Ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Εύβοια τιμωρήθηκε με πρόστιμο 30.000 ευρώ για τη δολοφονία ενός σκυλιού. Ο εν λόγω κύριος φαίνεται πως ξεγέλασε ένα θηλυκό κουτάβι 3,5 μηνών, προκειμένου να τον πλησιάσει μόνο και μόνο για να το χτυπήσει έως θανάτου στο κεφάλι με μια καρέκλα. Το περιστατικό, πέρυσι το καλοκαίρι, δεν ήταν το μοναδικό όπου αναφέρθηκε κακοποίηση ζώου, το συγκεκριμένο όμως τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας και προκάλεσε αντιδράσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου είναι πρωτοφανής και δημιουργεί προηγούμενο.
Να πω ότι δεν με ικανοποίησε η απόφαση της Δικαιοσύνης, θα είναι ψέματα. Μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι αδιάφοροι απέναντι στα ζώα, όπως στα σκυλιά και τις γάτες, που είναι και τα πλέον συνηθισμένα οικόσιτα ζώα. Η σαδιστική βία, όμως, εις βάρος κάθε ζώου απλώς με ξεπερνά. Πολύ πρόσφατα, ένα βίντεο έκανε το γύρο του Διαδικτύου, και ειδικά των κοινωνικών δικτύων, όπου ένας Ελληνας ψαράς εμφανίζεται να κακοποιεί θαλάσσια χελώνα που έπεσε στα δίχτυα του. Δεν είχε κανένα λόγο να τη βασανίσει on camera, και όμως το έκανε, ανεβάζοντας στη συνέχεια (γεμάτος υπερηφάνεια, προφανώς) το βίντεο στο Ιντερνετ για να τον καμαρώσουμε οι υπόλοιποι.
Εχω ξαναγράψει μέσα από αυτές τις σελίδες πως η φιλοζωία έχει και αυτή όχι μόνον τις αντιφάσεις της αλλά και τις ακρότητές της: ιδιοκτήτες σκύλων έχουν θεαθεί να προσπαθούν να ρίξουν μια γάτα από δέντρο για να την κυνηγήσει ο έξαλλος σκύλος του. Ή, ιδιοκτήτες γατών να παίρνουν πέτρα μόλις τους πλησιάζει ένας σκύλος (χωρίς να είναι η γάτα κοντά τους). Ή ιδιοκτήτες σκύλων να διώχνουν με αηδία αδέσποτο που τολμάει να μυρίσει το σκυλί ράτσας που αγόρασαν. Εχουμε επίσης δει φιλόζωους από κάποια δική τους διεστραμμένη ανάγκη υπερπροστασίας να γεμίζουν το σπίτι τους με σκυλιά και γάτες δημιουργώντας μια κανονική εστία μολύνσεων και, φυσικά, μια αφόρητη διαβίωση για τα ίδια τα ζώα. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα βέβαια: οι ναζί λάτρευαν τα λυκόσκυλα, αλλά έριχναν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους στους θαλάμους αερίων.
Η σχέση μας με τα ζώα, είναι γνωστό αυτό, δείχνει και ένα κάποιο βαθμό πολιτισμού. Το ότι σε ευρωπαϊκές χώρες ή στις ΗΠΑ για να υιοθετήσεις ένα ζώο περνάς από ειδική συνέντευξη όπως, ας πούμε, θα περνούσες από σειρά συνεντεύξεων και ερευνών εάν υιοθετούσες ένα παιδί, δείχνει ότι μια κοινωνία, παρά τα προβλήματά της (βλέπε τους πρόσφατους σκοτωμούς στο Ορλάντο και το Ντάλας), παίρνει τον ανθρωπισμό της στα σοβαρά. Στη χώρα μας έχουν γίνει πολλά βήματα βελτίωσης, παρά τα κρούσματα της παραδοσιακής φόλας ή έστω τις απειλές για φόλα, ακόμα και σε μέρη που δεν το περιμένεις: στον ιστορικό Ναυτικό Ομιλο της Βουλιαγμένης (ΝΟΒ), για παράδειγμα, κάποιο μέλος αντιδρά έντονα επειδή ορισμένες κυρίες –μέλη επίσης– επιμένουν τα ταΐζουν και να ποτίζουν τις λιγοστές γάτες που κυκλοφορούν. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο χώρος στον ΝΟΒ είναι τεράστιος και τα ειδικά πιατάκια με νερό και ξηρά τροφή βρίσκονται τοποθετημένα σε διακριτικά σημεία. Ειδικά εκεί όπου ξεκουράζονται τα μέλη και οι φιλοξενούμενοί τους ανάμεσα στις βουτιές, δεν κυκλοφορεί ούτε μία γάτα. Και όμως, το συγκεκριμένο μέλος, με μια μανία τα πετάει και αδειάζει το περιεχόμενό τους, επιτιθέμενος φραστικά στις κυρίες που φροντίζουν τις γάτες, απειλώντας ακόμα και με φόλα. Βλέπετε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν (επίδοξο) ταβερνιάρη χωριού. Η ανάγκη, η επιθυμία για περιττή, παράλογη βία όμως δεν γνωρίζει κοινωνικές τάξεις και μορφωτικό υπόβαθρο, το ξέρουμε καλά πια αυτό.
Η ατιμωρησία απέναντι στην κακοποίηση ζώων πρέπει να σταματήσει. Οχι μόνον επειδή είναι μια καθαρή βιαιοπραγία, αλλά και επειδή πολύ συχνά γίνεται ο προθάλαμος σε ακόμα πιο ειδεχθείς πράξεις βίας.