Θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγήσει ο αναπλ. υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας την ερμηνεία της λέξης «συλλογικότητα». Πώς δηλαδή την αντιλαμβάνεται και με ποια λογική τη συνδέει με τις ομάδες εκείνες που η κοινή γνώμη τις αποκαλεί αντιεξουσιαστές. Περισσότερο, όμως, ενδιαφέρον θα είχε να μας έλεγε ο υπουργός πώς αντιλαμβάνεται ένα θεσμικό τραπέζι πολιτικού διαλόγου με εκπροσώπους ομάδων που μισούν την κοινωνία. Ας παραδεχθούμε, χωρίς περιστροφές, ότι έχουμε να κάνουμε με άτομα που έχουν οργανώσει τη ζωή τους κατά του κράτους και της κοινωνίας, και ότι μια κυβέρνηση οφείλει αρχικά να έχει αταλάντευτη θέση απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Πιθανόν, τα αντικοινωνικά αυτά φαινόμενα να έχουν ποιότητες και κατηγορίες, να έχουν τις δικές τους ιεραρχήσεις και δυναμικές, αλλά η ανάλυσή τους είναι μιας άλλης τάξεως συζήτηση. Αυτό που προέχει τώρα είναι να ακούσει ο πολίτης μια ξεκάθαρη θέση από την κυβέρνηση. Και όχι να ακούει ότι ο αναπλ. υπουργός Προστασίας του Πολίτη σχεδιάζει να καλέσει για καφέ εκπροσώπους των «συλλογικοτήτων» των Εξαρχείων.
Ο καθένας μπορεί να βαφτίσει οτιδήποτε όπως θέλει και μία από τις αγαπημένες λέξεις της ελληνικής Αριστεράς είναι η λέξη-ομπρέλα «συλλογικότητα». Η λέξη είναι κενή περιεχομένου και ταυτόχρονα είναι απολύτως σαφές ότι είναι πολύ εύκολο και με τις λέξεις να παίζεις και το ακροατήριό σου, όσο έχει απομείνει, να κρατάς χαϊδεμένο. Αλλά δυστυχώς για εμάς τους υπόλοιπους, ορισμένοι άνθρωποι εκτοξεύτηκαν σε υπουργικούς θώκους και βουλευτικά έδρανα εξαργυρώνοντας κομματικά ένσημα και «δημοκρατικούς αγώνες», για τους οποίους επαίρονται στα βιογραφικά που γράφουν μόνοι τους. Αυτό είναι το δυστύχημα για εμάς. Για όσους όμως έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, το δυστύχημα είναι ότι θα έρθει η στιγμή που η ανάγκη να δουν την πραγματικότητα θα είναι τόσο απόλυτη ώστε κάθε διάθεση να νομιμοποιούν ως συνομιλητές τα αντιεξουσιαστικά στοιχεία θα διαλυθεί αμέσως. Και το κωμικοτραγικό είναι ότι οι «συλλογικότητες» που εξέθρεψε η «κουλτούρα ΣΥΡΙΖΑ» θα είναι οι πρώτες που θα κατακρημνίσουν με τον δικό τους τρόπο την υποκρισία όσων νομίζουν ότι μπορούν να εμπαίζουν την κοινωνία εκμεταλλευόμενοι θεσμικά αξιώματα. Και η απάτη έχει την τέχνη της. Αλλά, ευτυχώς, είναι λίγοι όσοι την κατέχουν.