Υπάρχει ένα βαθύ κράτος, το οποίο ζει εν γνώσει και με την ανοχή του επίσημου κράτους. Η διαπίστωση δεν κομίζει κάτι καινούργιο, διατρέχει όλη τη δημόσια σφαίρα. Αυτό που την επαναφέρει είναι ο φόβος των ανθρώπων, που γνωρίζουν, να αποκαλύψουν και να καταγγείλουν. Τα κρούσματα, στα οποία εστιάζουμε, είναι δύο και διαφορετικά μεταξύ τους. Το πρώτο αφορά το θέμα της παραβατικότητας που συντηρείται στο άβατο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Οταν γράψαμε γι’ αυτό (19/6) λάβαμε μηνύματα από φοιτητές και καθηγητές και άλλων ανωτάτων σχολών, που περιέγραφαν παρόμοια και χειρότερα με το ΕΜΠ περιστατικά. Οπως, φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών ο οποίος μας έγραψε ότι «ξυλοκοπήθηκε πριν από δύο μήνες από οκτώ άτομα που έχουν καταλάβει το υπόγειο, εμπλέκονται σε παρεμπόριο και συνεχείς εκφοβισμούς». Ομως, κανείς, από φοιτητές μέχρι καθηγητές, δεν θέλει να αναφερθεί επώνυμα, γιατί είτε έχει ήδη δεχτεί προσωπικές απειλές είτε έχουν κάψει το αυτοκίνητό του κ.ο.κ.
Δεύτερο κρούσμα, σε άλλο κοινωνικό μέτωπο, αυτό που αφορά τα μνημεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Γιατί το ηλεκτρονικό εισιτήριο, που διαρκώς εξαγγέλλεται, ποτέ δεν εφαρμόζεται; Ποιο πλέγμα σκοπιμοτήτων αντιδρά στη διαφάνεια και στην εύρυθμη λειτουργία ενός τομέα που αποφέρει σημαντικά έσοδα στο κράτος; «Είναι χαρακτηριστικό ότι η εκκαθάριση του 2014 αποκάλυψε τρία εκατομμύρια επισκέπτες για τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, με τα μισά εισιτήρια να εμφανίζονται ως “δωρεάν” (!)», έγραφε η «Κ» σε ρεπορτάζ της πριν από περίπου ένα χρόνο (15/10/15). Πρόκειται για διαφυγόντα κέρδη πολλών εκατομμυρίων ευρώ και προκαλεί εντύπωση που καμία ηγεσία του ΥΠΠΟ, εδώ και δεκαετίες, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να διερευνήσει μια τόσο κραυγαλέα υπόθεση. Απομένουν τα «μισόλογα» και οι «προσεκτικές» διατυπώσεις…». Την ίδια, «προσεκτική», στάση αντιμετωπίζουν και όσοι δημοσιογράφοι επιχειρούν να ξετυλίξουν το νήμα. Στοιχεία και παραδείγματα προσφέρονται ανώνυμα.
Το μέγεθος και η έκταση της παθογένειας μπορεί να υπονοηθεί, αλλά όχι να καταμετρηθεί. Εστω όμως κι έτσι, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι όταν παιδεία και πολιτισμός έχουν άβατα διαπλοκής, εκβιασμών, ανομίας, το μέλλον εκτός από άγνωστο είναι και υποθηκευμένο.