Δεν έχει περάσει μήνας από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στον Αλέξη Παπαχελά και τη δήλωσή του ότι αριστερή πολιτική στη σημερινή συγκυρία είναι αυτή που δημιουργεί θέσεις εργασίας. Δήλωση που ερμηνεύθηκε ως αλλαγή πολιτικής, ιδιαίτερα όσον αφορά την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και ως μήνυμα προς τους υπουργούς και το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, αν η αστική πολιτική ηθική δεν επιτρέπει εύκολα την αμφισβήτηση των προθέσεων ενός πρωθυπουργού, εφόσον τις διατυπώνει, η συνέχεια οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μήνυμα δεν ελήφθη ακόμη από τους παραλήπτες.
Οι ενδείξεις είναι ισχυρότατες. Το παράδειγμα του Θ. Δρίτσα, που προσπάθησε να αλλάξει την υπογεγραμμένη σύμβαση με την Cosco, ακολούθησαν δηλώσεις υπουργών και παρεμβάσεις υπουργείων προς την αντίθετη κατεύθυνση. Την αντίθετη κατεύθυνση, που προφανώς επιθυμεί ο πρωθυπουργός πλέον και η οποία ασφαλώς διαφέρει από εκείνη που ευαγγελίζονταν η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά για να φθάσουν στην εξουσία, αλλά και τώρα που την ασκούν. Και αν ο Αλ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ανάπτυξης ή ότι, για να υπάρξει ανάπτυξη, προϋπόθεση είναι να γίνουν επενδύσεις από ιδιώτες, Ελληνες ή ξένους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το αντιλαμβάνονται πολλοί από τους υπουργούς του. Αποτελεί ακόμη ζητούμενο το πώς αντιλαμβάνονται οι συγκεκριμένοι την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Σίγουρα, πάντως, θα έχουν διαμορφώσει μία άποψη ύστερα από τα τόσα κιλά μαρξιστικά βιβλία που έχουν διαβάσει και τις άπειρες ώρες που έχουν καταναλώσει σε σχετικές καφενειακές συζητήσεις…
Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει πώς θα πορευθεί ο πρωθυπουργός προς τη νέα κατεύθυνση που εξήγγειλε όταν οι άνθρωποι που τοποθέτησε σε υπουργικά πόστα αρνούνται ή δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν. Οι λεγόμενες παλινωδίες, όρος συνηθισμένος στα δημοσιεύματα του Τύπου τελευταία, σημαίνουν απλώς σημειωτόν, έστω και καμαρωτό, αφού τα πράγματα δεν προχωρούν, ενώ θα έπρεπε οι ταχύτητες να είναι εντυπωσιακές για να ξεφύγει η χώρα από την ασφυξία.
Στις παλινωδίες, ωστόσο, ανήκουν και πρακτικές που δεν έχουν ευθεία σχέση με την οικονομία με την πρώτη ματιά. Η προσπάθεια ενίσχυσης του κρατισμού στο εσωτερικό, οι κινήσεις για τη δημιουργία ενός ακαθόριστου καθεστώτος, κομματικού οπωσδήποτε, με ανάμεικτες γεύσεις από Σοβιετία, Τσάβες, Ερντογάν και δεν συμμαζεύεται, δεν πρόκειται να αφήσουν τη χώρα να ανασάνει. Ούτε η ανοχή στις προκλητικές εκδηλώσεις των λεγόμενων «αναρχοαυτόνομων» (καταλήψεις, καταστροφές, επιθέσεις κατά της Εκκλησίας). Καμία οικονομία δεν μπορεί να βελτιωθεί σε τέτοιο περιβάλλον.
Προς το παρόν, ο πρωθυπουργός αφήνει «όλα τα λουλούδια να ανθίσουν», με την έννοια ότι ανέχεται και δεν παρεμβαίνει στις παλινωδίες που χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση και το κόμμα του. Πιθανώς περιμένει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να ξεκαθαρίσει πρόσωπα και πράγματα. Η αβελτηρία και η ατολμία, ωστόσο, δεν προοιωνίζονται κάτι καλό.