Το να νιώθεις υπεράνω όλων, και των Αρχών συμπεριλαμβανομένων, αποτελεί βαθιά παθογένεια, απόλυτα διαταραγμένη σχέση κράτους – πολίτη, το άκρον άωτον του ανορθολογισμού, εντέλει μια μορφή παραφροσύνης. «Θα σας σφάξω, φύγετε από εδώ», φέρεται να είπε σε κλιμάκιο ελεγκτών φοροφυγάς ιδιοκτήτης καφετέριας στην Κρήτη, όταν αντιλήφθηκε τον κίνδυνο για 48ωρο λουκέτο. «Εδώ που ήρθατε δεν θα ελέγξετε», είπαν στους εφοριακούς πορτιέρηδες νυχτερινού κέντρου στη Ρόδο. «Φύγετε μην έχουμε κι άλλα», απείλησαν. Στο ζενίθ οι δυνάμεις της φοροαντίστασης, που προσδίδουν στη χώρα μας τη διόλου αξιοζήλευτη φυσιογνωμία, και σε επιχειρήσεις σε Αρτέμιδα, Κέρκυρα, Μυτιλήνη, Χαλκιδική, Κυλλήνη, Μύκονο, Βέρμιο (σχεδόν σηκωτούς απομάκρυναν οι μικροπωλητές τους εφοριακούς από το πανηγύρι στην Παναγία Σουμελά), παραλία Τσαμπίκα όπου γυναίκα εφοριακός έπεσε στη θάλασσα για να συλλάβει Κινέζα μασέζ που αποπειράθηκε να της ξεφύγει κολυμπώντας… Κορωνίδα της «επανάστασης» κατά των ελέγχων, ο ολονύχτιος εγκλωβισμός υπαλλήλων του ΣΔΟΕ το 2012 στο αστυνομικό τμήμα Υδρας, όταν εξαγριωμένοι νησιώτες όχι μόνο πολιόρκησαν το Α.Τ. με αφορμή τη σύλληψη γιου ιδιοκτήτριας εστιατορίου, αλλά και εμπόδισαν τη μεταφορά του με το πλοίο στον Πειραιά· χρειάστηκε να έρθει διμοιρία των ΜΑΤ στο νησί και σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού, με το οποίο τελικά έγινε η μεταγωγή του συλληφθέντος.
Κάθε ανάλογο επεισόδιο καρφώνει την κοινή λογική σαν μαχαίρι, αλλά η σάρκα της συλλογικής μας συνείδησης αρνείται να εκπλαγεί – και συνεχίζονται τα 48ωρα λουκέτα και οι αποφάσεις για μηνιαίο σφράγισμα (σε περίπτωση παρεμπόδισης του ελέγχου ή σοβαρών παραβάσεων).
Δεν είναι μόνο ο ενταφιασμός των ψηγμάτων ορθοφροσύνης κάτω από τις παλιές βεβαιότητες –υπάρχει πάντα τρόπος να μην πληρώσεις φόρους, είναι θεμιτό να «κλέψεις» ένα κράτος που «κλέβει»– που κάνουν τον επιχειρηματία να κρύβει μεγάλο μέρος του τζίρου «για να μην κλείσει» και να «βγάζει στιλέτο» στον ελεγκτή. Δηλαδή, δεν είναι μόνο το αδάμαστο πατροπαράδοτο «δεν πληρώνω την εφορία», που πλάθει ανερμάτιστους πολίτες, ενθαρρύνει την ιδεολογική ρηχότητα, δημιουργεί έναν ευρύτατο κύκλο εκπτώχευσης, που μετακυλίεται εξοντωτικά σε όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να «κλέψουν» – η διαφθορά στο Δημόσιο δεν αφήνει περιθώρια στον φορολογούμενο να πιστεύει ότι τα έσοδα από τους φόρους θα χρηματοδοτήσουν το κόστος παραγωγής των δημόσιων αγαθών, θεωρεί ότι οι επιτελείς του κράτους οικειοποιούνται το χρήμα «του». Είναι, επιπλέον, δυναμικά, και η αίσθηση ότι ο πολίτης είναι υπεράνω του κράτους. Μπορεί να τα βάλει με την αφερέγγυα, αναξιόπιστη, ανυπόληπτη διοίκηση και να μην τιμωρηθεί, διότι αυτή εντέλει θα υποχωρήσει ή διότι υπάρχει κι άλλος τρόπος… Είναι, ακόμη, η ιδεολογία του ευέξαπτου, η πολιτική του θερμοκέφαλου, που πιστεύει ότι κατέχει το μυστικό της σωτηρίας πάνω στην αναμπουμπούλα. Οτι μες στον σαματά θα καταφέρει να γλιτώσει από την αυστηρότητα των πρώτων στιγμών, από τον πέλεκυ των πρώτων αποφάσεων.
Μια ζωή ψευδαισθησιακή και για τους σώφρονες παρακινδυνευμένη, η οποία, ωστόσο, μολονότι υπόκειται στο ολέθριο νυχτοήμερο άλεσμα της αυθαιρεσίας, τους καταστροφικούς αναμηρυκασμούς της παρανομίας, προχωρεί μέσα στον χρόνο αμετάλλακτη, μακριά από κάποιο σκίρτημα αμφιβολίας.