Είναι Δευτέρα βράδυ, και στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ ένα περιπολικό που περνά το φανάρι κεντρίζει την προσοχή ενός άστεγου Αφροαμερικανού, που «λούζει» τους επιβάτες του: «αλήτη, έλα να μου περάσεις χειροπέδες αν κοτάς», τους φωνάζει. Οι αστυνομικοί είτε δεν αντιλαμβάνονται τη φραστική επίθεση είτε κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, σε κάθε περίπτωση συνεχίζουν την πορεία τους. Ο άστεγος διασχίζει τη διάβαση φωνάζοντας, και σταματά μόνον για να ζητήσει τσιγάρο έξω από το ξενοδοχείο Donovan.
Κανείς δεν φαίνεται να θορυβείται. Κι όμως, στέλεχος της αστυνομίας στο Τέξας εκτίμησε την περασμένη εβδομάδα πως η επίθεση εναντίον των αστυνομικών στο Ντάλας «θα αλλάξει τον κόσμο» όπως έκανε η 11η Σεπτεμβρίου και η επίθεση στο σχολείο Κολόμπαϊν. Η σύγκριση με την 11η Σεπτεμβρίου ακούγεται υπερβολική. Αυτό που εννοούσε είναι ότι θα αλλάξει τον τρόπο που η αστυνομία αντιλαμβάνεται τους κινδύνους: τι μπορεί να γίνει στο κέντρο μιας πόλης, σε ένα σχολείο, ή στο τέλος μιας διαδήλωσης. Και βέβαια, πώς τους αντιμετωπίζει. Ο άστεγος της Ουάσιγκτον, προφανώς, δεν θεωρείται δημόσιος κίνδυνος.
Καθώς οι διαδηλώσεις συνεχίζονται στις ΗΠΑ και δεν λείπει η ένταση, η αστυνομία ενίοτε εμφανίζεται με στολές μάχης. Ουσιαστικά, οι Αμερικανοί, που τις τελευταίες δεκαετίες προτιμούν να επιβλέπουν τις διαδηλώσεις με αστυνομικούς της γειτονιάς, ώστε να μην εξάπτουν τα πάθη, αρχίζουν «να στέλνουν τα ΜΑΤ». Αν αυτή είναι η κοσμογονική αλλαγή που προβλέπει ο Αμερικανός αξιωματούχος, σε άλλες χώρες έχει συντελεσθεί προ πολλού.
Συμβαίνει εδώ και μέρες στο Μπατόν Ρουζ της Λουιζιάνα, όπου τραβήχθηκε η φωτογραφία της γυναίκας με το μακρύ καλοκαιρινό φόρεμα που στέκεται ακλόνητη μπροστά στους αστυνομικούς, αψηφώντας την εντολή τους να απομακρυνθεί. Με όλη της την ομορφιά και τον συμβολισμό της ειρηνικής αντίστασης εναντίον των «θωρακισμένων» αστυνομικών, αυτή η Αμερικανίδα δεν έχει καμία σχέση με τον νεαρό Κινέζο που αψήφησε τα τανκς στην πλατεία Τιενανμέν, μία ακόμη σύγκριση που έγινε αυτές τις ημέρες. Ηδη αφέθηκε ελεύθερη, και σίγουρα την πολιορκούν τα κανάλια για να πει την ιστορία της. Η ταυτότητα και η τύχη του νεαρού της Τιενανμέν παραμένει άγνωστες μέχρι σήμερα.
Σίγουρα, η φυλετική ένταση έχει οξυνθεί. Συνολικά 123 Αφροαμερικανοί έχουν σκοτωθεί από τις αρχές του χρόνου από αστυνομικούς, με τις πλέον ακατανόητες περιπτώσεις να προκαλούν οργή, οδύνη και αντίδραση. Ο αριθμός των ομάδων που υποστηρίζουν την ανωτερότητα των μαύρων, την απόσχισή τους ή άλλες ακραίες ιδεολογίες, ανήλθε από 60 το 2015, στις 180. Σε αυτό εκτιμάται ότι συνέβαλαν τα περιστατικά αστυνομικής βίας εναντίον Αφροαμερικανών όπως ο θάνατος του Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον του Μιζούρι. Μετά την επίθεση εναντίον των αστυνομικών, πιθανώς να δούμε μεγαλύτερη δραστηριοποίηση και των λευκών ρατσιστικών ομάδων, που επίσης πολλαπλασιάζονται.
Παρά την έξαρση των φυλετικών παθών, ωστόσο δεν είναι τόσο οι οργανωμένες ομάδες που φοβούνται οι ειδικοί, αλλά οι λεγόμενοι «μοναχικοί λύκοι». Πρόκειται για ανθρώπους όπως ο Μάικα Τζόνσον, ο δράστης της επίθεσης στο Ντάλας, οι οποίοι ριζοσπαστικοποιούνται μπροστά στον υπολογιστή τους. Με δεδομένη την ευκολία πρόσβασης σε οπλισμό στις ΗΠΑ είναι σε θέση να διεξάγουν ακόμη και μόνοι τους μία επίθεση, χωρίς απαραίτητα να υποστηρίζονται από κάποια τρομοκρατική οργάνωση.Πρόκειται για μια πραγματικά φοβερή σκέψη που σκιάζει την αμερικανική καθημερινότητα και θα επηρεάσει τη μάχη για την προεδρία των ΗΠΑ.
Ζητήματα όπως ο έλεγχος της κατοχής όπλων και ο ρατσισμός στην αστυνομία βρίσκονται, πλέον, στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας. Οσο αυτά τα ζητήματα δεν λύνονται, αναρωτιέται κανείς ποιος μπορεί να θεραπεύσει την πληγή. Ο Ντόναλντ Τραμπ υπόσχεται «νόμο και τάξη», και πως στη δική του, μεγαλειώδη Αμερική δεν θα υπάρχουν οι συνθήκες για φυλετική ένταση. Πιο προσγειωμένη, η Χίλαρι Κλίντον υπερασπίζεται την αστυνομία την ίδια ώρα που της ζητεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αν δεν κατάφερε όμως ένας μαύρος πρόεδρος να εμπνεύσει ασφάλεια στους Αφροαμερικανούς, ποιος μπορεί να το καταφέρει;