκρατίας: «Περιορίζοντας τη ρυθμιστική γραφειοκρατία και μεταθέτοντας ένα μέρος της ευθύνης για τη συμμόρφωση στις επιταγές του νόμου σε εσάς. Ταυτόχρονα, είναι χρέος μου να είμαι αυστηρός σε περίπτωση που κάποιος κάνει κατάχρηση αυτής της εμπιστοσύνης». Ολα τα παραπάνω μπορεί να μην ηχούν «επαναστατικά», σαν τις πομφόλυγες που χρόνια εκστομίζει η Αριστερά, αλλά είναι. Η εφαρμογή τους, βέβαια, από το κόμμα, σαν τη Ν.Δ., είναι μια άλλη ιστορία, την οποία θα παρακολουθούμε…