«Δεν πειράζει παιδί μου, ούτε λόγος» ήταν η απάντηση της κ. Ντίας στη νεαρά που είχε ξεχάσει την κάρτα ελευθέρας για το σινεμά. Είναι αυτές οι κάρτες ελευθέρας που τυπώνουν για φίλους, η Ντία και η Μαρία Κωτήρα, ιδιοκτήτριες του «Οασις» του θερινού σινεμά στις αρχές της Πρατίνου στο Παγκράτι. Κάρτα ελευθέρας, χαρτί μιλιμετρέ (το θυμάστε;) χρώματος λευκού, πράσινου ή γαλάζιου.
Μάρτυρας στη σκηνή αυτή, διαπίστωσα, στη φωνή και στο βλέμμα της Ντίας και της κοπέλας, μια έκφραση αληθινού «ευχαριστώ». «Ευχαριστώ» προς την ιδιοκτήτρια από το κορίτσι, που ενδεχομένως εν μέσω κρίσης νιώθει πως μπορεί να έχει ένα αποκούμπι δροσιάς και χαλάρωσης τις… ήσυχες ημέρες του Αυγούστου. Και από την άλλη, ένα «ευχαριστώ» προς την κοπέλα από την ιδιοκτήτρια του σινεμά, που κάθε βράδυ, τηρώντας πάντα την ίδια επιμέλεια στις λεπτομέρειες της προετοιμασίας του σινεμά, ανοίγει το… σπίτι της και υποδέχεται τους φίλους της, φορώντας τα επίσημά της -κοκέτα, πάντα- και φιλεύοντάς τους.
Η σχέση που έχουν αναπτύξει οι δύο ιστορικές ιδιοκτήτριες του κινηματογράφου «Οασις» με το κοινό –ο χώρος ξεκίνησε πριν από περίπου πέντε δεκαετίες ως θερινό θέατρο σκιών, κατόπιν ο κινηματογραφιστής Βαγγέλης Μελισσινός τον αγόρασε και τον μετέτρεψε σε σινεμά και από τη δεκαετία του ’80 αγοράστηκε από την οικογένεια Κωτήρα– αποτελεί ένα δείγμα αστικού πολιτισμού που ακόμη διατηρείται στην Αθήνα. Οι θεατές, είτε τις γνωρίζουν από καιρό καθώς είναι Παγκρατιώτες είτε νέοι κάτοικοι (ενοικιαστές κυρίως, σε μία γειτονιά που δεν ανανεώνεται οικιστικά), διακρίνουν στις αδελφές Κωτήρα και την «Οασή» τους μια σταθερά της γειτονιάς και της παλιάς αστικής τάξης με τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της. Για παράδειγμα, η Ντία Κωτήρα έκανε σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, ήταν σολίστ του λυρικού θεάτρου και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές της και την καριέρα της στο τραγούδι και στον χορό στην Ιταλία. Τελικά, εγκαταστάθηκε στο Λουγκάνο της Ελβετίας, επιστρέφοντας πάντα τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και την «Οαση». Τα θερινά σινεμά άλλωστε –δεν έχουν μείνει περισσότερα από τριάντα σε όλη την Αθήνα– μοιάζει να ξεφυτρώνουν στη μέση του πουθενά των συνοικιών για να υπενθυμίζουν ρομαντικά (;) το παρελθόν μιας πόλης που βυθίστηκε στο μπετόν, αφημένη στην υποβάθμιση κατά τα χρόνια της δανεικής μεταπολιτευτικής ευμάρειας. Τότε που τα 150 τ.μ. στα «νέα» προάστια, το 4Χ4 και οι διακοπές στη Μύκονο προσέφεραν την καταξίωση στη «νέα τάξη».
Η πολυεπίπεδη κρίση στην Αθήνα έχει επηρεάσει, αλλά όχι με βαθιές πληγές, τα θερινά σινεμά όπως το Σινέ «Οασις» –και άλλα στα Εξάρχεια, στο Κολωνάκι, στη Νεάπολη, στο Θησείο– τα οποία εκπέμπουν ήθος, απλότητα και σεβασμό στην ιστορία. Ισως, αυτά είναι τα ισχυρά αξιακά όπλα που διαθέτει μια αστική τάξη, που συμπιέζεται με οικονομικούς και πολιτισμικούς όρους από τον λαϊκισμό και την αγένεια των καιρών.