Η μεγαλύτερη μάστιγα της μεταπολίτευσης είναι ο καφενειακός σχετικισμός. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει μιαν απάντηση: «Αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας;». Επειδή ποτέ δεν υπάρχει και τίποτε δεν είναι ΤΟ πρόβλημα της χώρας, όλα μένουν ανέγγιχτα. Αρχίζει η δημόσια κολοκυθιά: «Να διευθετήσουμε αυτή την υπόθεση;» «Μα καλά… αυτό είναι το πρόβλημα τώρα;» «Να καθαρίσει η πλατεία Συντάγματος;» ,«Την Ομόνοια την είδατε;» ,«Να τιμωρηθεί κάποιος που παρέβη τον νόμο;», «Μα οι πολιτικοί κλέβουν». Βρίσκονται απόρρητα έγγραφα του υπουργείου Εξωτερικών στα χέρια αναρχικών; «Δεν βλέπεις που οι Τούρκοι έκαναν πραξικόπημα;» Γίνονται διαρκώς καταλήψεις των ΑΕΙ με αποτέλεσμα φοιτητές και καθηγητές να δεινοπαθούν; «Ε, καλά τώρα. Και στα αμερικανικά πανεπιστήμια μπαίνουν τρελοί και σκοτώνουν».
Με αυτή τη λογική του καφενέ πορεύτηκε χρόνια η χώρα, μόνο που τώρα επισημοποιήθηκε από την αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου. Οταν ρωτήθηκε για τις καταλήψεις στα ΑΕΙ, απάντησε γνήσια νεοελληνικά: «Οι καταλήψεις δεν έφεραν την κρίση». Τις συνέδεσε δε με τη στραβή μεταμοντέρνα μεθοδολογία του «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει» με τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ISIS: «Οταν λείπει ο δημόσιος χώρος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν δημόσιο χώρο. Δεν λέω ότι η κατάληψη είναι το καλύτερο πράγμα, αλλά προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία ή τη Γερμανία».
Εκεί ίσως βρίσκεται το μυστικό της επικοινωνιακής επιτυχίας του χώρου τα προηγούμενα χρόνια. Μισές αλήθειες (έλλειψη δημόσιων χώρων), ολόκληρα ψέματα («ποτέ οι καταλήψεις δεν δημιούργησαν πρόβλημα»), είπε η κ. Αναγνωστοπούλου· να θυμίσουμε ότι κάποτε κάηκε το Πολυτεχνείο αλλά με μεγαλόστομες μπαρούφες (περί τα όσα συμβαίνουν στην Εσπερία), φτιάχνεται ένα ασυνάρτητο κοκτέιλ, που ακριβώς λόγω της ασυναρτησίας του θεωρείται μεγαλοφυές. «Δεν μπορεί», σου λέει ο άλλος, «καθηγήτρια ούσα –και υπουργός, παρακαλώ– να συνδέει τυχαία τα αιματοκυλίσματα στη Γαλλία και τη Γερμανία με τις καταλήψεις. Κάτι θα ξέρει που εμείς οι κοινοί θνητοί αγνοούμε…». Και ο παραλογισμός συνεχίζει να κυριαρχεί στην Ελλάδα…
Γράφαμε και παλιότερα, με αφορμή την παράνομη αφισοκόλληση, ότι «η κουρελαρία στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι “ΤΟ πρόβλημα της χώρας”. Ούτε τα γκράφιτι στην αθηναϊκή τριλογία… Αν μάλιστα σκεφθεί κανείς ότι αυτή η πόλη έζησε την απόβαση του Φραντσέσκο Μοροζίνι, μπορούμε να πούμε ότι και μια πιθανή συνθηματογραφία στα τείχη της Ακρόπολης μπορεί να μην είναι “ΤΟ πρόβλημα της χώρας”. Για να είμαστε ακριβείς, κανένα πρόβλημα δεν είναι “ΤΟ πρόβλημα της χώρας”. Αυτή η χώρα είναι ένα κουβάρι μικρών και ίσως λίγο μεγαλύτερων προβλημάτων, το οποίο γίνεται “ΤΟ πρόβλημα της χώρας”… [Αλλά εμείς], ενώ αναζητούσαμε “ΤΟ πρόβλημα της χώρας” για να το λύσουμε, φούντωσαν τα μικρά προβλήματα και όλα μαζί αθροίστηκαν στο μεγάλο πρόβλημα της χώρας» («Αναζητώντας το πρόβλημα της χώρας», «Καθημερινή» 5.2.2011).
Ετσι και οι καταλήψεις δεν είναι ΤΟ πρόβλημα της χώρας. Είναι ένα από τα πολλά και από τα μεγάλα. Αλλά το μεγαλύτερο όλων των προβλημάτων είναι η ασυναρτησία της Αριστεράς που διαφεντεύει τον τόπο· όχι πλέον μόνο ιδεολογικώς, αλλά και εκτελεστικώς…