Τέτοιες ημέρες πριν από δώδεκα χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε στο κέντρο του κόσμου. Εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν την τελετή έναρξης με τους Κούρους σε ταμπλό βιβάν, και πάνω από τα κεφάλια των Αθηναίων γουργούριζε ένα εντυπωσιακότατο Ζέπελιν. Δεν είναι και λίγο να ξέρεις ότι κάποιος νοιάζεται για σένα από εκεί ψηλά. Μέσα σε αυτά τα δώδεκα χρόνια μεσολάβησαν πολλά: εκτός από τα συνήθη της ζωής μας, τις πάντα πρόωρες εκλογές, τις μερικές χιλιάδες στρέμματα που καίγονται κάθε καλοκαίρι, τις προσλήψεις στο Δημόσιο, οι καιροί φρόντισαν να μην πλήξουμε. Με μία τουλάχιστον πτώχευση και μερικά μνημόνια στην πλάτη η σημερινή Ελλάδα μπροστά στη χώρα των ημερών εκείνων είναι ίδια με τις σάπιες εγκαταστάσεις του ένδοξου 2004.
Ηταν το καλοκαίρι των θαυμάτων. Θαύμα που τα καταφέραμε και ήμασταν έτοιμοι, θαύμα που ολοκληρώθηκαν οι αγώνες χωρίς προβλήματα. Θαύμα και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που είχε προηγηθεί, θαύμα και τα μετάλλια. Θαύμα ντοπαρισμένο. Ποιος όμως είχε τη διάθεση να ασχοληθεί τότε με τέτοιες λεπτομέρειες; Επιτέλους η Ελλάδα είχε επιτύχει αυτό που πάλευε να πετύχει από την ημέρα της ναυμαχίας του Ναυαρίνου. Οι μεγάλοι του κόσμου τούτου υποκλίνονταν μπροστά της. Κι αν δεν τα κατάφερε με τη Μεγάλη Ιδέα το «φιλέτο» αυτό, με την «τεράστια γεωστρατηγική» σημασία, όπως επιτάσσει το νεοελληνικό μας ασυνείδητο, τα κατάφερε με τους Ολυμπιακούς του 2004.
Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν μπορώ να μην το επαναλάβω. Φίλη Γερμανίδα δημοσιογράφος μου είπε ότι μετά την τελευταία συνέντευξη Τύπου έψαχνε στην αίθουσα να πετάξει κάπου το χαρτάκι της απόδειξης από τον καφέ. Την πλησίασε τότε ο ευγενέστατος σερβιτόρος και για να την βγάλει από τη δύσκολη θέση την παρότρυνε να το πετάξει στο πάτωμα. «Τώρα όλα τέλειωσαν», της είπε. Προφήτης; Μάλλον ρεαλιστής. Ο άνθρωπος ήξερε ότι η χώρα του δεν το άντεχε άλλο αυτό «το θαύμα». Θέλαμε να γίνουμε ο ομφαλός της γης, πάντα πιστεύαμε πως είμαστε ο ομφαλός της γης, όμως δεν είπαμε να το πάρουμε και τοις μετρητοίς. Κέντρο απόκεντρο και πολύ μας πάει.
Η υπαρξιακή κρίση διαρκείας της ελληνικής κοινωνίας δεν οφείλεται στην πολιτισμική της ταυτότητα. Οφείλεται κατά μείζονα λόγο στην αδυναμία να μετρήσουμε τις πραγματικές μας διαστάσεις. Θα μου πείτε αυτά είναι για τους καρτεσιανούς κι εμείς είμαστε Ελληνάρες.