Με την αίσθηση της συντριπτικής ήττας παρακολουθήσαμε, σχεδόν σε απευθείας σύνδεση, το τρίτο μακελειό στη Γαλλία μέσα σε ενάμιση χρόνο, στη Νίκαια αυτή τη φορά. Και με την ίδια αίσθηση προσπαθούμε κάτι να καταλάβουμε, από κάπου να πιαστούμε, όσο ακόμα παραμένουν λιγοστές και συγκεχυμένες οι πληροφορίες για τη βαθύτερη ταυτότητα του δράστη και για τον τρόπο που προκάλεσε την εκατόμβη· αν δηλαδή δεν χόρτασε μισανθρωπία και θάνατο μετατρέποντας σε άρμα δρεπανηφόρο το φορτηγό του αλλά έστρεψε στο τέλος της φονικής διαδρομής του και όπλα κατά του πλήθους που γιόρταζε την εθνική επέτειο της Γαλλίας. Το είδος του όπλου μαζικής δολοφονίας αφενός (ένα αυτοκίνητο της σειράς, τίποτε τεχνολογικά εξεζητημένο που να απαιτεί προεργασία, ειδικό σχεδιασμό και δίκτυο συνεργατών), η επιλογή της συγκεκριμένης στιγμής αφετέρου δίνουν στο νέο τρομοκρατικό χτύπημα ιδιαίτερα γνωρίσματα, επιδεινώνοντας τον ήδη φρικαλέο συμβολισμό του.
Μόλις τέσσερις μέρες μετά το τέλος του Γιούρο, οι Γάλλοι ένιωθαν ότι μπορούσαν να ανασάνουν πια χωρίς τον βραχνά της τρομοκρατίας. Και όσα μέτρα είχαν ληφθεί, είχαν αρχίσει να χαλαρώνουν. Αλλωστε ο Φρανσουά Ολάντ είχε αναγγείλει το τέλος της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με τη σιγουριά ότι το κακό πέρασε. Με την πρωτότυπη –τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα– επίθεση, η ανάσα κόπηκε βίαια στη μέση. Και οι Γάλλοι, και μαζί τους όλος ο κόσμος (ή μάλλον ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του, όχι όλος, αφού τα τέρατα του Χαλιφάτου ήδη επιχαίρουν) ξαναθυμήθηκαν τον Σίσυφο και τον μύθο του: πάλι από την αρχή. Και πάλι τσακισμένοι. Η επέτειος της απελευθέρωσης της Βαστίλλης δεν ήταν ποτέ γιορτή μόνο των Γάλλων. Απέκτησε σχεδόν εξαρχής ευρωπαϊκό χαρακτήρα, που πολύ γρήγορα διευρύνθηκε σε οικουμενικό, ξεχωρίζοντας έτσι από όλες τις εθνικές εορτές. Η «Μασσαλιώτιδα» είναι ο μοναδικός εθνικός ύμνος που, παρ’ όλη τη φθορά του από τη σωβινιστική κατάχρηση των λεπενοειδών, συγκινεί πολλούς άλλους λαούς, κι ας μη θυμούνται πια λεπτομέρειες της ιστορίας της, πως την απαγόρευσαν αυτοκράτορες και την κήρυξε ύμνο του διεθνούς επαναστατικού κινήματος η Κομμούνα του Παρισιού, το 1871. Αυτό το τραγούδι της ελευθερίας θέλουν να κόψουν στη μέση οι σίριαλ κίλερ του τζιχαντισμού. Ας μην τους περάσει.