Αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων, η ενασχόληση με τη συνωμοσιολογία. Τα εξηγεί όλα και συμφέρει, καθώς ταυτόχρονα απαλλάσσει από κάθε ευθύνη τον μέσο πολίτη και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Αυτό διαπιστώθηκε στα χρόνια της κρίσης, για την οποία φταίνε οι πάντες, από τους ημέτερους πολιτικούς μέχρι τους Γερμανούς, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, τον ΟΟΣΑ και γενικά όλους τους ξένους, ενώ κάθε προσπάθεια αυτογνωσίας απορρίφθηκε ως απαράδεκτη από τους σημερινούς κυβερνώντες, πολλά κόμματα, την πλειονότητα των μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα. Eτσι, συνεχίζουμε να πορευόμαστε ευθυτενείς και αγέρωχοι…
Από την άλλη πλευρά, σύμπτωση επαναλαμβανομένη παύει να είναι σύμπτωση και, υπ’ αυτήν την έννοια, η συνωμοσιολογία καθίσταται εργαλείο ερμηνείας αποφάσεων και ενεργειών της κυβέρνησης Συρανέλ. Ειδικά αυτής της κυβέρνησης, που μας έχει διδάξει ότι πίσω από ό,τι κάνει και ό,τι λέει κρύβεται κάτι άλλο, δυστυχώς χειρότερο. Επομένως, επιτρέπεται να καταλήξουμε φυσιολογικά στο συμπέρασμα πως δεν είναι τυχαίο ότι, μόλις έφτασε η περίοδος των αυξημένων φόρων και εισφορών, μαζί με τις αυξημένες περικοπές, έπεσαν απανωτά στο τραπέζι της πολιτικής ζύμωσης η αλλαγή του εκλογικού νόμου, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η αδειοδότηση των καναλιών. Θέματα με πολιτική σημασία οπωσδήποτε, τα οποία όμως δεν απασχολούν την καθημερινότητα του κοσμάκη ούτε τον ανακουφίζουν μέσα στα βογκητά του.
Θα πρέπει, πάντως, να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση Συρανέλ έχει μια καταπληκτική ευκολία στην επικοινωνία, κυρίως γιατί διαθέτει απέραντο κυνισμό και δεν διστάζει να φάσκει και να αντιφάσκει, να λέει άλλ’ αντ’ άλλων χωρίς αιδώ και να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις των ενεργειών της στη χώρα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι αλήθεια ότι βρίσκει και τα κάνει, αφού τα κόμματα της αντιπολίτευσης δείχνουν ευάλωτα. Στον χώρο του Κέντρου και της Kεντροαριστεράς ξεπηδούν συνεχώς ποικίλες κινήσεις, κομματίδια και αρχηγίσκοι, στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας ενδημούν σταθερά φαινόμενα αλληλοϋπονόμευσης και διχογνωμίας, που βγαίνουν στη δημοσιότητα και την ταλαιπωρούν. Σε όλα αυτά προστίθεται η παρασκηνιακή ανάμειξη θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων που προσπαθούν να επηρεάσουν πρόσωπα και πολιτικές.
Oσοι παρακολουθούν τα πολιτικά πράγματα με κάποια επιμέλεια αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον εκλογικό νόμο με τριπλό στόχο. Να αποπροσανατολίσει τον λαό από τα προβλήματά του (που επιδεινώθηκαν από την ίδια), να προκαλέσει σύγχυση και διασπάσεις στα κόμματα της αντιπολίτευσης, να εξασφαλίσει οφέλη στις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, πιθανότατα με δική της πρωτοβουλία. Το ίδιο ισχύει με τις αλλαγές στις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος, και ασφαλώς με την ανατροπή του σκηνικού που επιχειρεί στα τηλεοπτικά κανάλια. Aγνωστο τι θα καταφέρει από όλα αυτά, αλλά, αν υπάρχει ουσία, αυτή σχετίζεται με εκλογές ή δημοψήφισμα. Συντομότερα παρά αργότερα…