Αν πράγματι είπε ο κ. Τσίπρας στον κ. Κουτσούμπα όσα είπε (δημοσίως) ο κ. Κουτσούμπας ότι του είπε (κατ’ ιδίαν) ο κ. Τσίπρας περί απλής αναλογικής, δεν θα το μάθουμε ποτέ οι απέξω· όσο για τους μελλοντικούς βιογράφους τους, μάλλον θα έχουν σοβαρότερα πράγματα να τους ρωτήσουν. Εξίσου πιθανό είναι να τα είπε ο πρωθυπουργός (με την αυταπάτη, άλλη μία, λόγω και καταγωγής από την ΚΝΕ, ότι μιλάει σε σύντροφο) και να μην τα είπε, μια και δεν μπορεί παρά να έχει διαπιστώσει ήδη από τη δεύτερη κυβερνητική εβδομάδα ότι το ΚΚΕ αντιπολιτεύεται σφοδρότατα τον ΣΥΡΙΖΑ· ίσως και για να αποφύγει, και διά της υπερβολής, τις ενδεχόμενες ενστάσεις δικών του ανθρώπων, παλαιότερων γενεών, ότι κράτησε τις περισσότερες δυνάμεις του για να τις ξοδέψει εναντίον μιας κυβέρνησης αριστερής υπόστασης, έστω ρεφορμιστικής, ρεβιζιονιστικής κ.ο.κ.
Ας υποθέσουμε προς στιγμήν πως όντως εκμυστηρεύτηκε ο κ. Τσίπρας, στον χώρο του θεσμικού απορρήτου, όσα κατόπιν ανακοινώθηκαν από τον ακροατή τους με έναν τρόπο που μόνο ο όχι και τόσο εχέμυθος κ. Λεβέντης τον συνηθίζει, όταν βγαίνει από κλειστές συσκέψεις. Τι εκμυστηρεύτηκε; Οτι οι μνημονιακές δεσμεύσεις, όσες βρήκε υπογεγραμμένες από τους προηγούμενους και όσες υπέγραψε ο ίδιος, δεν επιτρέπουν μιαν αριστερού τύπου διακυβέρνηση· ότι δηλαδή η πολιτική βούληση, όσο κι αν την επικαλείσαι σαν κάτι μαγικό, δεν αρκεί για ν’ αλλάξει από μόνη της την πραγματικότητα. Τίποτε παράδοξο: Αυτή είναι και η εξήγηση που δίνουν δημόσια οι κυβερνώντες όταν ελέγχονται για τις υπαναχωρήσεις τους, την αυτοακύρωσή τους, για τα αισθήματα διάψευσης που προκαλεί η πράξη τους. «Τόσο μπορούμε, όχι επειδή τόσο θέλουμε, ίσα ίσα, αλλά επειδή τόσο μας επιτρέπεται. Είμαστε καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα»…
Οτι η πολιτική δεν ασκείται αποκλειστικά στην εύφορη περιοχή της φαντασίας ή της επιθυμίας μας, αλλά ότι έχει το μερτικό της και η πραγματικότητα (όπως τη συγκαθορίζουν δυνάμεις που σε υπερβαίνουν και συμφέροντα που σε πολεμούν), δεν περιμέναμε τα τωρινά για να το μάθουμε. Και στις προηγούμενες κυβερνήσεις άλλωστε υπήρχαν υπουργοί που έλεγαν ότι «νομοθετούν με πόνο ψυχής». Και κανέναν δεν συγκινούσαν. Γιατί να συγκινήσει η επανάληψη του μελοδράματος;