Κινούμενες ανοησίες

2' 29" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο ​​Κλιντ Ιστγουντ, λοιπόν, υποστηρίζει δημοσίως την υποψηφιότητα Τραμπ. Κυρίως απορρίπτει εμφατικά έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης: Αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «μαλθακότητα». Ή, αλλιώς, τη μετριοπάθεια, τη νηφάλια σκέψη, το «κέντρο» γενικώς, είτε αυτό κλείνει προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά (το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα περιλαμβάνει και τις δύο αυτές τάσεις).

Τις δηλώσεις Ιστγουντ σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα, με την οξυδέρκεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει, ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και διηγηματογράφος Νικόλας Σεβαστάκης, ο οποίος στη διερώτηση «Μα ο Τραμπ; Αυτή η κινούμενη ανοησία;» δίνει ο ίδιος μια πολύ εύστοχη απάντηση: «Συχνά όμως στην πολιτική ένα πρόσωπο είναι απλώς ο τυχαίος σταθμός μιας άρνησης. Η πιο γελοία φιγούρα μπορεί να ενσαρκώσει τα επιμέρους ρυάκια μίσους που καταλήγουν στην ίδια κοίτη».

Κάπως έτσι, στην περίπτωση Τραμπ, απλώς την πάτησε ο συμπαθής κατά τα άλλα Κλιντ. Διότι είπε και άλλα απίθανα πράγματα: Σχόλια που σήμερα κρίνονται ρατσιστικά, δήλωσε, στην εποχή του δεν ενοχλούσαν κανέναν. Πράγματι· και σε άλλες εποχές κανέναν δεν ενοχλούσαν τα λιντσαρίσματα ή η σεξουαλική παρενόχληση. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Οτι τότε ήταν καλύτερα; Αστεία πράγματα.

Το βέβαιο είναι πως ο Τραμπ δεν είναι απλώς ένας ακόμα έξαλλος υπερσυντηρητικός. Δεν θα είναι αυτό το πρόβλημα, θέλω να πω, είτε για την Αμερική είτε για τον υπόλοιπο κόσμο, εφόσον εκλεγεί στον Λευκό Οίκο.

Είναι αυτό που λέει ο Νικόλας Σεβαστάκης: Μια «κινούμενη ανοησία», που ενδέχεται να αποκτήσει ασύλληπτη δύναμη και εξουσία. Και είναι αυτό που περιέγραφε σε μια ομιλία του ο πρόεδρος Ομπάμα: Μπορεί ο ίδιος να είχε διαφωνήσει σε πολλά με παλαιότερους πολιτικούς του αντιπάλους, υποψηφίους των Ρεπουμπλικανών, ούτε μια στιγμή όμως δεν αμφέβαλε ότι ήταν άνθρωποι που θα μπορούσαν να σταθούν ως πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να πει το ίδιο για τον Τραμπ, έναν έξαλλο άνθρωπο που λέει και κάνει έξαλλα πράγματα.

Εδώ όμως ερχόμαστε στην καρδιά του προβλήματος: Διεθνώς, παγκοσμίως ίσως, το «έξαλλο» είναι που αυτήν τη στιγμή απολαμβάνει μιαν άκρως ανησυχητική δημοφιλία. Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, το μετριοπαθές και το νηφάλιο είναι είτε βαρετά είτε ύποπτα. Το να είσαι έξω φρενών –ή έστω να δείχνεις πως είσαι έξω φρενών– δεν είναι καθόλου ύποπτο ή απωθητικό ξαφνικά. «Κινούμενες ανοησίες» που έλεγαν έξαλλα πράγματα, όπως ο Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον, μάγεψαν καταπονημένες κοινωνικές τάξεις στη Βρετανία. «Κινούμενη ανοησία» όπως ο Μπέπε Γκρίλο μάζεψε ψήφους στην Ιταλία. Ακραία στοιχεία πετυχαίνουν το ίδιο στη Γαλλία, στην Ουγγαρία και αλλού – και στη χώρα μας επίσης. Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στη Βουλή απίθανα πρόσωπα και απίθανα κόμματα, συχνά δε και επικίνδυνα.

«Συχνά στην πολιτική ένα πρόσωπο είναι απλώς ο τυχαίος σταθμός μιας άρνησης», γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης. Είναι λες και «φωτογραφίζει» τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απορρόφησε αυτήν τη μαζική άρνηση και ο οποίος, επιπλέον, σέρνει από κοντά διάφορες «κινούμενες ανοησίες».

Η περίπτωση Τραμπ συμπυκνώνει αυτήν την παγκόσμια ροπή προς τον λαϊκισμό και το ακραίο. Και όμως πείθει ακόμα και ανθρώπους όπως ο Κλιντ Ιστγουντ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή