Σε τροχιά σύγκρουσης με την Ευρώπη

Σε τροχιά σύγκρουσης με την Ευρώπη

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν θα ήταν ακριβώς πραξικόπημα. Θα ήταν ένα περίπου πραξικόπημα, ένα πραξικοπηματάκι, όπως λέμε καφεδάκι, σαντουιτσάκι, φορεματάκι. Ο στρατός θα αναλάμβανε την τήρηση της δημόσιας τάξης, αλλά δεν θα ακούγονταν ερπύστριες στην άσφαλτο στις τρεις τα ξημερώματα. Η προμήθεια ενέργειας, τροφίμων και φαρμάκων θα διασφαλιζόταν, απλώς η ανταλλακτική αξία του νομίσματος θα είχε αντικατασταθεί από κάτι χαρτάκια σαν αυτά που βρίσκαμε μικροί στις τσίχλες. Μόνον που αντί για φωτογραφίες ποδοσφαιριστών θα είχαν τη φυσιογνωμία του Εθνικού Νάρκισσου με το ξυρισμένο κεφάλι και την κατατομή του Ρωμαίου αυτοκράτορα.

Ο πρωθυπουργός, στο διάγγελμά του, θα εξήρε το θάρρος του ελληνικού λαού που είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμη και αυτήν τη μικρή θυσία προκειμένου να απελευθερώσει τη χώρα από τα μνημόνια. Δεν θα ξεχνούσε δε να τον ευχαριστήσει για την ψυχραιμία του που τον βοηθούσε στο έργο του. Και για μια φορά δεν θα έλεγε ψέματα. Διαβάζοντας όσα φρικώδη εκθέτει ο Γκάλμπρεϊθ στο βιβλίο του σκέφτηκα πως αν είχαν προχωρήσει στα σχέδιά τους, δεν θα είχαν συναντήσει καμία αντίδραση. Το πιθανότερο είναι δε πως όσοι θα περίμεναν ώρες στην ουρά για ένα πακέτο μακαρόνια θα θεωρούσαν πως και πάλι φταίνε οι δανειστές για την κατάντια μας. Οπως έγινε στις ουρές μπροστά στις κλειστές τράπεζες.

Ας θυμίσω, για την Ιστορία, πως η χούντα των συνταγματαρχών δεν επεδίωξε ποτέ την αποκοπή της Ελλάδας από τον Δυτικό Κόσμο. Το αντίθετο μάλιστα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να νομιμοποιηθούν – ματαίως ευτυχώς. Τελευταία φορά που έγινε τέτοια απόπειρα κόστισε σε ανθρώπινες ζωές και σε δημοκρατικές ελευθερίες. Ηταν στον Εμφύλιο. Η πρόβα πραξικοπήματος που περιγράφει ο Γκάλμπρεϊθ είναι το πρώτο ομολογημένο σχέδιο αποκοπής της Ελλάδας από τον Δυτικό Κόσμο μετά τον Εμφύλιο. Τι το απέτρεψε; Πάντως όχι ο φόβος της κοινωνικής αντίδρασης. Οι Συριζανέλ κέρδισαν δύο εκλογές, ένα δημοψήφισμα και φτάνουν αισίως τους δεκαοκτώ μήνες νομής της κυβέρνησης με μόνο σύμμαχό τους την κοινωνική απάθεια.

Βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν; Σίγουρα. Η διάθεση του 2016 δεν είναι ίδια με τη διάθεση του 2015. Ο πανικός της κυβέρνησης αντανακλά τον πανικό του κοινού της. Θα ήθελαν το φθινόπωρο να μην έρθει ποτέ – ίσως αν κλείσουν τα ιδιωτικά μέσα και κρατήσουν μόνον την κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνό τους να το πετύχουν κι αυτό.

Εκείνο όμως που δεν βλέπουμε είναι προς τα πού αλλάζουν τα πράγματα. Μαζί με τους Συριζανέλ καταρρέει και η πίστη στον αντιδυτικό λαϊκισμό; Η δημοτικότητα του κ. Τσίπρα συρρικνώνεται επειδή το κοινό αντελήφθη πως η ρητορεία του ήταν κάλπικη ή επειδή θεωρούν πως δεν τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε, ενώ θα μπορούσε αν είχε περισσότερο θάρρος ή ικανότητες;

Οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν να στηρίζουν τις προσδοκίες τους στην εφαρμογή των μέτρων που θα γκρεμίσουν το φράγμα της κοινωνικής απάθειας. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Ευρώπη, όπως βρισκόταν σε τροχιά σύγκρουσης με τη δημοκρατία το 1967, με αποτέλεσμα να δεχθεί αδιαμαρτύρητα, αν όχι με ανακούφιση, τους πραξικοπηματίες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή