Θα αποδειχθεί άραγε το Ντάλας άλλη μία φορά καθοριστικό για την αμερικανική πολιτική σκηνή και, κατ’ επέκταση, και σχεδόν αυτόματα, για την παγκόσμια; Οι πιθανότητες, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, δεν φαίνονται λίγες. Η κούρσα των προεδρικών εκλογών επηρεάζεται ήδη από τη δολοφονία, στη μοιραία πόλη, πέντε λευκών αστυνομικών από Αφροαμερικανό, βετεράνο του Αφγανιστάν, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας για την αναίτια «εκτέλεση» Αφροαμερικανών πολιτών από αστυνομικούς σε διάφορες πόλεις. Η δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στο Ντάλας, στις 22 Νοεμβρίου 1963, έφερε τον αντιπρόεδρό του στο ύπατο αξίωμα των ΗΠΑ, ως 36ο πρόεδρό τους. Ο Λίντον Τζόνσον συνέχισε ώς έναν βαθμό το έργο του προκατόχου του, ιδίως με τη νομοθετική αντιμετώπιση του θεσμικού και όχι απλώς εθιμικού ρατσισμού των πολιτειών του Νότου. Η θητεία του ωστόσο σφραγίστηκε από την απόφασή του, τον Αύγουστο του 1964, για στρατιωτική εμπλοκή της χώρας του στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Αντίπαλος του Λίντον Τζόνσον στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του ’64 ήταν ένας πολιτικός πρόγονος του Ντόναλντ Τραμπ: ο άκρως συντηρητικός Μπάρι Γκολντγουότερ, πολέμιος του αγώνα κατά του ρατσισμού και του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και θιασώτης των άμεσων, «ριζικών» λύσεων: Το Βιετνάμ; Απλό: πυρηνικός βομβαρδισμός. Η Κούβα; Απλούστερο: εισβολή και κατάληψη. Η σαρωτική νίκη του Τζόνσον, με 61%, δεν οφειλόταν αποκλειστικά στον φόβο που προκαλούσε ο εξτρεμισμός του Ρεπουμπλικανού αντιπάλου του, αλλά και στις υποσχέσεις του για ειρήνη αφενός, για μια κοινωνία χωρίς ρατσισμό, φτώχεια και ανισότητες αφετέρου. Η ειρήνη άργησε πολύ να έρθει, και ήρθε καταματωμένη, ως ήττα σε πολλά πεδία. Οσο για τον ρατσισμό, δεν έλειψε ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ακόμα και η εκλογή και επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα δεν λειτούργησε σαν ορόσημο, σαν βαθιά τομή. Απόδειξη και οι φόνοι άοπλων Αφροαμερικανών (δύο ανά εβδομάδα κατά μέσον όρο) από αστυνομικούς, που συνεχίζονται δίχως την παραμικρή μείωση, αλλά και, τις περισσότερες φορές, δίχως σοβαρές επιπτώσεις για τους ένστολους. Η ψυχική ευκολία τους να τραβάνε το πιστόλι, σαν καουμπόηδες που έχουν απέναντί τους εξολοθρευτέους Ινδιάνους, δεν νοείται ως βαριά παρεκτροπή και παράβαση αλλά ως συνέχιση της παράδοσης. Αξονας της παράδοσης αυτής, η πίστη πως η ζωή των μαύρων αξίζει λιγότερο. Μια πίστη που απορρέει και από το ρατσιστικό κλισέ ότι «ένας μαύρος, το βράδυ, μέσα σε αυτοκίνητο είναι ή κλέφτης ή διακινητής ναρκωτικών» – και τίποτε ανάμεσό τους.
Δεύτερος άξονας της αμερικανικής παράδοσης, που επίσης απέτυχε να τον κλονίσει η διπλή θητεία του Ομπάμα, είναι η οπλοκατοχή σαν συνώνυμη της ελευθερίας, αν όχι και της χαράς και της απόλαυσης. Ούτε τώρα θα μπορέσει να πολεμήσει σοβαρά το φονικό έθιμο ο απερχόμενος πρόεδρος. Αντίθετα, το μακελειό στο Ντάλας θα λύσει τα χέρια και τη γλώσσα του Τραμπ. Πιθανή νίκη του είναι λόγος οικουμενικής κατάθλιψης.