Πόσο χαρακτηριστικό του «κακομαθημένου παιδιού της Ιστορίας» – για να θυμίζουμε και το ομώνυμο βιβλίο του ιστορικού Κώστα Κωστή. Πόσο ελληνοπρεπές ότι ξεχάσαμε πως διώξαμε τον Φερνάντο Σάντος από την Εθνική, όπως ξεχνάμε πάντα τη χυδαιότητα και τη σκαιότητα όταν προέρχονται από εμάς, και αμέσως σπεύσαμε να τον δοξάσουμε ως «τον δικό μας Σάντος» (όπως λέμε «δικέ μου») μόλις κέρδισε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο με την Πορτογαλία. (Πάντως, δεν τον λυπάμαι καθόλου ούτε και απορώ πώς άντεξε τόσα χρόνια στην Ελλάδα να τον βρίζουν: έσπευσε να ευχαριστήσει τους Ελληνες, οπότε κατά πάσα πιθανότητα ο άνθρωπος είναι μαζοχιστής…)
Την ίδια ημέρα που μέσω του Σάντος στην ωραιότερη χώρα του κόσμου αυτοϊκανοποιούμασταν στο πεδίο της εθνικής υπερηφάνειας, στη Βρετανία η Αντρεα Λίντσομ παραιτείτο, εξαιτίας ενός βλακώδους σχολίου εις βάρος της αντιπάλου της. (Εκπληκτικό πόσο λίγοι αποδεικνύονται, ο ένας μετά τον άλλο, οι πρωταγωνιστές του Brexit: Τζόνσον, Γκόουβ, Φάρατζ και τώρα Λίντσομ…) Είχε αποπειραθεί να παρουσιάσει ως μειονέκτημα της Τερέζα Μέι το γεγονός ότι δεν έχει παιδιά, ενώ η ίδια έχει τρία. Είχαν προηγηθεί όμως και αποκαλύψεις σχετικά με το επαγγελματικό κύρος της στο Σίτι. Εκμεταλλευόμενη την άγνοια του κόσμου, είχε φουσκώσει κάπως τα προσόντα της. Οταν όμως προέβαλε πια ως κύρια υποψήφια των υποστηρικτών της εξόδου, η έρευνα συγκεντρώθηκε στο βιογραφικό της και σύντομα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Οταν διακυβεύονται παρόμοιας σοβαρότητας θέματα στη Βρετανία, ένα ψέμα και μια γκάφα αρκούν, δεν χρειάζονται παραπάνω. Η Λίντσομ πρώτα δικαιολογήθηκε, μετά ζήτησε συγγνώμη, έπειτα διέδωσε μέσω των γνωστών οδών ότι έκλαιγε όλη τη μέρα και, στο τέλος, παραιτήθηκε.
Τα δύο γεγονότα συνδέει η ντροπή – η πλήρης απουσία της στην περίπτωση τη δική μας, το βάρος που έχει στην περίπτωση των Βρετανών. Ακόμη και σε μια Βρετανία που παραπαίει και αυτοτραυματίζεται, οι θεσμοί εξακολουθούν να έχουν κάτι από το κύρος που απέκτησαν επί αιώνες και είναι αυτό το κύρος που υποχρεώνει μια υποψήφια πρωθυπουργό να παραιτηθεί της υποψηφιότητάς της εξαιτίας ενός ψέματος και μιας γκάφας. Εδώ, αντιθέτως, είναι το βασίλειο του θράσους. Λέξεις όπως ενοχή ή ντροπή δεν παίζουν πια τον παραμικρό ρόλο και ο αρχάνθρωπος των Σφακίων εκλέγεται πανηγυρικά βουλευτής. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους…
Του κομμωτηρίου
Χθες, ο Ολλανδός ακροδεξιός Γκερτ Βίλντερς επανέφερε το αίτημα για δημοψήφισμα περί Ευρώπης και στη χώρα του, οπότε αυτό που ακολουθεί θα σας ενδιαφέρει.
