«Ανοιξη της Αθήνας» βάφτισε ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης την περυσινή περιπέτεια της χώρας που κόστισε περί τα 100 δισ. ευρώ και θα κόστιζε πολλά περισσότερα, αν τελικώς το Σχέδιο Β (που βαφτίστηκε Χ και θα ήταν Ω για την Ελληνική Δημοκρατία) έμπαινε σε εφαρμογή. Αν και πρέπει να πούμε ότι το μόνο ανοιξιάτικο σε εκείνη τη θλιβερή περίοδο ήταν τα παρδαλά πουκάμισα που ο ίδιος φορούσε στη Βουλή, έχει ενδιαφέρον ο πρόλογός του στο απολογητικό κείμενο του κ. Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ. Σε αυτό τον πρόλογο, ο κ. Βαρουφάκης χαρακτηρίζει το σχέδιο Β (Χ, Ω) «αμυντικό, το οποίο θα έμπαινε σε εφαρμογή αν οι πιστωτές της Ελλάδος υλοποιούσαν την απειλή τους να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ» (diem25.org, 6.7.2016).
Υπήρχε λοιπόν διαδικασία να «διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ»; Και γιατί δεν το έλεγε στους συντρόφους του υπουργούς, οι οποίοι επί έξι μήνες πέρυσι εξετίθεντο ολημερίς στα τηλεπαραθύρια, λέγοντας ότι «κανείς δεν μπορεί να μας διώξει από την Ευρωζώνη»;
Ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης προέβλεπε παλιότερα ένα εφιαλτικό σενάριο αν η Ελλάδα έφευγε από το ευρώ: «Με μεγάλα ποσά σε ευρώ να κυκλοφορούν ήδη στην αγορά και ακόμη μεγαλύτερα να έχουν αποθηκευθεί εκτός τραπεζών στα διαφόρων ειδών σεντούκια ανά την επικράτεια και σε ξένους λογαριασμούς στο εξωτερικό, η έκδοση νέου νομίσματος θα δημιουργήσει μια διπλή, διαιρεμένη οικονομία. Από τη μία θα έχουμε τις περισσότερες αποταμιεύσεις σε ευρώ. Από την άλλη θα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βγαίνουν από τα ΑΤΜ των τραπεζών σε δραχμές. Με το που θα εισπράττονται, οι πολίτες θα προσπαθούν να ανταλλάσσουν τις δραχμές σε ευρώ, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ώρες οι δραχμές τους θα υποτιμηθούν. Ετσι, θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα αυτών που έχουν πρόσβαση σε ευρώ, η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπολοίπων. Για να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα, θα πρέπει να έχεις ευρώ. Για να στείλεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο, το ίδιο. Πολλοί έμποροι θα εμπορεύονται μόνο σε ευρώ ή θα ζητούν “τοκογλυφικά” ποσά σε δραχμές. Ομως οι μισθοί και οι συντάξεις θα παρέχονται σε δραχμές. Εν πολλοίς, η Ελλάδα θα θυμίζει την Τουρκία της δεκαετίας του ’80 όπου η διττή οικονομία (μία για τους εξαθλιωμένους “ανατολίτες” που λειτουργούσε με ντόπιο νόμισμα και μία για τους “εξευρωπαϊσμένους” πολίτες που χρησιμοποιούσαν μάρκα, φράγκα και δολάρια) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη παρά μόνο ενίσχυε την ανισότητα και την υπανάπτυξη» («Δραχμή;», protagon.gr 18.11.2011)
Με δεδομένα όλα αυτά, γιατί ο πρώην υπουργός Οικονομικών καλούσε πέρυσι στην Κρήτη τους πολίτες να «είστε μαζί μας και για τη ρήξη»; Πού αλλού μπορούσε να οδηγήσει αυτή η ρήξη εκτός από το εφιαλτικό σενάριο που προείπε και το οποίο φοβόταν, εξ ου και τα «αμυντικά σχέδια»;
Βεβαίως, ο κ. Βαρουφάκης έχει πει τα πάντα και τα αντίθετά τους· πολλάκις στην ίδια πρόταση. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: ο κ. Τσίπρας, που φέρει και την τελική ευθύνη, τι έκανε βλέποντας τον υπουργό του να οδηγεί τη χώρα στο χείλος της αβύσσου; Ή, όπως έγινε και με τον κ. Δρίτσα, ό,τι και να συμβεί, για τον πρωθυπουργό «πέρα βρέχει»;