«Διαρκές φεστιβάλ γραμμάτων και τεχνών», το οποίο θα στεγάζεται στα κτίρια που προτείνουν να κηρυχθούν διατηρητέα οι σοφοί του Πολυτεχνείου. Είναι, νομίζω, η εντυπωσιακότερη από τις προτάσεις που κατέθεσε η «Επιτροπή Αγώνα για το Ελληνικό», με στόχο εννοείται την «εναλλακτική» αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου. Η μόνη μου ένσταση είναι ο περιορισμός τους στα διατηρητέα κτίρια. Γιατί να μην τα αφήσουν ελεύθερα σε όλον τον χώρο ώστε να μπορέσει ο καλλιτεχνικός κόσμος να αναπτύξει ελεύθερα τα ταλέντα του; Κάνετε έναν μικρό λογαριασμό. Πόσες παραστάσεις, πόσοι θεατρικοί μονόλογοι, πόσες performances χωρούν ανά στρέμμα; Πόσες απαγγελίες ποίησης και χαϊκού; Πόσες κατασκευές και πόσα κουαρτέτα εγχόρδων; Πόσα κοντσέρτα για πιάνο και ορχήστρα; Πολλαπλασιάστε τώρα το αποτέλεσμα επί 6.200, που είναι τα στρέμματα του πρώην αεροδρομίου, και μεταφέρατε το γινόμενο σε λέξεις. Με μεγάλα κεφαλαία γράμματα θα δείτε στον ορίζοντα του ελληνισμού, εν είδει ουρανίου τόξου, να διαγράφεται το ρητόν: «Ο πολιτισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία».
Μην παραμελήσετε να συνυπολογίσετε και τη διάσταση του χρόνου. Διότι η άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών θα είναι διαρκής. Εδώ δεν πρόκειται για αξιοποίηση των εγκαταστάσεων του πρώην αεροδρομίου. Εδώ πρόκειται για πλήρη ανάπτυξη του χωρόχρονου. Οθεν και η ονομασία «αρχαιολογικό πάρκο», διότι θα δημιουργηθεί και μουσείο με αγγεία και λοιπά φορητά αντικείμενα. Και μουσείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας, όπου, αν κατάλαβα καλά, θα εκτίθενται αεροσυνοδοί, φροντιστές και πιλότοι, αφού, όπως λέει η πρόταση, αυτό θα οργανωθεί με πρωτοβουλία των πρώην εργαζομένων στον εθνικό μας αερομεταφορέα. Τέλος, το όλον θα συμπληρώνει μουσείο της πολεμικής και της πολιτικής μας αεροπορίας.
Για να σοβαρευτούμε. Την πρόταση αυτή, την οποία συνυπογράφουν και διάφοροι διδάσκοντες στο Πολυτεχνείο, είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μπορεί να την πάρει στα σοβαρά. Αν και ποτέ δεν ξέρεις βέβαια. Υποθέτω, δε, πως και οι ίδιοι οι εμπνευστές της δεν την παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Θα μαζεύτηκαν, θα είπαν «παιδιά, ρίχτε προτάσεις για να εμποδίσουμε την επιχειρηματική εκμετάλλευση του χώρου» και, βέβαια, ποια καλύτερη πρόταση από το Ladose πάσης προοδευτικής ψυχής που είναι η λέξη φεστιβάλ; Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει. Προκειμένου να μη γίνει τίποτε σ’ αυτόν τον τόπο, ας πάμε πίσω στα χρόνια που έβρεχε κουλτούρα, φεστιβάλ, προοδευτικό λυρισμό και αγραμματοσύνη.
Ελάτε τώρα, μη μου πείτε πως ζώντας στην Ελλάδα του 2016 δεν αισθάνεστε σαν να παίζετε σε ταινία του Αλμοδόβαρ; Εκεί όπου οι ήρωες ζουν τις πιο απίθανες καταστάσεις, για να επιβιώσουν όμως και να μην τρελαθούν εντελώς, αναγκάζονται να τις αντιμετωπίσουν ως φυσιολογικές. Θα μου πείτε, καλύτερα ο σχετικώς παράφρων, από τον απολύτως παράφρονα. Αν μη τι άλλο, ο σχετικώς παράφρων κατά καιρούς αντιλαμβάνεται την παραφροσύνη του, αλλά δεν ενδιαφέρεται να τη θεραπεύσει. «Εντάξει, μωρέ, τι έγινε, έτσι είμαστε εμείς».
Ναι, όντως, έτσι είμαστε εμείς. Κι αν μας έβλεπες σε έγχρωμη οθόνη μπορεί να μας έβρισκες και διασκεδαστικούς. Εμένα τουλάχιστον ο Αλμοδόβαρ, συνεχιστής της μεγάλης ισπανικής παράδοσης του σουρεαλισμού, με διασκεδάζει.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν αντιληφθείς πως είσαι ήρωάς του. Και είσαι αναγκασμένος να θεωρείς φυσιολογικά τα πιο απίθανα πράγματα εάν θέλεις να επιβιώσεις.