Δεν έχει τόση σημασία αν ο δράστης του προχθεσινού φονικού στη Ζήνωνος ήταν τοξικομανής ή θερμοκέφαλος. Σημασία έχει ότι τη φλογισμένη στιγμή της απώλειας ελέγχου βρέθηκε με ένα όπλο στα χέρια. Αφού παρενόχλησε εργαζόμενη σε καφενείο της οδού και διαπληκτίστηκε με τον ιδιοκτήτη και συνεργάτη του, έφυγε και επέστρεψε οπλισμένος. Σκότωσε τον έναν άνδρα και τραυμάτισε τον άλλο – από αδέσποτη τραυματίστηκε και περαστικός.
Περίστροφα, αυτόματα πιστόλια, πολυβόλα, που άλλοτε συνδέονταν με λίγο ώς πολύ σεσημασμένα άτομα του υποκόσμου, τώρα εμφανίζονται πολλές φορές την ημέρα στα χέρια μικροκακοποιών και ληστών. Στην Ελλάδα –εκ των χωρών «διέλευσης» του διεθνοποιημένου οργανωμένου εγκλήματος– υπάρχουν από χρόνια δίαυλοι εισόδου λαθραίων όπλων, και εύκολα μπορεί να βρει κανείς «σιδερικά» κάθε προτίμησης στις υπόγειες γιάφκες και στα στέκια των λαθρεμπόρων γύρω από την Ομόνοια, στις δυτικές συνοικίες και αλλού. Τα σύνορα μοιάζουν διάτρητα στους εμπόρους. Νταλίκες διεθνών μεταφορών και ειδικά διαμορφωμένα αυτοκίνητα, εμπορικά πλοία με νομιμοφανή έγγραφα ξεφορτώνουν σε μυστικά, χερσαία και θαλάσσια σημεία βαριά φορτία με σφαίρες και όπλα κάθε διαμετρήματος. Κυκλώματα εισάγουν όπλα ακόμη και μέσω εταιρειών ταχυμεταφορών – ένα τέτοιο κύκλωμα εξαρθρώθηκε προ μηνός στην Κρήτη.
Αυτή είναι η μία όψη, την ακριβή διάσταση της οποίας ίσως ούτε οι αρμόδιοι επακριβώς (θέλουν να) γνωρίζουν. Η αστυνομία υπολογίζει ότι τα παράνομα πυροβόλα όπλα, μόνο στην Αττική, ξεπερνούν τις 50.000…
Η άλλη όψη έχει να κάνει με την εικόνα αυτής της πραγματικότητας όπως αντανακλάται –πολλαπλασιαστικά– στην κοινωνία. Ενα μείγμα από αστυνομικό δελτίο και σκηνές ταινιών νουάρ. Η ζωή εκεί έξω μοιάζει με θρίλερ. Αιματηρά επεισόδια και ακραία συμβάντα μονοπωλούν, εκτός ορθολογικής κλίμακας, τα δελτία ειδήσεων, ενημερωτικά σάιτ (φονιάδες, κλέφτες, απατεώνες, βιαστές είναι διαρκώς στο προσκήνιο), συχνά με νηπιώδη λόγο, ασάφειες, εξαπλουστεύσεις που επιμηκύνουν τις σκιές – έτσι, εφιάλτης και ψυχαγωγία αναμειγνύονται, πραγματικότητα και μυθιστορία γίνονται ένα. Ναι, το έγκλημα και η οπλοκατοχή έχουν πράγματι αυξηθεί. Η Ελλάδα δεν είναι πια η ασφαλέστερη ευρωπαϊκή χώρα. Και το γεγονός είναι ανησυχητικό, με τις παρενέργειές του, την εξοικείωση με τη βία, το αίμα, τις βαναυσότητες σε καιρό ειρήνης και πολιτικής σταθερότητας, τον διαρκή «πόλεμο» που μαίνεται στους δρόμους μεταξύ παρανόμων, κακοποιών και πολιτών, ισχυρών και αδυνάτων. Ομως εξίσου ανησυχητική είναι η υπερεκμετάλλευση των στοιχείων της εγκληματικότητας, που μεγεθύνεται και χρωματίζεται κατά το δοκούν, αλλοιώνοντας τις συντεταγμένες της κοινωνικής πραγματικότητας και προκαλώντας μικρές ή μεγάλες ιδεολογικές και ψυχολογικές ανακατατάξεις, με αύξηση της αυτοδικίας και εφηβικό προσανατολισμό στα όπλα.
Και στα δύο επίπεδα, πραγματικότητα και πλάνη, τις όποιες απόπειρες αντιμετώπισης του προβλήματος καταπίνει η κοινή τάφρος της αδυναμίας.