Θα περίμενε κανείς ότι, δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία χρόνια, μια ελληνική κυβέρνηση με γνώμονα το εθνικό συμφέρον θα έχει ιεραρχήσει ορισμένους βασικούς και αδιασάλευτους στόχους. Θα επεδίωκε δημιουργία θέσεων εργασίας, θα απελευθέρωνε την αγορά, θα μείωνε τη φορολογία, θα περιόριζε τις δαπάνες και θα ενίσχυε κάθε δυνατότητα δημιουργίας πλούτου. Αυτό ως αρχή. Παράλληλα, θα απελευθέρωνε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από την παπαγαλία, θα καταργούσε το ένα σύγγραμμα, θα πολεμούσε τους «στρατούς» των καταστροφέων στα ΑΕΙ και στις κεντρικές συνοικίες της πρωτεύουσας, θα ιεραρχούσε τις ανάγκες των νοσοκομείων, των ιατρών και των νοσηλευτών.
Δεν έχει τέλος όσα θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς ως ζητήματα πρώτης ανάγκης. Αλλά, είπαμε, ότι όλα αυτά θα ήταν αυτονόητα αν υπήρχε μια κυβέρνηση με εθνικό σκοπό και γνώμονα να θέσει ένα πλαίσιο ελευθερίας ώστε να αναπτυχθεί η ανθρώπινη δραστηριότητα.
Χωρίς, βεβαίως, να εκπλήσσει κανέναν, η παρούσα κυβέρνηση, ασχολείται μετ’ επιτάσεως με τη μακροημέρευσή της. Παρότι υπάρχουν τεράστια ζητήματα επιβίωσης για χιλιάδες επιχειρηματίες, μικροεπαγγελματίες και υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, παρότι πάσχει, δηλαδή, σύμπασα η αιμοδοτική ραχοκοκαλιά της οικονομίας, παρότι κραυγάζουν τα αυτονόητα που πρέπει να γίνουν, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ασχολούνται με την καρέκλα τους. Το λες και κυνισμό. Περισσότερο, όμως, θα το χαρακτήριζα απροκάλυπτο αμοραλισμό. Ο τυχοδιωκτισμός υπάρχει στο DNA. Δεν προκύπτει. Σε μεγαλώνει και σε φέρνει στα έδρανα της Βουλής χωρίς ώς εκείνη τη στιγμή να έχεις προσφέρει στην κοινωνία το παραμικρό. Μετά, ως βουλευτής, υπουργός ή ακόμη και πρωθυπουργός, αρχίζεις να εμπαίζεις. Και να μιλάς με «βαρύνων» λόγο. Η προχθεσινή συζήτηση για τον εκλογικό νόμο ήταν απολαυστική. Αποκάλυψε πολλά, που καταγράφηκαν πλέον επισήμως. Οπως και η προεδρολογία, ο έλεγχος των ΜΜΕ και η κουλτούρα του μικρομάγαζου που ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση αναδύεται σε κάθε της κίνηση. Σκεφτείτε τώρα το διεθνές περιβάλλον. Παρότι διατηρώ μεγάλη πίστη στην ικανότητα του μέσου Ελληνα, είναι ένα καθημερινό θαύμα ότι επιβιώνουμε όπως επιβιώνουμε. Είναι όμως κρίμα και, κυρίως, ντροπή.