Ολα δείχνουν πως ο κ. Τσίπρας βρίσκεται μπροστά στο κρισιμότερο δίλημμα, στους 18 μήνες της πρωθυπουργίας του. Κατά πάγια πολιτική αρχή, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης δεν προαναγγέλλεται. Γι’ αυτό προκαλούν απορίες οι προχθεσινές διαρροές απ’ το Μέγαρο Μαξίμου, «πως θα υπάρξουν αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα», έστω και αν ο ανασχηματισμός «δεν βρίσκεται στις άμεσες προτεραιότητες του πρωθυπουργού». Ηταν μια δημοσιογραφικά απρόκλητη «διαρροή», που έγινε υπό το κράτος της πρωθυπουργικής ευφορίας, για τα αποτελέσματα της επίσκεψής του στην Κίνα. Στο γεγονός αυτό εστιάζεται και το ενδιαφέρον της «πληροφορίας». Πολλοί πιστεύουν πως ο κ. Τσίπρας έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνησή του, με τα βαρίδια της των αριστερών αγκυλώσεων, δεν μπορεί να επιβάλει την πολιτική «κωλοτούμπα». Αυτό αποδείχθηκε ακόμη και την παραμονή της αναχώρησής του στην Κίνα, με τον κ. Θ. Δρίτσα να επιχειρεί τον τορπιλισμό της συμφωνίας με την Cosco, η οποία αποτελούσε και την προϋπόθεση της «πανηγυρικής» επίσκεψης του πρωθυπουργού στο Πεκίνο. Προφανώς, η οργή του κ. Τσίπρα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Γι’ αυτό συνδυάζεται με την ασυνήθιστη προαναγγελία του ανασχηματισμού. Πέραν αυτού, όμως, η «διαρροή» είχε και έναν βολιδοσκοπικό στόχο. Στην εικαζόμενη πρόθεση του πρωθυπουργού να απαλλαγεί από τους δογματικούς αριστερόφρονες, εκ μέρους των «53» εκδηλώθηκε σθεναρή αντίδραση για την τυχόν απομάκρυνση των «τοποτηρητών» της κίνησης αυτής, στο κυβερνητικό σχήμα. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι έως πού μπορεί να προχωρήσει ο κ. Τσίπρας, στην πρόθεσή του να επιβάλει μια ομονοούσα, στις «νέες» επιλογές του, κυβέρνηση. Σκόπιμο είναι να επισημανθεί ότι αυτές οι «νέες» επιλογές αφορούν κυρίως τις σχέσεις με τη «μνημονιακή» Ε.Ε. και το φιλελεύθερο άνοιγμα στην οικονομική πολιτική. Ετσι, πολλοί πιστεύουν πως ο κ. Τσίπρας θα επιδιώξει να εξισορροπήσει τις «υποχωρήσεις» του αυτές, με αριστερή επέλαση στην εσωτερική πολιτική. Τον στόχο αυτόν εξυπηρετεί, εκτός του πρόσκαιρου κομματικού συμφέροντος, η απλή αναλογική, η ψήφος στα 17, καθώς και η σοβιετοποίηση της Παιδείας, με τελευταίο μέτρο την «κοινωνικοποίηση» των κρατικών υποτροφιών. Η «εξισορρόπηση», όμως, αυτή θα αποδειχθεί επαρκής, για να κατευνάσει την αριστεροφροσύνη της κίνησης των «53»; Η απάντηση, όπως δείχνουν τα μέχρι σήμερα δεδομένα, είναι μάλλον αρνητική.
Ολα αυτά καθιστούν έκδηλα προβληματικό το δίλημμα στην απόφασή του να προχωρήσει σε ανασχηματισμό. Θα τολμήσει να απαλλαγεί από τα κυβερνητικά του βαρίδια, τώρα που ο ίδιος αισθάνεται ισχυρός, αν όχι και παντοδύναμος; Ή θα προτιμήσει, για μια ακόμη φορά, εξισορροπητικές κινήσεις και προσωρινές λύσεις στο εσωκομματικό του πρόβλημα; (Με τη μετακίνηση των «αντιφρονούντων» σε «ανώδυνα» υπουργεία ή με την υπουργοποίηση πολιτικά δισυπόστατων και άβουλων προσώπων, σε μια επίφαση ιδεολογικοπολιτικής διεύρυνσης.) Προσωπικά πιστεύω ότι σ’ αυτό το πρωθυπουργικό δίλημμα οφείλει να επικεντρώσει την πολιτική της τακτική ιδίως η αξιωματική αντιπολίτευση. Με γνώμονα το εξής δεδομένο: Από την απόφαση του κ. Τσίπρα, στο παραπάνω ερώτημα, ασφαλώς εξαρτάται το πολιτικό μέλλον του ίδιου και του κόμματός του. Πρωτίστως, όμως, από μια νικηφόρο μάχη του σημερινού πρωθυπουργού εναντίον των ενδοκυβερνητικών του «δαιμόνων», εξαρτάται η πορεία της χώρας. Το προβληματικό στοιχείο στη διαπίστωση αυτή είναι το ότι δεν γνωρίζουμε αν και ο κ. Τσίπρας έχει επίγνωση της κρισιμότητος του διλήμματός του.