Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος στο τηλεφωνικό κέντρο μού το είπε από την πρώτη στιγμή. «Κυρία μου, έχουμε πολλά συμβάντα, να ξέρετε ότι η μέση ώρα αναμονής είναι 1,5 – 2 ώρες». Το μεσημέρι της Πέμπτης, «έμεινα» Ακαδημίας και Βασ. Σοφίας, κατάκεντρα. Μην τα πολυλογώ, κάλεσα την οδική βοήθεια στη 1.45, το ρυμουλκό εμφανίστηκε στις 4.45. «Και τι μου το λέτε εμένα, εγώ είμαι απλά ο οδηγός», μου είπε ο… οδηγός, όταν του είπα ότι περιμένω μες στη ζέστη τρεις ώρες.
Στο ταξί προς τη δουλειά, προσπαθώντας να καταπιώ τα νεύρα μου (και να αφαιρέσω διακριτικά μια τσίχλα που είχε κολλήσει στο μπατζάκι μου στο παγκάκι που καθόμουν), θυμήθηκα ότι κάπου είχα ξανακούσει πρόσφατα αυτό το «και τι μου το λέτε εμένα». Α ναι, στην παραλία της Αίγινας. Είχαμε παραγγείλει καφέ και νερό στην κοπέλα που είχε έρθει να πληρωθεί για τις ξαπλώστρες. Πενήντα λεπτά αργότερα τη ρωτήσαμε: «Μας συγχωρείτε, αλλά τι θα γίνει με αυτούς τους καφέδες;». «Α, δεν φταίω, εγώ το έχω πει», ένιψε τας χείρας της, υπονοώντας ότι είχε προωθήσει την παραγγελία μας αρμοδίως.
Με το ίδιο ύφος, ακόμα πιο πρόσφατα, μια σερβιτόρα σε ταβερνάκι του Λυκαβηττού μάς είχε σερβίρει ένα μεγαλοπρεπές «όχι» όταν έπειτα από ώρα που είχαμε καθίσει, ρωτήσαμε: «Να παραγγείλουμε, παρακαλώ;». Και πάλι, εννοούσε ότι δεν ήταν εκείνη υπεύθυνη για το τραπέζι μας. Καλά να τα ακούει από τα δικά της τραπέζια, να τα ακούει και από τα ξένα πήγαινε πολύ. Σε τίποτα από όλα αυτά δεν ανταπαντήσαμε, προφανώς. Και όχι απλώς από κατανόηση προς τον σκληρά εργαζόμενο. Από συνήθεια. Πόσες φορές δεν έχουμε δει στις συναλλαγές μας με τις υπηρεσίες σηκωμένους ώμους, «δεν είμαι αρμόδιος», «τα παράπονά σας στους από πάνω». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το «εγώ ένας απλός υπάλληλος είμαι» ως απάντηση στην πιο απλή διαμαρτυρία μας, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Μοιάζει να είναι η ευθύνη η χειρότερη γρουσουζιά, που πρέπει να αποτινάξουμε γρήγορα από πάνω μας μην κολλήσει και έχουμε άλλα. Αλλά ίσως είναι κάτι βαθύτερο από τη γνωστή μας ευθυνοφοβία το πρόβλημα εδώ. Αντί για ζωτικά κομμάτια των εκάστοτε οργανισμών, λειτουργούμε σαν εύκολα αποσπώμενα, αναλώσιμα μέλη τους. Μονάδες που από ανάγκη και μόνο προσκολλήθηκαν στον κύριο κορμό. «Απλοί υπάλληλοι» που δεν ξέρουν τίποτα, δεν έχουν να περιμένουν και τίποτα.