Πόσο διαφορετικός μοιάζει ο φετινός Αύγουστος αν τον συγκρίνουμε με τον περυσινό; Σας θυμίζω ότι τέτοιες μέρες το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας περνούσε τη συμφωνία της τελευταίας στιγμής με τους δανειστές μας από την ελληνική Βουλή, ανοίγοντας τον δρόμο στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και στην κήρυξη πρόωρων εκλογών μόλις λίγους μήνες μετά την άνοδό του στην εξουσία.
Οχι πως φέτος πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας, αλλά ακόμα και αυτή η ψευδαίσθηση κανονικότητας είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.
Αλήθεια, όμως, τι μας έμαθε ο ένας χρόνος που μας χωρίζει από το δραματικό καλοκαίρι του 2015; Νομίζω ότι τους 12 αυτούς μήνες επιβεβαιώνεται θεαματικά μια παλιά αλήθεια, που δεν είναι άλλη από την περιορισμένη αξία της ειλικρίνειας ως (υποτίθεται) κυρίαρχου ζητούμενου στο εκλογικό σώμα.
Δεν είναι, φυσικά, η πρώτη φορά που πολιτικό κόμμα ή αρχηγός πολιτικού κόμματος κερδίζει εκλογές με υποσχέσεις και μεγάλα λόγια. Ο Αλέξης Τσίπρας διαιωνίζει μια παράδοση πολλών δεκαετιών (όσων περίπου υπάρχει το ελληνικό κράτος), αλλά ασφαλώς η περίπτωσή του έκανε τόσο θόρυβο όσο και η θεαματική απόσταση ανάμεσα στις διακηρύξεις και στην πράξη.
Το έργο συνεχίζεται, όπως συνεχίστηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου με το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα», εκτός κι αν ως τέτοιο εννοείται η παρασκηνιακή καθυστέρηση μεγάλων επενδύσεων με κάθε τρόπο, προκειμένου να διασκεδαστούν οι μνημονιακές εντυπώσεις στο πιο ριζοσπαστικό του ακροατήριο ή, τέλος πάντων, σε ό,τι έχει απομείνει από αυτό.
Ο πρωθυπουργός κέρδισε εκλογές επενδύοντας στην παραπλάνηση του εκλογικού σώματος και, όπως είπαμε, δεν είναι ο πρώτος που το κάνει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγαγε μία δεύτερη εντυπωσιακή νίκη στις εκλογές του 1985, αφήνοντας στην άκρη τη δημαγωγική ατζέντα για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων εισόδου μας στην ΕΟΚ ή την εκδίωξη των αμερικανικών βάσεων από τη χώρα.
Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Ο συσχετισμός λόγων και πράξεων μικρή μόνο επιρροή έχει στο εκλογικό σώμα. Στον κόσμο αρέσουν τα κατά συνθήκη ψεύδη και μου κάνει, ειλικρινά, εντύπωση η επιμονή του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας να δηλώνει σε συνεντεύξεις του ότι «εμείς θα πούμε την αλήθεια στον λαό». Σε ένα τόσο συναισθηματικό ακροατήριο το λιγότερο που μετράει είναι η «αλήθεια» και είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει και ο ίδιος. Η ψευδαίσθηση ότι το εκλογικό σώμα θα εκτιμήσει την πρόθεση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη να μη συνεχίσει την αμαρτωλή παράδοση της ελληνικής (και όχι μόνο) πολιτικής σκηνής είναι μία επικίνδυνη πλάνη, που θα κάνει δυσκολότερη την προσπάθεια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιστρέψει στην εξουσία. Λιγότερες «αλήθειες», λοιπόν, για τον επιπλέον λόγο ότι ενδιαφέρουν ελάχιστους από τους ψηφοφόρους, οι οποίοι θα ψήφιζαν, ούτως ή άλλως, τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Για το ασταθές αλλά κρίσιμο 5-10%, που μετεωρίζεται και κρίνει εκλογές, η «ειλικρίνεια» είναι υπερτιμημένη αρετή…