Η κάθαρση, στην αριστοτελική ερμηνεία της, στη θρησκευτική και ψυχολογική ουσία της, στον ανθρωπολογικό πυρήνα της, είναι μια έννοια λυτρωτική. Προϋποθέτει μια αποκάλυψη, την αντίληψη όλων όσα (λανθασμένα) έχουν συμβεί και, τέλος, την αποδοχή της πραγματικότητας. Στην Ελλάδα των τελευταίων έξι χρόνων, από τη στιγμή ένταξης στο πρώτο μνημόνιο, η αποδοχή των γεγονότων του παρελθόντος είναι, μάλλον, μονοσήμαντη, μονόπλευρη. Απαντες αναγνωρίζουν την ευθύνη των δανειστών και τη μονομέρεια ορισμένων εταίρων μας σε κάποια ζητήματα. Η ευθύνη των «ξένων» αναδεικνύεται και τοποθετείται στον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος. Ετσι η συζήτηση για το πρόβλημα μετατίθεται στο εξωτερικό και αποσυμφορεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα, τις εγχώριες οικονομικές και διανοητικές ελίτ, από την υποχρέωση να αναζητήσουν τα γενεσιουργά αίτια της σημερινής συγκυρίας.
Οι ευθύνες του πάλαι ποτέ δικομματισμού (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ), των οικονομικών «ελίτ» της τελευταίας τεσσαρακονταετίας, του βαρέος και άχρηστου να διεκπεραιώσει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ή αλλαγή γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού είναι δεδομένες. Τα τελευταία δύο -τρία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια πολιτικής «στεγανοποίησης» ορισμένων χρονικών περιόδων από το κύμα διόγκωσης του δημοσίου ελλείμματος που, αποδεδειγμένα, οδήγησαν στην παράλληλη εκτόξευση του κρατικού δανεισμού. Τα στοιχεία, όπως αυτά δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, σήμερα είναι δεδομένα: Το 2004, έτος των Ολυμπιακών Αγώνων, το έλλειμμα ξεπέρασε το 7%, μειώθηκε πρόσκαιρα το 2005 και από το 2006 (5,9%) έως και το 2009 ανήλθε σχεδόν κατά 10% φθάνοντας στο 15,2% (τα έτη 2007 και 2008 ήταν 6,7% και 10,2%). Η Ελλάδα βρισκόταν σε κατάσταση έξαρσης του δανεισμού επί 10 χρόνια πριν από το μνημόνιο. Οποιος επιθυμεί να «ξεναγηθεί» στα δημοσιονομικά –και λοιπά οικονομικά και μη– στοιχεία της Ελληνικής Δημοκρατίας μπορεί να το κάνει στην ιστοσελίδα της ΕΛΣΤΑΤ (www.statistics.gr), ούτε απόρρητα είναι, ούτε διαβαθμισμένα. Αντιθέτως, είναι αναρτημένα σε όποιον καλοπροαίρετα έχει τη διάθεση να αναδιφήσει σε αυτά και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Οι δύσκολες –σε όλα τα επίπεδα– στιγμές, για την Ελλάδα δεν έχουν παρέλθει. Οι δοκιμασίες σε οικονομικό, διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο δεν έχουν ακόμη ξεπεραστεί. Αντιθέτως, αλλάζει η μορφή και η έντασή τους. Στα επόμενα δύσκολα χρόνια, η Ελλάδα θα χρειαστεί όλους όσοι μπορεί να συμβάλουν στην ανάκαμψή της και τη δημιουργία ενός βιώσιμου μοντέλου ανάπτυξης. Η εποχή του δικομματισμού και των «από μηχανής θεών» έχει, επίσης, από καιρού διαλυθεί μαζί με την αχλύ του, αποκαθηλωμένου πια, λαϊκισμού. Είναι ο καιρός της ωμής αλήθειας, απογυμνωμένης από κάθε πολιτική και μικροκομματική σκοπιμότητα. Τα «λίφτινγκ», όπως είναι γνωστό, μετά λίγο καιρό δεν κρύβουν, αλλά παραμορφώνουν…