Με το γνωστό τραγούδι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα από την «Πολίτικη κουζίνα» αποχαιρέτησε ο κ. Δρίτσας τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από το λιμάνι του Πειραιά. Ηταν μια ωραία στιγμή, η συγκίνηση ξεχείλισε και από τις δύο πλευρές. Η πατρίς ευγνωμονούσα και οι ταλαίπωροι ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω αν θα ταίριαζε περισσότερο το αριστούργημα του Ξαρχάκου από τα «Κόκκινα φανάρια», «Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δεν ζήσαν». Ομως όταν τα αισθήματα περισσεύουν, οι πολλές λεπτομέρειες περιττεύουν. Και το πολιτικό μελό με τους μετανάστες πρωτεύει.
Εχω μια απορία μ’ αυτό το ζεύγος, τον κ. Δρίτσα και την κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου. Δεν ξέρω αν ο τρόπος που βλέπουν το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι κάποια οικογενειακή τους παράδοση. Ή αν προέκυψε από τις περιστάσεις, απ’ αυτές που δένουν τους ανθρώπους μεταξύ τους, ακόμη κι όταν η ένταση του έρωτα υποχωρήσει. Ξέρετε, η καλή κουζίνα της συζύγου, το χιούμορ του συζύγου και λοιπά μπαχαρικά του γάμου. Πάντως σε καιρούς δύσκολους σαν τους σημερινούς, οφείλουμε όλοι να κλίνωμεν τας κεφαλάς μπροστά σε τέτοια σύμπνοια.
Ο ειδυλλιακός τρόπος με τον οποίον το ζεύγος αντιμετωπίζει το φαινόμενο αποκαλύφθηκε με μία δήλωση της συζύγου όταν ήταν υπουργός. «Λιάζονται» στις πλατείες. Μετά, το ειδύλλιο εξελίχθηκε σε μαγεία: από εκεί που τους βλέπεις να λιάζονται, ξαφνικά εξαφανίζονται. Πώς να το εξηγήσεις το φαινόμενο; Και τώρα ήρθε ο σύζυγος για να αποχαιρετήσει τους τελευταίους εναπομείναντες στην επικράτειά του με ένα τραγούδι. Ζήσαμε μαζί τόσες ωραίες στιγμές και τώρα ήρθε η ώρα να αποχαιρετισθούμε. Αντε και μη χανόμαστε.
Το θέμα είναι σοβαρό και δεν σηκώνει πολλά αστεία. Και δεν αναφέρομαι στο προσφυγικό – μεταναστευτικό που κινδυνεύει να αναζωπυρωθεί. Αναφέρομαι στην κατάσταση του ζεύγους Δρίτσα και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης και τον τρόπο που το αντιμετωπίζουν. Σαν ένα ανθρωπιστικό ειδύλλιο. Και καλά στην αρχή, πες οι άνθρωποι δεν ήξεραν, δεν είχαν τα απαραίτητα νοητικά προσόντα για να δουν το μέγεθός του και το αντιμετώπισαν με τη σοβαρότητα που τους διακρίνει.
Τολμώ δε να υποθέσω ότι η έμπνευση για το τραγούδι του αποχαιρετισμού ήταν της συζύγου. Γιατί δηλαδή ο Αϊ Γουέι Γουέι με την αγγελική του μορφή τούς έπαιξε πιάνο στην Ειδομένη; Ανθρωποι δεν είμαστε κι εμείς;