Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Good Country Index (Κατάλογος της Καλής Χώρας), σε ένα σύνολο 163 χωρών, η Ελλάδα βρίσκεται στην 32η θέση. Το πρότζεκτ Good Country Index (GCI) ιδρύθηκε από τον ανεξάρτητο πολιτικό αναλυτή Simon Anholt, με την υποστήριξη διεθνών οργανισμών και με βάση δεδομένα από τα Ηνωμένα Εθνη και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Μπορεί ο τίτλος του πρότζεκτ να παραπέμπει σε κρίσεις ηθικής τάξεως, το GCI όμως μόνο σε κάτι τέτοιο δεν αποσκοπεί. Το θεμελιώδες κριτήριο που θέτει είναι σε ποιο βαθμό ένα κράτος παρουσιάζει θετική συνεισφορά στην παγκόσμια κοινότητα και στην ανθρώπινη φυλή μέσω της πολιτικής και της συμπεριφοράς του, με βάση τον πληθυσμό του, το ΑΕΠ και με άξονα τις εξής κατηγορίες: Επιστήμη και τεχνολογία, Πολιτισμός, Διεθνής ειρήνη και ασφάλεια, Παγκόσμια τάξη, Πλανήτης και κλίμα, Ευημερία και ισότητα, Υγεία και ευεξία. «Καλή χώρα είναι εκείνη που συμβάλλει επιτυχώς στο καλό της ανθρωπότητας», τονίζει ο Simon Anholt. «Φυσικά, πρέπει να υπηρετεί τα συμφέροντα του δικού της λαού, ποτέ όμως εις βάρος άλλων πληθυσμών ή των φυσικών πόρων τους: αυτός είναι ο νέος νόμος της ανθρώπινης επιβίωσης».
Τα τελευταία αποτελέσματα της σχετικής έρευνας φέρνουν τη Σουηδία στην πρώτη θέση και τη Λιβύη στην τελευταία. Η Κύπρος καταλαμβάνει τη 15η θέση, ενώ στην πρώτη δεκάδα, κάτω από τη Σουηδία, βρίσκονται οι: Δανία, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Ελβετία, Γερμανία, Φινλανδία, Γαλλία, Αυστρία και Καναδάς. Οι ΗΠΑ καταλαμβάνουν την 20ή θέση (περισσότερες πληροφορίες, στο goodcountry.org).
Δεν είναι και τόσο κακή η θέση της Ελλάδας, με δεδομένα τη δεινή οικονομική της θέση και το διάχυτο αίσθημα απελπισίας που διακατέχει τους πολίτες της, με πιο σοβαρή συνέπεια τη λεγόμενη «εκροή εγκεφάλων» (brain drain), τη μαζική φυγή των πιο δημιουργικών της ανθρώπων, όπως έγραφε χθες η «Κ».
Ερευνες όπως αυτή του GCI μάς θυμίζουν πως, παρά το γενικευμένο αίσθημα αποτυχίας, η πτωχευμένη σήμερα Ελλάδα, με όλες τις εξοργιστικές παθογένειές της, δεν κατάφερε λίγα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες. Μία επισήμανση ωστόσο: «Εκροή εγκεφάλων» είχαμε και πριν από την έλευση της κρίσης. Εστω και σε όχι τόσο δραματικό βαθμό, οι νέοι αναζητούσαν την τύχη τους στο εξωτερικό και αυτή ήταν μία από τις σοβαρότερες αποτυχίες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Αιτίες η κακή παιδεία, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, η εχθρική στάση του κράτους προς το επιχειρείν και την επιστημονική έρευνα, μεταξύ πολλών άλλων. Ακόμη και αν, ως διά μαγείας, λυθεί το οικονομικό ζήτημα, τις παραπάνω παθογένειες θα τις βρούμε πάλι μπροστά μας. Μια σοβαρή, αυριανή κυβέρνηση θα κριθεί και από τη διαχείριση αυτών των προβλημάτων που μας ταλανίζουν διαχρονικά.