Τα τελευταία πέντε χρόνια ζω στις παρυφές των Εξαρχείων, στο νοητό όριο με τον λόφο του Λυκαβηττού. Η Νεάπολη πρέπει να ήταν κάποτε μια χαρισματική γειτονιά, αν κρίνει κανείς από την πληθώρα των παλαιών νεοκλασικών αλλά και τη στρατηγική της θέση στον αστικό ιστό. Οχι πια.
Τα προβλήματα που «κατατρώνε» την πλατεία Εξαρχείων κάνουν –αργά και σταθερά– μετάσταση όλο και πιο πέρα. Η Ιπποκράτους και η Ασκληπιού συσκοτίζονται κάθε βράδυ από τα δεκάδες καταστήματα που έχουν βάλει λουκέτο. Οι παρουσίες που συναντά κανείς τα βράδια δημιουργούν ανασφάλεια. Οι διαρρήξεις είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Δεν είναι δύσκολο, άλλωστε, να αναπτύξει κανείς εγκληματική δραστηριότητα σε ένα μέρος όπου η αστυνομία μπορεί να μπει μόνο οργανωμένα και εξ εφόδου.
Τα ρυπαρά πεζοδρόμια έχουν ένα είδος βρώμας που έχει γίνει μόνιμο. Οι δυσάρεστες οσμές είναι μέρος της καθημερινότητας. Πρόσφατο παράδειγμα: Mια σπασμένη αποχέτευση σε ένα κλειδωμένο υπόγειο –με εξαφανισμένη εδώ και καιρό την ιδιοκτήτριά του– κάνει τους κατοίκους ενός ολόκληρου οικοδομικού τετραγώνου να υποφέρουν τους δύο τελευταίους μήνες. Ηρθε το Υγειονομικό και η ΕΥΔΑΠ, χωρίς αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο: Είναι μια γειτονιά που υποβαθμίζεται μέρα με την ημέρα και αυτό τεκμαίρεται από το πόσο χρονίζουν τα άλυτα προβλήματα. Η πορεία προς την επιδείνωση μοιάζει ανεπίστροφη.
Αρκετοί παλαιοί και νέοι κάτοικοι της περιοχής παίρνουν την απόφαση να φύγουν.
Το ίδιο θα κάνω και εγώ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο αθηναϊκό κέντρο, είναι η επικράτεια των παιδικών και νεανικών μου χρόνων. Ομως σήμερα, πλην ορισμένων μικρών εξαιρέσεων (βλέπε ένα τμήμα του Παγκρατίου κοντά στο Χίλτον, για να ακριβολογούμε), η μάχη για την ποιότητα ζωής στην καρδιά της πόλης έχει σχεδόν χαθεί. Το χειρότερο; Μειώνονται το πείσμα και η μαχητικότητα όσων θα ήθελαν να είναι διαφορετική η κατάσταση. Βουλιάζουν στην παθητικότητα και στη συμβίωση με την ασχήμια.
Νέα ζωή σε προάστιο λοιπόν. Γιατί όχι; Ακόμα και αν δεν το δω ως τελειωτικό αντίο στο Κέντρο, θα το αντιμετωπίσω σαν αναγκαστική απομάκρυνση. Και αν κάποτε φτιάξουν τα πράγματα, θα τα ξαναπούμε.