Ισως υπάρχουν μακάριες χώρες κάπου στον πλανήτη που η θεά Τύχη τις ευλόγησε να διαθέτουν «ουδέτερο πολιτικό χρόνο» εν αφθονία. Και ίσως εκεί συζητούν τα προβλήματά τους φιλοσοφώντας νηφάλια και όχι καβγαδίζοντας, επιχειρηματολογώντας και όχι αναθεματίζοντας, με συλλογισμούς και όχι με ατάκες. Ηρεμες συζητήσεις και στοχαστικές έχει τύχει να παρακολουθήσουμε και στον τόπο μας, έστω και με αποκαρδιωτική συχνότητα. Αλλά όσον αφορά το μέγεθος «ουδέτερος πολιτικός χρόνος» η Ελλάδα δεν ανήκει στις ευλογημένες χώρες που τον διαθέτουν σε περίσσεια.
Αυτό συμβαίνει εκ γενετής. Ή μάλλον, πριν ακόμα πουν Ελλάδα την Ελλάδα όσοι κατοικούσαν στις πόλεις της. Πριν την εννοήσουν δηλαδή ως Ελλάδα, ως κοινή μοίρα, υπερασπιστέα από όλους (αυτό το «όλους» ωστόσο δεν προσέγγισε ποτέ, στη διάρκεια της ιστορίας, την κυριολεξία του, όποιος κι αν ήταν ο εξωτερικός εχθρός). Η σκληρή σύγκρουση, ανάμεσα στις πόλεις και στο εσωτερικό κάθε πόλης, και, στα νεότερα χρόνια, ανάμεσα στις φατρίες και στα κόμματα αλλά και μέσα στα κόμματα, αυτός ήταν ο νόμος. Και παραμένει εν ισχύι. Δεν είναι άλλωστε δυνατόν να τερματιστεί με προεδρικά διατάγματα ή υπουργικές αποφάσεις η πολιτική και ιδεολογική διαμάχη, όπως υποτίθεται πως έληξε κάποια στιγμή η πάλη των τάξεων εν Ελλάδι. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έχουμε βέβαια κυβερνήσεις λίγων ημερών ή εβδομάδων, όπως στο παρελθόν. Και γλιτώσαμε πια από πραξικοπήματα, προνουτσιαμέντα και παλατιανές συνωμοσίες (έχουμε πάντως, για να μην ξεχνιόμαστε, τις προσπάθειες των εταίρων-πιστωτών να παρακάμψουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, επιβάλλοντας τάχα ουδέτερες τεχνοκρατικές κυβερνήσεις ειδικού σκοπού). Και πάλι όμως, πόσο εύκολο μας είναι να θυμηθούμε, δίχως να καταφύγουμε στα μνημονικά βοηθήματα του Διαδικτύου, πόσες κυβερνήσεις εξάντλησαν τη θητεία τους, τη συνταγματικώς οριζόμενη τετραετία; Πόσες δεν επινόησαν, με κυνική υποκρισία, έναν «κρίσιμο εθνικό λόγο» (το κατακαημένο το Κυπριακό συνήθως), για να επισπεύσουν τις εκλογές; Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή έκριναν, σε κλειστές συσκέψεις, ότι αυτό ήταν το κομματικό τους συμφέρον. Το οποίο με φυσική αναίδεια το παρουσίαζαν ταυτισμένο με το εθνικό όφελος.
Η ένσταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις κυβερνητικές εξαγγελίες περί αλλαγής του εκλογικού νόμου, ότι δηλαδή το θέμα πρέπει να συζητηθεί σε «ουδέτερο πολιτικό χρόνο», ακούγεται εύλογη. Μόνο που πολιτικά ουδέτερος χρόνος, ιδεολογικά άχρωμος και κομματικά άοσμος, δεν υπήρξε ποτέ. Και δεν φαίνεται ότι θα υπάρξει, έτσι μάλιστα όπως εμφανίζονται όλοι σαν επισπεύδοντες – ο ΣΥΡΙΖΑ επί Σαμαρά – Βενιζέλου και τώρα η Ν.Δ., η οποία, καταρρίπτοντας το σχετικό ρεκόρ, άρχισε να απαιτεί την παραίτηση της κυβέρνησης πριν κλείσει πεντάμηνο. Για σύγκρουση συμφερόντων πρόκειται. Τουλάχιστον ας μη γίνεται στο όνομα της ανιδιοτέλειας και της υψηλής υπευθυνότητας.