Η Εύη αγόρασε με στεγαστικό δάνειο πριν από περίπου εννιά χρόνια ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Από τις οικονομίες της επένδυσε ένα επιπλέον ποσό και το μετέτρεψε σε ένα μοντέρνας λογικής τριάρι στον δεύτερο όροφο της κομψής πολυκατοικίας του ’62.
Είχε διαβάσει πολλά για τη μυθολογία της περιοχής. Ενθουσιασμένη, μας έλεγε ότι ο δρόμος της, η Εμμανουήλ Μπενάκη, «ονομάστηκε έτσι το 1928. Μέχρι τότε το όνομά της ήταν οδός Προαστίου», και ότι «εδώ πιο πάνω στη συμβολή με την Καλλιδρομίου γυρίστηκε η περίφημη σκηνή “Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι”». Λάτρευε την πολύμορφη και σπουδαία αρχιτεκτονική της γειτονιάς της, τη ζωντάνια της, τις φυλές των νέων, γενικότερα ήταν ευχαριστημένη, καθώς είχε ό,τι χρειαζόταν, σε απόσταση που δεν ήταν αναγκασμένη να μετακινείται με αυτοκίνητο ή μέσα μαζικής μεταφοράς. Με λίγα λόγια, τα θετικά, τότε, ήταν πολλά και δελεαστικά.
Οχι πολύ αργότερα, άρχισαν τα δύσκολα. Ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε πληγές, αλλά δεν άλλαξε δραματικά την άποψή της για τη γειτονιά. Τα Εξάρχεια παρέμεναν ολοζώντανα, ο μύθος τους δεν έχει ξεθωριάσει ακόμη –εντελώς– στα μάτια της, αντιθέτως, μιλούσε με πάθος για τη συσπείρωση και τη διάθεση αυτοοργάνωσης των κατοίκων, οι οποίοι δήλωναν πιο αποφασισμένοι από ποτέ να προστατεύσουν τη νησίδα όπου είχαν επιλέξει να ζουν, να εργάζονται, να στήσουν τις μικρές επιχειρήσεις τους. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, η Εύη διαλαλεί παντού την απελπισία της. Η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Η καθημερινότητά της απαιτεί ασκήσεις ψυχραιμίας, πρέπει να μάθει να ζει με τις συχνές φασαρίες και τα σπασίματα, με την καταστροφή της περιουσίας των κατοίκων, με τα καμένα αυτοκίνητα σχεδόν κάθε σαββατόβραδο, με το εμπόριο ναρκωτικών που γίνεται μέρα μεσημέρι, με την απίστευτη βρωμιά. Πρέπει να αποδεχθεί την παραίτηση, την εγκατάλειψη και τώρα τελευταία, μετά τη δολοφονία του Αιγύπτιου εμπόρου ναρκωτικών το πρωί της Δευτέρας 7ης Ιουνίου, πρέπει να μάθει να ζει και με τον φόβο. Ενα συναίσθημα πρωτόγνωρο γι’ αυτήν. Τα Εξάρχεια έχουν γίνει μια αποκλεισμένη περιοχή, καταστήματα βάζουν λουκέτο, ο Δήμος απουσιάζει, η αστυνόμευση είναι λέξη άγνωστη, κουμάντο κάνουν άλλοι, οι «γνωστοί άγνωστοι», οι ναρκέμποροι, οι αντιεξουσιαστές, κάποιοι γενικώς και αορίστως συγκροτούν μια θηλιά που πνίγει καθημερινά τους κατοίκους. Η κάποτε εναλλακτική γειτονιά τους, είναι σήμερα η γειτονιά της ασυδοσίας.
Η Εύη ενημερώνεται, διαβάζει ανακοινώσεις από δολοφόνους που αυτοχαρακτηρίζονται αυτόκλητοι σωτήρες, ανησυχεί, απελπίζεται, σκέφτεται ότι δεν έχει επιλογές, ζει ένα αδιέξοδο, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν η ίδια, συνεπέστατη μετά βασάνων και κόπων στις υποχρεώσεις της απέναντι στο κράτος, ως αντάλλαγμα να εισπράττει την αδιαφορία, ένα ηχηρό «δεν μας νοιάζει η ζωή σου, η καθημερινότητά σου, το ότι δεν έχεις καν επιλογή να φύγεις».
Η Εύη φοβάται…