Χθες, Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016, ώρα 11.45, η Γαλλία κράτησε «ενός λεπτού σιγή» στη μνήμη των 84 νεκρών, ανάμεσά τους και 10 παιδιά, και των δεκάδων τραυματιών, ανάμεσά τους 18 σε κρίσιμη κατάσταση, που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία της Νίκαιας, της Nice, μιας πόλης-θέρετρο, φημισμένης και κοσμαγάπητης ώς τώρα…
Ως τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 14 Ιουλίου, της «Ημέρας της Βαστίλλης», που το «τρελό φορτηγό», όπως έγραψε η «Κ» την Κυριακή 17/7 στο ολοσέλιδο ρεπορτάζ-αφιέρωμα, «σε μια κούρσα 2 χιλιομέτρων στην ονομαστή για τα μέγαρα, τα καζίνο και τα ξενοδοχεία της πόλη, “θέρισε” πλήθος ξένοιαστων ανθρώπων, Γάλλων αλλά και ξένων επισκεπτών που είχαν έρθει να δουν τα πυροτεχνήματα» που θα σφράγιζαν το τέλος της ημέρας της εθνικής εορτής της Γαλλίας. Αντί για πυροτεχνήματα, το αίμα έβαψε την άσφαλτο, και με τη «θεριστική μηχανή» που ο τρομοκράτης οδηγούσε άφηνε πίσω του πτώματα, ώσπου να πέσει νεκρός από σφαίρες αστυνομικών στην Promenade Des Anglais. Από εκείνη τη στιγμή, όλος ο κόσμος, οι αρχηγοί κρατών, οι εφημερίδες, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας στηλιτεύουν την ανθρωποθυσία αθώων στη Νίκαια και σε όλους τους τόνους «χρωματίζουν» την απορία αλλά και την κατακραυγή για το νέο, τρίτο στη σειρά, μέσα σε 19 μήνες, χτύπημα στη Γαλλία. Οπως μας θύμισε η «Κ», στο #jesuischarlie για τη δολοφονία των δημοσιογράφων στο Παρίσι, προστέθηκε το #jesuisparis για την τρομοκρατική επίθεση στο Βataklan, και τώρα έχει προστεθεί στα κοινωνικά δίκτυα το #jesuisnice… Σάμπως με αυτή την έκφραση συμπαράστασης στα θύματα, στις οικογένειές τους, βοηθούν τη Γαλλία να ξεπεράσει την απειλή της τρομοκρατίας απέναντι στον αθώο, άμαχο κόσμο που είναι και ο εύκολος, αλλά επονείδιστος στόχος!
Το πρόσωπο στο πλήθος
«Fin, assez, τέλος πια, είναι καιρός να σταματήσει αυτή η συμμετοχή στο πένθος με αναμμένα κεριά, με λουλούδια, με σημειώματα που οι νεκροί, τα θύματα, δεν θα τα διαβάσουν και οι δικοί τους πίσω από κατάκλειστες πόρτες θρηνούν βουβά τους δικούς τους ανθρώπους, για τον φόβο αντιποίνων…». Είπε και άλλα πολλά, αφήνοντας την οργή της να ξεσπάσει. Απευθυνόμενη σε κανέναν, και όλους μας, στους εκεί παρόντες στην Promenade Des Anglais, στον τόπο της τραγωδίας αλλά και στον κόσμο που άκουσε το δίκαιο ξέσπασμά της χάρις στις τηλεοπτικές κάμερες που βρίσκονταν εκεί και αναμετέδωσαν το «κατηγορώ» της, εκείνη συνέχισε: «Je suis Francaise, η πατρίδα μου είναι η Γαλλία και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αφήνει τις ανεπούλωτες πληγές να πληθαίνουν στον κορμό της…». Το πρόσωπό της, τα λόγια της, η πικρία της κοινής λογικής που δεν έχει μέσον να εκφρασθεί, όλα αυτά «έγραψαν». Σε άλλη αναμετάδοση ακούσαμε πως ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς, που είχε πει βγαίνοντας από το έκτακτο υπουργικό συμβούλιο αμέσως μετά τα γεγονότα στη Nice ότι «δεν θα ενδώσουμε στην τρομοκρατική απειλή», είχε μετά αποδοκιμαστεί από τον κόσμο στον τόπο του σκοτωμού. Σιβυλλικός ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είχε πει στο συμβούλιο: «Οι εποχές άλλαξαν, η Γαλλία πρέπει να μάθει να ζει με την τρομοκρατία» (The New York Times, The Guardian, «K»). Η Γαλλίδα με τα λευκά μαλλιά, με τον τρόπο της τού είχε απαντήσει: «Να ζει, ναι, Μonsieur le Ρrésident, αλλά όχι να πεθαίνει…». Επίλογος: Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες που έστειλαν χθες τα πρακτορεία από την τελετή στη μνήμη των θυμάτων της Nice, «Ενός λεπτού σιγή» αλλά και περισυλλογή για το τι μέλλει γενέσθαι, το ξαναείδαμε αυτό το λευκόμαλλο κεφάλι. Ηταν πάλι εκεί στην τελετή, αμίλητη, κουβαλούσε ένα στεφάνι με φτέρες και άνθη σαν αυτά που καταθέτουν οι πολιτικοί στα μνημεία και στα ηρώα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να πει «να τιμήσουμε τους νεκρούς σαν ήρωες μιας κατάστασης στην οποία κανείς μας δεν μπορεί να πει ποιος θα είναι το επόμενο θύμα»… Δεν παίρνουμε όρκο ότι είναι αυτή η ίδια Γαλλίδα που είπε «έλεος πια με τα καντήλια και τα σημειώματα», τις εύκολες λύσεις δηλαδή. Το πένθος είναι βαρύ, οικουμενικό και δεν ταιριάζει στη δημοκρατική μας Ευρώπη.
ΤΗΛΕΦΟΣ