Είδαμε βέβαια και πρωτοσέλιδους τίτλους να αναγγέλλουν το χαρμόσυνο γεγονός. Κι ακούσαμε ρεπορτάζ με τις λέξεις τους συνταγμένες με εθνικώς υπερήφανο στόμφο. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν προκάλεσε ιδιαίτερο ενθουσιασμό η είδηση πως η κ. Κριστίν Λαγκάρντ χαρακτήρισε «πολύ καλή» την ιδέα να τελούνται μόνιμα στην Αθήνα οι Ολυμπιακοί. Συμμετείχε στο «Φεστιβάλ Ιδεών Ασπεν», στο Κολοράντο, η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ (η οποία, παρεμπιπτόντως, παραπέμπεται σε δίκη για το σκάνδαλο Μπερνάρ Ταπί, του 2008, όταν η ίδια ήταν υπουργός Οικονομίας), και, ερωτήσεως γενομένης, έδωσε την ευχή της.
Θα περίμενε πάντως κανείς από μία πολιτικό με καλές σπουδές, με γονείς πανεπιστημιακούς καθηγητές των κλασικών σπουδών και με πλούσια εμπειρία, από μία πολιτικό, τέλος πάντων, που συμπεριελήφθη ήδη από το 2006 στις 12 γυναίκες με τη μεγαλύτερη ισχύ παγκοσμίως, να ξέρει λίγα παραπάνω πράγματα για τον δυτικό πολιτισμό, στον οποίο άλλωστε μετέχει. Να ξέρει δηλαδή ότι ο μαραθώνιος δεν είναι ένα άθλημα σαν όλα τα υπόλοιπα που διεξήχθη για πρώτη φορά στην Ελλάδα, όπως άφησε να καταλάβει το ακροατήριό της. Δεν μπορεί να μην έχει ακουστά ότι δεν επρόκειτο για κάποιο άθλημα, ενταγμένο στο πρόγραμμα πανελλήνιων ή τοπικών αγώνων. Δεν μπορεί δηλαδή να μην έχει ακουστά για τη μάχη του Μαραθώνα, τη μάχη της δημοκρατίας κατά της ασιατικής δεσποτείας.
Ή μήπως μπορεί; Πιθανό είναι κι αυτό. Πληροφόρησε άλλωστε το κοινό της ότι οι αγώνες της Ολυμπίας γίνονταν προς υλοποίηση των αρχών που είχαν οι Ελληνες, και οι οποίες συμπυκνώνονταν λέει στο «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Αν ο Ιούνιος Γιουβενάλης ήταν Ελληνας, και όχι Ρωμαίος σατιρικός ποιητής, κι αν έζησε τον 6ο ή τον 5ο αιώνα προ Χριστού και όχι στα χρόνια 60-127 μετά Χριστόν, τότε ναι, οι αρχαίοι Ελληνες πίστευαν (όπως λέει η κ. Λαγκάρντ και μαζί της πάμπολλοι στα μέρη μας) ότι «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Αλλά δεν είχαν και δεν μας κληροδότησαν τέτοια βιολογικίστικη αντίληψη οι αρχαίοι Ελληνες. Δεν μοιράζονταν άλλωστε την ίδια πίστη για τον αθλητισμό. Απόδειξη τα σκωπτικά επιγράμματα (στους αντίποδες των πινδαρικών ωδών) για αθλητές «άδοξοι που ήταν», άδοξοι πνευματικά εννοείται. Ή η εξής πίστη του Ευριπίδη: «Μύρια κακά υπάρχουν στην Ελλάδα / κι απ’ όλα τους χειρότερο των αθλητών το γένος». Οσο για τον Ξενοφάνη τον Κολοφώνιο, η γνώμη του ήταν και σε αυτό καθαρότατη: «Αδικο τη ρώμη / να προκρίνουμε παρά τη γνώση την ενάρετη».
Μετά τη βαρύτατη πληγή του 2004, και τις πανάκριβες πλην αχρηστεμένες εγκαταστάσεις που μας φόρτωσε, η υπόθεση «μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών στην Ελλάδα» δύσκολα συγκινεί. Μόνο αν οι Αγώνες έπαυαν να είναι ό,τι είναι τώρα, ένα γιγαντιαίο σόου με πρωταγωνιστική την εμπλοκή των αναβολικών, αν επανέρχονταν στα μέτρα του ανθρώπου, θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν. Αλλά τέτοιους Αγώνες ποιες εταιρείες και ποιοι «χορηγοί» τούς χρειάζονται;