θυμός του Μεγάρου Μαξίμου εναντίον των «ψευτών» και των «λαϊκιστών» που στοιχίζονται στις τάξεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, με αφορμή το περιώνυμο πια ταξίδι του πρωθυπουργού και αντιπροσωπείας του για τα εγκαίνια του νέου αεροδρομίου στην Πάρο, έχει –μεταξύ άλλων– ορισμένα χαρακτηριστικά που προκαλούν γέλιο. Οπως είθισται στις σχετικές ανακοινώσεις, οι λοιδορούντες την κυβέρνηση κατακεραυνώνονται διότι τόλμησαν να θίξουν το άμεμπτο ήθος των συνεργατών του πρωθυπουργού. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που σημερινοί υπουργοί, βουλευτές και λοιπά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έβρισκαν «σκάνδαλο» πίσω από κάθε απόφαση. Επί χρόνια τροφοδοτούσαν το μονίμως χορτάτο τέρας του λαϊκισμού, ιδιαίτερα την εποχή που βρισκόταν δεμένο στις ποικιλώνυμες «αντιμνημονιακές» πλατείες. Και τώρα, φυσικά, το βρίσκουν μπροστά τους ειρωνικό, αδιάλλακτο και πλήρως ανεπτυγμένο. Μπορεί, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται και ως αστείο το γεγονός ότι οι επί τριετία πρωτοστατούντες στην υιοθέτηση κάθε ψεύδους αυτή τη στιγμή διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και «αυτοθυματοποιούνται». Εκείνο που είναι ακόμη πιο αστείο εντοπίζεται στην ευκολία «αυτοθέσμισης» την οποία διήλθαν με ταχύτητα φωτός διάφορα κυβερνητικά στελέχη. Το είδαμε πρόσφατα στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, όπου η Τασία Χριστοδουλοπούλου σχεδόν μεμφόταν τους συνομιλητές της όταν αυτοί προσπαθούσαν να μιλήσουν. Λίγο αργότερα, πάλι στη Βουλή, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ex cathedrae ministerii, σχεδόν κατσάδιαζε όποιον αμφισβητούσε τη δική του εκδοχή των πραγμάτων, λίγο-πολύ παρουσιάζοντάς τους ως άσχετους. Ως προσπάθεια για «θεσμική» και «συστημική» μεταμόρφωση μπορεί να εκληφθεί και αυτή η άγαρμπη και σχεδόν χαριτωμένη (με την έννοια της ανάγκης για κατανόηση και ένα χτύπημα στη πλάτη) παραίνεση της Ελένης Αυλωνίτου να γυρίσουν οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί στη χώρα τους για να μην έχουμε ακόμη ένα πρόβλημα στα πόδια μας. Από το παρόν σημείωμα δεν μπορώ να παραλείψω τη σχεδόν ερωτική σχέση (ελλείψει αυτής με τον λαό, που βρίσκεται σε limbo) που έχει η κυβέρνηση με τις τροπολογίες. Ο μηχανισμός παραγωγής τροπολογιών έχει σχεδόν αυτονομηθεί από το νομοθετικό έργο. Είναι δε τόσο ασυγκράτητος, που προωθεί τροπολογίες πριν ακόμη προλάβουν να κατατεθούν οι νόμοι στους οποίους συνήθως αυτά τα κείμενα προσκολλώνται.
Ολα τα παραπάνω συνιστούν μέρος μιας συνολικής συμπεριφοράς η οποία δεν είναι άγνωστη στους πολίτες. Ονομάζεται αλαζονεία της εξουσίας. Την είχαν αναπτύξει στο έπακρο τα κόμματα που μονοπώλησαν την εξουσία μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015, κυρίως το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, περίπου 19 μήνες από την «πρώτη φορά Αριστερά», στο εσωτερικό της κυβέρνησης παρατηρούνται φαινόμενα και συμπεριφορές προσώπων που είναι πιο «παλιές», σχεδόν απαρχαιωμένες. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από «κουρασμένους» ούτε από μίμους της χειρότερης μεταπολιτευτικής πρακτικής. Οποιος δεν το καταλαβαίνει δεν θα πάει μακριά.