Προσφάτως, είχα τη χαρά να γνωρίσω μια κυρία από την Ολλανδία. Κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος με χιούμορ (παντρεμένη με Ελληνα κάτι δεκαετίες…) οπότε της έθεσα το ζήτημα της ιδιόρρυθμης bouffante κόμμωσης του Βίλντερς, που θυμίζει εκείνες τις περούκες του 18ου αιώνα. Μου εξήγησε, λοιπόν, η καλή κυρία ότι, όπως οι περισσότεροι στην Ολλανδία γνωρίζουν, ναι, το μαλλί του Βίλντερς είναι βαμμένο (κίτρινο προς λευκό)· ναι, το φτιάχνει οπωσδήποτε με το bιστολάκι, κατά την ορθή ελληνική προφορά της λέξης· τέλος, ναι, ενδέχεται να χρησιμοποιεί και ενός τύπου ρόλεϊ για να πετύχει την καμπύλη στο μέτωπο. Εν ολίγοις, ο Βίλντερς δίνει τεράστια σημασία στο (γελοίο) μαλλί του, όπως και ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως και ο ατυχήσας Μπόρις Τζόνσον. Εκτός από τον λαϊκισμό, τους ενώνει και η σημασία που αποδίδουν στις τρίχες.
600.000-1*
Οι ταύροι ηττώνται κατά κράτος, προχθές όμως κατάφεραν να σημειώσουν επιτέλους έναν πόντο υπέρ τους. Για πρώτη φορά εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, σκοτώθηκε ένας ταυρομάχος στην Ισπανία. Με αυτή την αφορμή οι φιλόζωοι πάλι ξεσηκώθηκαν. Ιδίως οι ακραίοι και οι ανισόρροποι, όπως εκείνοι που διαμαρτύρονταν προσφάτως για τη θανάτωση ενός γορίλα που τραβολογούσε έναν τετράχρονο και ζητούσαν μάλλον τη θανάτωση της μητέρας του, από την οποία είχε ξεφύγει ο μικρός και έπεσε στο κλουβί με τον γορίλα.
Είναι αλήθεια ότι το έθιμο είναι βάρβαρο, όπως το χαρακτηρίζουν οι επικριτές του, αλλά αυτή η βαρβαρότητα είναι που του δίνει νόημα. Διότι η επιβολή του ανθρώπου στη φύση, δηλαδή ο πολιτισμός, βασίζεται στη βαρβαρότητα και την περιλαμβάνει. Αυτή η σύνθετη σχέση των πραγμάτων είναι που κάνει τη ζωή πλούσια και την ύπαρξη ενδιαφέρουσα. Να μη σταματήσουν, λοιπόν, οι ταυρομαχίες. Να βελτιωθούν όμως!
Δεν εννοώ να αλλάξει ο βασικός χαρακτήρας του αθλήματος. Εξαρχής ο ταύρος θα παίζει πάντα με χάντικαπ, διότι το επιβάλλει το νόημα της τελετουργίας. Να γίνουν όμως δικαιότεροι οι κανόνες, ώστε ο ταύρος να έχει το λεγόμενο «sporting chance». Οχι να υφίσταται επί εβδομάδες βασανιστήρια εκτός αρένας, ώστε να μειώνεται η δύναμή του. Το σωστό είναι ό,τι γίνεται να γίνεται μέσα στην αρένα, ενώπιον του κοινού, όπως σε όλα τα σοβαρά σπορ. Εκεί να δούμε τους τορέρος!
Κι αν δούμε περισσότερους νεκρούς ταυρομάχους; Τόσο το καλύτερο για το άθλημα – αν αξίζει το όνομα του αθλήματος η ταυρομαχία και δεν πρόκειται για μια τελετουργική θυσία. Δεν το λέω μόνο για λόγους ηθικούς, αλλά και με τη λογική της κερδοσκοπίας. Φαντάζεσθε τι τζόγος θα γίνει στη διεθνή μπίζνα του αθλητισμού, αν αρχίσουμε να έχουμε μερικούς νεκρούς κάθε χρόνο στην Ισπανία; Ως επιχείρηση η ταυρομαχία θα ξεπεράσει και την Μπαρτσελόνα (έτσι τη λέω εγώ, όχι σαν ψευδός). Αλλωστε, εκτός Ισπανίας, ο θρύλος και η γοητεία των ταυρομαχιών, που βλέπουμε λ.χ. στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία, δημιουργήθηκαν και διαδόθηκαν την εποχή που χυνόταν αίμα στην αρένα και όχι μόνο βόειο. Ας φροντίσει, λοιπόν, η ανωτάτη αρχή του αθλήματος να αρχίσουν να σκοτώνονται και πάλι. Ούτως ή άλλως, ο ταύρος πάντα θα πεθαίνει στο τέλος.
* : Το σκορ των ταυρομαχιών, κατά προσέγγιση. Υποτίθεται ότι περίπου 24.000 ταύροι θανατώνονται στις ταυρομαχίες κάθε χρόνο στην Ισπανία. Αν το πολλαπλασιάσουμε με το 25 (τα χρόνια που δεν έχει υπάρξει νεκρός ταυρομάχος), μας δίνει το σκορ 600.000-1.