Το πρόγραμμα προσαρμογής, γνωστό πλέον ως μνημόνιο, το τρίτο στη σειρά, δεν είναι κατά κύριο λόγο ένας μηχανισμός άγριας φορολόγησης. Η επιλογή υπέρ των φόρων ήταν και παραμένει αυτή που κάνουν οι πολιτικοί, αναγνωρίζοντας την αδυναμία τους να εκσυγχρονίσουν το κράτος, ώστε να αποδίδει με μικρότερο κόστος, να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή, ώστε να μειωθούν οι φόροι των τιμίων πολιτών, να μεταρρυθμίσουν τα συστήματα προνοίας, ώστε να εξασφαλίζεται η ομαλή χρηματοδότησή τους.
Το πρόγραμμα «κάθεται» σε τέσσερις στόχους. Ο πρώτος είναι βεβαίως η δημοσιονομική εξυγίανση. Οι δύο επόμενοι είναι η διαφύλαξη της αξιοπιστίας του τραπεζικού συστήματος και η βελτίωση των προϋποθέσεων για ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και επενδύσεις.
Ο τέταρτος στόχος είναι ο «εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης». Εξαιρετικής σημασίας για τον στόχο είναι η «βελτίωση της αποτελεσματικότητας του δικαστικού συστήματος».
Ηδη ένα εντυπωσιακό τμήμα του δεύτερου μνημονίου είχε αφιερωθεί στην αναδιοργάνωση της Δικαιοσύνης. Παρά ταύτα ελάχιστα έχουν γίνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ευθύνη των δικαστικών, οι οποίοι αυτοδιοικούνται σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των δικαστηρίων, την εκλογή των προϊσταμένων και την επιλογή των δικαστών, επομένως στα ζητήματα που κατοχυρώνουν την ανεξαρτησία της δικανικής κρίσης, είναι κατοχυρωμένη. Βεβαίως υπάρχουν παρεμβάσεις: των πολιτικών, των δικηγόρων και όσων έχουν τους λόγους τους. Βεβαίως σε κάποιες περιπτώσεις οι παρεμβάσεις ικανοποιούνται. Δεν είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνική Δικαιοσύνη.
Αν ο πολίτης χάνει την εμπιστοσύνη του στους δικαστές, αυτό συμβαίνει επειδή η Δικαιοσύνη δυσκολεύεται να οργανώσει την κρίση της. Ο τρίτος πυλώνας της Δημοκρατίας, μια ομάδα ιδιαίτερων προσωπικοτήτων, που δεν ξεπερνούν τις πέντε χιλιάδες λειτουργούς, έχει χαθεί στη… μετάφραση. Κυριολεκτικώς! Οι ίδιοι δυσκολεύονται να προσαρμοσθούν στην απότομη αλλαγή συνθηκών διαβίωσης και αξιοπρέπειας που ύστερα από πολύ χρόνο και επιμονή είχαν καταφέρει να κατακτήσουν. Το δόγμα Σημίτη, που υπήρξε φορέας μιας φιλελεύθερης και αμιγώς αστικής αντίληψης σε ό,τι αφορά και την ανεξαρτησία και το επίπεδο των δικαστών, αλέστηκε μαζί με όλα τα άλλα συμπτώματα της τρομακτικής κρίσης του κράτους. Οι δικαστές είδαν αμοιβές και συντάξεις να εξαφανίζονται. Ο πανικός είναι πάντοτε κακός σύμβουλος. Πολλοί στο δικαστικό σώμα εμπιστεύθηκαν όσους πριν από τον Ιανουάριο του 2015 υποσχέθηκαν ότι είχαν τον τρόπο, με τη βοήθεια μάλιστα των ιδίων των δικαστών, να εξαιρέσουν τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης από την καταστροφή που υφίστανται οι πολίτες. Κακώς τους πίστευσαν! Είναι η σειρά τους να αντιληφθούν πόσο βίαιη θα είναι η σύγκρουση με τις άλλες δύο εξουσίες, όταν αυτές ελέγχονται από πολιτικούς που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την αξία μιας ανεξάρτητης Δικαιοσύνης στη λειτουργία του πολιτεύματος.