Από το δημοτικό φαινόταν διαφορετικός. Ηθελε να προκαλεί το ενδιαφέρον όλων. Ακόμη και του δασκάλου. Ενδυματολογικά ,π.χ., φορούσε το μπλουζάκι ανάποδα. Ηθελε να τον αποκαλούμε Τζόνι, διότι θαύμαζε τον ηθοποιό που ενσάρκωνε στην οθόνη, τον Ταρζάν. Το απαιτούσε ακόμη και από τον δάσκαλο. Οι δάσκαλοι όμως τότε δεν χωράτευαν.
– Σήκω, Γιάννη, να πεις το μάθημα. – Τζόνι να με λέτε, κύριε. Με μια δυο βιτσιές στα πόδια ο Γιάννης συνερχόταν. Hταν η πρώτη φορά που αντικρίσαμε κάποιον να τις τρώει στα πόδια και να παθαίνει αλλοίωση ο εγκέφαλος. Iσως έτσι εξηγούνται πολλά για τη συνέχεια και την πορεία του Τζόνι. Στο γυμνάσιο ήθελε να προκαλεί ακόμα περισσότερο. Aλλο το δημοτικό και άλλο το γυμνάσιο, όπου συνηθίσαμε όλοι και με χαϊδευτική ειρωνική διάθεση τον αποκαλούσαμε άλλοι «Ταρζάν» και άλλοι «Τζόνι».
Τον βλέπαμε πλέον με συμπάθεια. Αγόρια και κορίτσια. Σιγά σιγά και οι καθηγητές μας, παρότι αυστηροί, τον αποκαλούσαν κατά την επιθυμία του.
– Σήκω, Τζόνι, να μας πεις Ιστορία. Και αυτός βίωνε τις διηγήσεις και μεταβαλλόταν σε κεντρικό ήρωα. Πότε Λεωνίδας και πότε Περικλής. Πότε Διογένης και πότε Γουλιέλμος Τέλλος. Δεν αρκούνταν σ’ αυτό καθαυτό το μάθημα δηλαδή. Eτσι γινόταν πράγματι ευχάριστο και όλοι περνούσαμε καλά με τον Τζόνι. Κάποιοι τον συμπονούσαμε. Υπήρχαν όμως κι αυτοί, και δεν ήταν λίγοι, που θεωρούσαν ότι είναι παιδί-φαινόμενο. Aξιο ιδιαίτερης προσοχής. Τα κορίτσια τα έθελγε με τις άψογες κινήσεις του στο μονόζυγο. Και μπρος και πίσω και ανάποδα γυρίσματα. Τον καταχειροκροτούσαν. Τα αγόρια ζηλεύαμε που δεν μπορούσαμε να τον ανταγωνισθούμε στις επιτυχίες του.
Oσο περισσότερο ακαταλαβίστικα ήταν τα λόγια του, τόσο αύξανε και ο αριθμός των θαυμαστών του, μηδέ κάποιων καθηγητών εξαιρουμένων.
Hταν εντυπωσιακό να τον ακολουθούν στις μετακινήσεις του τόσοι πολλοί. «Eρχεται ο Τζόνι», φώναζαν από μακριά και έτρεχαν να τον προϋπαντήσουν. Aλλοι να τον δοξάσουν και άλλοι να τον χλευάσουν. Ο Τζόνι πέτυχε αυτό που επιδίωκε. Να γίνει το κέντρο του μικρού αυτού σύμπαντος, που όμως δεν τον χώραγε.
Ομολογώ ότι χάσαμε τα ίχνη του για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Αφαντος ο Τζόνι. Είχαμε πράγματι στεναχωρηθεί, γιατί περνούσαμε ωραία. Οπως τότε που φορούσε τα παπούτσια ανάποδα, ακάλτσωτος, και θέλησε να τρέξει τα τετρακόσια μέτρα στις γυμναστικές επιδείξεις. Οι συνέπειες, βέβαια, ήταν τραγικές για τον ίδιο, με τους κάλους που έβγαλε. Δεν έχει όμως σημασία. Ολοι μιλούσαν γι’ αυτόν και έμεινε στον περίγυρο. Οτι ο Τζόνι κατάφερε το ακατόρθωτο.
Εδώ ο Τζόνι, εκεί ο Τζόνι, πουθενά ο Τζόνι. Μέχρι που επέστρεψε στην Ελλάδα, από το εξωτερικό, δαφνοστεφανωμένος και με πολλές περγαμηνές. Ενας επιτυχημένος Ελληνας του εξωτερικού, ο οποίος αποφάσισε τον επαναπατρισμό του για να σώσει τη χώρα. Οταν πρωτοαντικρίσαμε το αστραποβόλο βλέμμα του, έμοιαζε σα να παίρνει την εκδίκησή του. Θεωρούσε προφανώς ότι η κατηφόρα της χώρας οφείλεται στην απουσία του από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ενας νέος Σωτήρας, με καθημερινές τηλεοπτικές εμφανίσεις που προκαλούσαν ρίγη ενθουσιασμού και συγκίνηση σε ολόκληρο τον λαό.
Ο Τζόνι κατάφερε να γίνει το είδωλο μιας μεγάλης μερίδας του λαού. Τι χαριτωμένα που τα λέει και με τόσο δυναμισμό στέκεται απέναντι στους Ευρωπαίους. Ο Διγενής με τον χάρο στα μαρμαρένια αλώνια. Οπου χάρος, βάλτε Σόιμπλε. Πράγματι οι εμφανίσεις και οι συνακόλουθες επιτυχίες είχαν απογειώσει τη φήμη του ως σπουδαίου οικονομολόγου, τον οποίο και ο χάρος τον αντιμετώπισε φοβισμένα και, τελικά, πανικοβληθείς έκανε πίσω!
Οι θαυμαστές του αυξήθηκαν θεαματικά εγχωρίως αλλά και διεθνώς. Ολοι μιλούσαν για το «φαινόμενο» και τις εκπληκτικές μεταμορφώσεις του. Ηταν ένας αθάνατος θνητός και, όπως ο Δίας, όποια ώρα ήθελε άλλαζε όψη. Κάποια στιγμή ήρθε η απότομη προσγείωση. Ανώμαλα. Το κακό συντελέσθηκε όμως. Ο Τζόνι έφυγε, η παρέα του παραμένει και η χώρα βυθίζεται.
*Πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.